เสน่หาใต้แสงดาว

มีคนหลงทาง

ท่าทางเคร่งขรึม ดวงตาลุกวาว น้ำเสียงเรียบนิ่ง ทั้งหมดทั้งมวลที่เขาใช้กับเธอในวันนี้ รวมถึงเกวลินที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ก็มาโดนลูกหลง ก็เพราะนิดาคนเดียว เมื่อคืนเธอเป็นของเขาเกือบถึงเช้าก่อนที่จะหลับไปพร้อมกัน ตอนเช้าเขาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเธอร้อนจี๋ ชายหนุ่มได้แต่โทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุความป่วยไข้ของนิดา เขาจัดการดูแลหญิงสาวด้วยการเช็ดเนื้อเช็ดตัว และให้กินยาลดไข้ พร้อมกับกำชับให้เธอนอนพัก แต่ที่ไหนได้ เมื่อตอนสาย คนงานไร่องุ่นที่กลับมาจากสโมสรรีสอร์ตพากันพูดถึงสาวน้อยหน้าใหม่ในรีสอร์ต เขาจึงต้องรีบพุ่งตัวมาที่ออฟฟิศนี้ด้วยความห่วงใย

แต่ภาพที่เห็นคือเธอกำลังยิ้มระรื่นกับโทรศัพท์ ไม่ต้องเดาให้ยากเขาก็รู้ว่าเธอกำลังคุยกับใคร หากภายใต้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ เขาดูรู้ว่าเธออิดโรย ดูโทรมจากพิษไข้ แม้จะพยายามแต่งหน้ากลบเกลื่อนให้ดูเป็นธรรมชาติแล้วก็ตาม

คำถามของเขาได้รับความเงียบเป็นคำตอบ นิดาทำท่าจะก้าวต่อไปข้างหน้า ธีร์จึงเลื่อนมือผ่านหน้าท้องไปกอดเอวเธอไว้แทน

“ไปกับพี่” ธีร์กระซิบด้วยสรรพนามใหม่ มืออีกข้างเอื้อมไปข้างหลังเธอ แล้วดึงช่อดอกไม้ที่ขัดตาขัดใจเขาเหลือเกิน แต่หญิงสาวยื้อไว้ทั้งสองมือ เขาจึงรวบจับข้อมือบางทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วเลื่อนมือที่กอดเอวคอดไปจับช่อดอกไม้ ยื้อแย่งมาได้ก็จัดการโยนไปทางโต๊ะเขา โดยไม่สนว่ามันจะไปตกอยู่ตรงไหน

หญิงสาวหันไปมองตาม แล้วกลับมาจ้องหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ เขากอดเธอไว้ โดยที่มือหญิงสาวยังคงถูกพันธนาการไว้ข้างหลัง นิดาพยายามบิดตัวออก แต่มันยิ่งทำให้ร่างกายของทั้งสองเสียดสีกันมากขึ้น

“ปล่อยค่ะ” นิดาว่าเสียงสะบัด

“ดอกไม้ช่อนั้นมันเหม็น พี่ได้กลิ่นแล้วจะอ้วก”

“แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้”

“มีสิ ในเมื่อนิเป็นของพี่ เดี๋ยวซื้อให้ใหม่ หรือถ้าอยากได้อะไรก็บอก พี่ให้นิได้ทุกอย่าง” นอกจากสรรพนามเรียกชื่อตัวเองแล้ว เขายังเปลี่ยนมาเรียกเธออย่างสนิทสนม เขากดศีรษะตัวเองแนบกับศีรษะเธอ อ้อมแขนกระชับมากขึ้น ถ่ายทอดความรู้สึกที่ต้องการทะนุถนอมให้หญิงสาวได้รับรู้ผ่านการสัมผัส

“ฉันไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น” นิดาพยายามตัดเยื่อใย เธอหาเหตุผลนานัปการมาบอกตัวเองว่าเธอจะต้องไม่ใจอ่อนกับความสัมพันธ์ที่ไม่ถูกต้อง

“แต่พี่อยากให้ และนิต้องรับ โดยเฉพาะพี่” เขาไล้จมูกลงมาบอกที่ข้างหู แล้วปล่อยเธอเป็นอิสระ

นิดาใจเต้นไม่เป็นระส่ำ การอยู่ใกล้เขามันไม่ดีต่อหัวใจเธอเลยจริงๆ เธอไม่อยากผิดพลาดอีกซ้ำๆ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะจัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างไร หญิงสาวก้มหน้างุด แล้วรีบเดินออกไป โดยที่ธีร์ได้แต่ยิ้มตามหลังเธอและเดินตามไป

........

ร้านสวนดอกไม้

โต๊ะที่เกวลินโทร.มาจองเป็นโต๊ะยาวยี่สิบที่นั่ง มีเก้าอี้ตั้งอยู่ฝั่งละสิบตัว หัวโต๊ะและท้ายโต๊ะมีรถเข็นใส่เครื่องดื่มพร้อมน้ำแข็งตั้งไว้ทั้งสองด้านสำหรับให้ลูกค้าได้บริการตัวเอง

เสน่ห์อย่างหนึ่งของที่นี่ นอกจากขึ้นชื่อเรื่องบรรยากาศแล้วก็คืออาหาร ถึงแม้ไม่ใช่จังหวัดติดทะเล แต่ที่นี่ก็มีวัตถุดิบสดๆ จากทะเลนำมาประกอบเป็นอาหารหลายเมนู ไม่เพียงแต่นักท่องเที่ยวจะชอบที่นี่ แม้แต่คนในพื้นที่เองก็ชอบใช้สถานที่แห่งนี้เป็นที่สังสรรค์หรือจัดเลี้ยงเช่นกัน และที่เขาเลือกที่นี่ก็เพราะนิดาชอบกินอาหารทะเล

“เกว พี่ธีร์กับน้องนิมาด้วยกันหรือเปล่า” ดาวถามเพื่อนเลขาฯ เพราะตอนนี้เลยเวลานัดหมายแล้วแต่ทั้งสองยังมาไม่ถึง

“ไม่แน่ใจ ตอนออกมาก็เหลือพี่ธีร์กับน้องนิอยู่สองคน พี่ธีร์สอนงานน้องอยู่ อาจจะมาด้วยกันนะ” เกวลินคาดเดา และมองอาหารที่เริ่มทยอยนำมาเสิร์ฟ

“เดี๋ยวฉันโทร.หาพี่ธีร์ดีกว่า ดูซิว่าถึงไหนกันแล้ว” ทว่าดาวยังไม่ทันยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทร. นิดาก็เดินเข้ามา ตามด้วยผู้จัดการ

“ขอโทษนะคะ นิหลงทาง” นิดาเอ่ยกับทุกคนที่โต๊ะ แล้วเดินไปยังเก้าอี้ว่างข้างเมฆา โดยเหลือเก้าอี้ริมสุดตัวข้างๆ ไว้ให้ธีร์ ส่วนฝั่งตรงข้ามเป็นดาวและเกวลิน

ธีร์ที่เดินตามหลังมารีบสาวเท้าก้าวยาวๆ แซงไปเลื่อนเก้าอี้ตัวริมออกแล้วดึงแขนนิดาเบาๆ ให้มานั่ง ส่วนเขาเข้าไปนั่งข้างเมฆาแทนหญิงสาว พร้อมกับพูดกับทุกคนที่มีท่าทีห่วงใยน้องใหม่

“น้องขับรถเลยไปน่ะครับ พี่ขับตามหลัง เลยขับตามและนำกลับมา” คำตอบของเขาทำให้บรรดาพนักงานอมยิ้มด้วยความขบขันในความโก๊ะของน้องใหม่และความน่ารักของผู้จัดการ

“อ้าว เกวนึกว่าพี่ธีร์จะพาน้องมาด้วย ไม่งั้นก็ให้มากับเกวแล้ว” เกวลินพูดอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรค่ะพี่เกว ผู้จัดการชวนแล้ว แต่นิอยากขับรถมาเอง”

“วันหลังไม่ขับรถเร็วแบบนี้อีกนะคะ อุบัติเหตุมันแก้ไขไม่ได้” ธีร์ถือโอกาสเตือน สีหน้าเคร่งเครียด นอกจากนิดาจะไม่ชินทางแล้ว เธอยังขับรถเร็วมาก กว่าเขาจะไล่ตามเธอได้ก็ใช้เวลาพอสมควร

“ค่ะ” นิดาตอบรับเบาๆ พลางพยายามดึงกระโปรงลงมาปิดต้นขา ธีร์เห็นแล้วว่าชุดของเธอจะมีปัญหาเวลานั่ง น้อยคนที่จะใส่ชุดสั้นรัดรูปได้สวยแบบนี้ถ้าหุ่นไม่ให้ แต่ใส่ได้แล้วก็ใช่ว่าจะสะดวกสบายเวลาขยับเขยื่อนเคลื่อนตัว เขาไม่อยากให้ใครเห็น จึงล้วงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงมากางปิดบนต้นขาเธอ นิดาหันไปมองเขาอย่างขอบคุณ

“ว้าว ขาซิ่งเหรอเนี่ย” ดาวแซวมาจากฝั่งตรงข้าม