“ปล่อยก่อนเถอะครับ ผมจะพาไปนอน คุณจะได้รู้สึกดีขึ้น” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมยกร่างอ่อนระทวยขึ้นอุ้มแนบอก ส่ายหน้าและถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องน้ำหญิง โชคดีที่ไม่มีใครเข้าไปใช้บริการในช่วงนี้ ไม่อย่างนั้นแล้วคงได้เอาไปพูดกันสนุกปากอีกนาน ร่างเล็กกระตุกราวรู้สึกตัวหลังจากชะงักไปพักหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่แสดงให้รู้ว่าคนในนั้นกำลังเดินออกมาตรงที่เธอยืนอยู่ ตมิสาฝืนใจก้าวขาที่แทบยกไม่ขึ้นหันหลังกลับไปหลบตรงมุมที่เดินผ่านมาเมื่อครู่
ริมฝีปากบางที่เคลือบลิปสติกสีชมพูของเธอสั่นระริก น้ำตาคลอเบ้าที่แดงก่ำขึ้นมาอัตโนมัติ รู้สึกอยากให้ตัวเองกลับไปอยู่ยังจุดเดิมที่บ้านเกิด และไม่คิดจะดิ้นรนมาที่นี่ตั้งแต่แรก แม้ใจจะบอกให้เดินกลับเข้าห้องแต่งตัวไปและห้ามหันกลับไปมองยังทางเดินนั้นอีก แต่ความอยากรู้อยากให้แน่ใจก็ผลักดันให้เธอทำในสิ่งตรงกันข้าม สายตาสอดมองพร้อมกับการหยุดเต้นของหัวใจไปชั่
