“หอม...” เสียงเรียกทุ้มห้วนคล้ายตกใจกับสิ่งที่เห็นทำให้เจ้าของชื่อหันมองโดยอัตโนมัติ เธอไม่รู้ว่าเขาเปิดประตูเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ และตัวเองมายืนร่ำไห้อยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว เวลามันเลือนหายโดยไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย ความเจ็บร้าวของหัวใจกลบทุกอย่างที่รายล้อมรอบตัวไปเสียสิ้น
“มายืนทำอะไรตรงนี้ ตื่นนานแล้วเหรอ...เป็นอะไรหรือเปล่า หืม...” วลีนั้นนุ่มนวลขึ้นเต็มตื้นไปด้วยความห่วงหาพร้อมกับร่างใหญ่ที่เข้ามาโอบเธอไว้หลวมๆ
“เจ็บมากใช่ไหม...ขอโทษนะ ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก” ชายหนุ่มซบหน้าลงบนไหล่มนซุกเข้าหาปอยผมหอมกรุ่นอย่างสำนึกในความร้ายกาจของตัวเอง ยิ่งเธอยืนโดยมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบตัวไว้เช่นนี้ ตราบาปที่เขาฝากฝังไว้ก็ยิ่งเด่นชัด เป็นหลักฐานยืนยันสิ่งเลวร้ายที่เธอได้รับจากน้ำมือเขา
“อืม...อย่าดิ้นสิ ไม่สบายอยู่นะ”
“ปล่อยค่ะ หอมอยากกลับบ้าน...” ตมิสาบอกเสียงแหบหวิว พยายามเก็บกลั้นหยา
