หลังจากที่ผมรีบมานั่งสงบสติอารมณ์อยู่ที่โซฟากลางบ้าน ตามที่ผมควรจะอยู่ตั้งแต่แรก ไม่นานพี่แป้งก็เดินลงมาใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นกับเสื้อตัวโคร่ง ซึ่งผมเห็นแล้วผมไม่ชอบใจยิ่งนัก ก็กางเกงของพี่แป้งสั้นจนชายเสื้อตัวโคร่งที่สวมใส่คลุมกางเกงตัวนี้พอดี ผมไม่ยอมให้ใครมาเห็นขาอ่อนของพี่แป้งได้อีกเป็นแน่ ถึงแม้ว่าเมื่อช่วงบ่ายวันนี้พี่แป้งจะลงแข่งวอลเล่ย์บอลด้วยชุดนักกีฬาขาสั้นก็เถอะ อันนั้นเป็นงาน แต่หลังจากนี้ไปห้าม
“พี่แป้งแน่ใจนะจะใส่ชุดนี้ไปอ่ะ”
“ทำไมละ มันไม่โอเคหรือ”
“ผมว่าพี่ใส่กางเกงตัวนี้จะทำให้พี่กินได้น้อยนะ มันจะไม่คุ้มเอา”
“ก็จริง แต่ไม่เป็นไรหรอก พี่คงไม่ได้กินมาก”
“ไปกินฟรีทั้งที จะมากินน้อยได้อย่างไรล่ะ เราต้องกินให้เต็มทีไปเลยสิผมนี้ล้างท้องรอแล้ว”
พี่แป้งทำท่าคิด ผมต้องขยี้อีกนิด
“พี่แป้งผมจำได้ว่าร้านหมูกระทะร้านนี้ครั้งก่อนที่เราไปกินกัน ยุงมันเยอะมากเลยนะพี่ พี่แป้งจำไม่ได้
