เสน่หาใต้แสงดาว

เก็บอาการ

ธีร์เหลือบตามองเธอที่ดูครุ่นคิด มุมปากหยักยกยิ้มน้อยๆ เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เขาก็ดึงโทรศัพท์ของตัวเองกลับมาโดยไม่พูดอะไร ส่วนนิดาก็จัดการเซฟเบอร์ ก่อนหันไปมองหน้าต่างกระจกอีกด้าน พยายามเม้มปากเก็บสีหน้าอาการ แต่ธีร์ก็เห็นผ่านกระจกทึบที่สะท้อนภาพทั้งหมด

“ทำไมคุณถึงมาทำงานที่นี่” นิดาเรียกสติกลับมา เธอยังค้างคาใจกับเรื่องนี้

“หัวใจฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะไปไหนได้” เขาตอบโดยไม่ละสายตาจากถนนเบื้องหน้า

นิดาเพียงแค่พยักหน้ากับคำตอบของเขา ภายในเวลาแค่ไม่กี่นาทีเขาก็ทำให้เธอสับสนงุนงง เขาทำเหมือนจีบเธอ แต่ก็เหมือนเขามีคนรักอยู่ที่นี่แล้ว เธอถอนหายใจเบาๆ หันกลับไปมองข้างทางที่มีเพียงแค่แสงไฟจากบ้านเรือนเป็นระยะอีกครั้ง ไม่นานรถก็จอดหน้าร้านสะดวกซื้อที่ด้านหน้ามีรถเข็นขายบะหมี่เกี๊ยว และข้าวต้มปลามาขายยามค่ำ นอกจากอาหารคาวก็มีบัวลอย มะม่วงน้ำปลาหวาน

ธีร์เดินมาเปิดประตูฝั่งผู้โดยสาร นิดาเหมือนถูกจับวางไว้ผิดที่ผิดทางเมื่อกลายเป็นเป้าสายตาของชาวบ้านแถวนั้นจนไม่อยากก้าวขา ธีร์แตะเอวให้เธอเดินไปกับเขา เขาเลือกร้านข้าวต้มโดยไม่ต้องถามความเห็นหญิงสาว ชูสองนิ้วให้แม่ค้า เมื่อนิดานั่งลง เขาก็ขยับเก้าอี้มานั่งฝั่งเดียวกับเธอ

ข้าวต้มปลาหอมฉุยถูกนำมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว จากเดิมที่หิวไม่มาก พอได้กลิ่นหอมๆ น้ำย่อยในกระเพาะก็ทำงานทันที ธีร์เห็นเธอยิ้มก็รู้ว่าเธอถูกใจกับมัน เขาตักต้นหอมจากชามของเธอมาไว้ในชามเขา จากนั้นก็ปรุงให้เสร็จสรรพ

“ใช้ได้หรือยัง ลองชิมดู” ครั้งหนึ่งหลังจากเลิกเรียนพิเศษ เขาเคยพาเธอไปกินข้าวต้มโต้รุ่งระหว่างรอคนขับรถมารับเธอกลับบ้าน เธอเป็นคนเติมให้เขา และบอกว่าเธอชอบรสนี้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาก็กินรสเดียวกับเธอมาตลอด

นิดาตักน้ำซุปขึ้นมาเป่าแล้วส่งเข้าปาก มันเป็นรสที่เธอชอบ และเขาจำได้ รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาเก็บไว้ทำให้ใจเธอพองฟู

“ใช้ได้แล้วค่ะ อร่อย” เธอตอบ ยิ้มน้อยๆ ให้เขา

“ร้านนี้ขายดีมาก นี่ร้านเพิ่งจะตั้งเสร็จ สักพักคนก็เต็ม ไม่มีโต๊ะนั่ง ไม่ถึงสี่ทุ่มก็เก็บร้านแล้ว” ธีร์เล่าไปเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบเกินไป เธอได้แต่รับฟังสลับกับพยักหน้ารับรู้

กริ๊ง กริ๊ง

“ครับ...จ้ะ...ได้สิคะ...หืม”

เรื่องเล่าของเขาถูกขัดจังหวะด้วยสายเรียกเข้า เสียงผู้หญิงดังแว่วๆ ออกมา เขาคุยไปพลางมองเธอเป่าข้าวต้มก่อนเอาเข้าปากไปพลาง ผ่านไปสองสามคำ เขาเห็นตากลมโตสีดำสนิทเหลือบมองมา

“อืม เดี๋ยวไปหาที่บ้านนะ จีเอาข้าวต้มปลาไหม...โอเคๆ จ้ะ เดี๋ยวไปหา...หมดแรงข้าวต้มแน่คืนนี้”

นิดาแบะปาก ถึงจะคุยกันเบาๆ แต่นั่งไหล่เกยกันแบบนี้ ยังไงเธอก็ได้ยิน เธอเอื้อมมือตักพริกป่นมาใส่ชาม

ธีร์มองตาตื่น รีบขอตัววางสาย คว้ามือเธอไว้ก่อนที่จะตักพริกป่นมาใส่อีก “เธอกินเผ็ดมากไม่ได้นะ” เขาปรามอย่างคนที่รู้จักร่างกายของเธอดี

“แต่ฉันไม่ชอบกินรสเดิมแล้ว ฉันอยากลืมรสชาติเก่าๆ”

ธีร์หรี่ตามองเธอ เขารู้สึกว่ามีความหมายแฝงอยู่ในคำพูดนั้น “แต่ตอนแรกเธอไม่ได้บอกแบบนี้นะ” เขาหยิบพวงเครื่องปรุงเดินไปไว้โต๊ะอื่น แล้วกลับมาย้ำกับเธอ “ส่วนฉันชอบรสเดิมไม่เคยเปลี่ยน”

จากนั้นต่างคนก็ต่างกินเงียบๆ เขาสั่งกลับบ้านหนึ่งถุง ระหว่างรอแม่ค้าทำก็พาเธอเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ เดินถือตะกร้าให้เธอ นิดาหยิบขนมขบเคี้ยวห่อสองห่อ นม ขนมปัง น้ำผึ้ง แล้วเดินมาหยุดที่ตู้ไอศกรีม ระหว่างที่กำลังคำนวณเวลาว่าจะกลับถึงบ้านโดยที่ไม่ทันละลายหรือไม่ ธีร์ก็เปิดตู้แล้วหยิบไอศกรีมแบบและรสที่เธอเคยชอบมาใส่ตะกร้า

“อันนี้ออกใหม่” ส่วนนิดาก็หยิบแบบใหม่ๆ ที่เพิ่งวางจำหน่ายมาลองด้วย

“วันหลังพามาซื้อใหม่ก็ได้” ธีร์ทักท้วง เมื่อเห็นเธอทำเหมือนจะไม่มีโอกาสออกมาซื้อของกินบ่อยๆ

“แค่นี้สองวันก็หมดแล้ว” แล้วเธอก็หยิบไอศกรีมขนาดหนึ่งสกูปรสมะนาวกับสตรอว์เบอร์รี่มาอย่างละสองถ้วย

“เดี๋ยวฉันไปหยิบตะกร้าอีกใบนะ นี่เต็มแล้ว” ธีร์ก้มลงมองตะกร้าให้เธอมองตาม

“พอแล้วก็ได้ เดี๋ยวไปซื้อน้ำปลาหวานกับกะปิหวานร้านมะม่วงข้างหน้ากัน”

“หืม แล้วไม่ซื้อมะม่วงเหรอ” ธีร์ทำหน้างง

“ไม่ค่ะ ฉันจะเอามาใส่ไอติมรสมะนาวกับสตรอว์เบอร์รี่ มันน่าจะอร่อยนะ นึกถึงตอนที่ไปตลาดน้ำอัมพวากับป๊า ป๊าพาไปกินไอติม มีหลายรสเลยละ แล้วก็มีท็อปปิ้งแปลกๆ ให้จับคู่กัน จะมีพวกฝรั่งจิ้มบ๊วย กระท้อนทรงเครื่อง กะปิหวาน จำได้ว่ากินแทบทุกรส ไม่ยอมไปไหนเลย”

ธีร์ยิ้มให้กับตาที่เป็นประกายของเธอเมื่อพูดถึงความหลัง

“ไป คิดเงินกัน”

พอเดินมาที่เคาน์เตอร์คิดเงิน นิดาเหลือบเห็นเขาหยิบกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ตรงเคาน์เตอร์ยื่นให้พนักงาน ถ้าเขาซื้อเพื่อใช้กับเธอ เธอคงหนีออกไปจากร้านแล้ว แต่นี่เขานัดกับคนที่จะพากันหมดแรงข้าวต้มไว้ นิดาจึงไม่รู้สึกอาย ก็เหมือนกับหลายๆ ครั้งที่เธอไปร้านสะดวกซื้อกับเพื่อนผู้ชาย แล้วพวกนั้นก็หยิบกล่องแบบเดียวกันนี้ตอนคิดเงิน ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกับจิตวิทยาไหม แต่เธอรู้สึกแบบนั้น

แล้วพนักงานขายก็อดไม่ได้ที่จะหาโอกาสเหลือบมองเธอแบบเนียนๆ ผู้ชายหล่อขนาดนี้ เจ้าหล่อนก็อยากจะเห็นผู้หญิงที่โชคดีบ้าง ซึ่งไม่ได้พลาดไปจากสายตาของธีร์