เสน่หาใต้แสงดาว

เรื่องผิด ที่ยากจะหยุดยั้ง

“ครู!” นิดาสะดุ้งตกใจที่จู่ๆ ก็มีผู้บุกรุกเข้ามา และหันมาเผชิญหน้าโดยลืมไปว่าร่างกายด้านบนของเธอหลงเหลือเพียงบราเซียร์หลังจากถอดเสื้อพละออก

ลมหายใจเหมือนจะขาดหายไปจากปอดของธีร์ ความงดงามมันเกินขีดความอดทนของเขา กลางกายลุกผงาดดิ้นรนให้เขาครอบครองเด็กสาว ความปรารถนาโชติช่วงในดวงตาไม่อาจปกปิด

สายตาไม่น่าไว้วางใจของเขาทำให้นิดาเอื้อมคว้าเสื้อยืดของเขาที่แขวนไว้จะมาสวม

“นิดา” ธีร์ขยับตัวบังทิศทางที่แขนเรียวยื่นออกไป กอดเอวบางไว้ด้วยมือข้างที่ว่าง ส่วนอีกข้างไล้ผ้าขนหนูซับให้เธอ “ครูช่วย”

“ครูคะ พะ...พอค่ะ ครูออกไปนะ” นิดาดันตัวเขาออก แต่กลับยิ่งทำให้เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น

“ครูช่วย อยู่นิ่งๆ” เสียงพร่าทุ้มต่างไปจากเสียงที่เขาใช้สอนหนังสือ

แรงกระชับตรงช่วงเอวหนักหน่วง ตรงกันข้ามกับเสียงกระซิบที่แผ่วเบาเมื่อเขาโน้มริมฝีปากลงมาข้างหูเธอ จากนั้นธีร์ก็ขยับกายออก...ทว่าแค่เล็กน้อย เขาแตะซับผ้าขนหนูจากลำคอระหงลงมาตามเรียวแขน แต่สายตาจับนิ่งอยู่ในดวงตากลมโตสีรัตติกาล เมื่อผ้าขนหนูสิ้นสุดลงที่ปลายนิ้วเรียวเล็ก เขาก็ย้อนกลับขึ้นไปซับใต้ลำคออีกครั้ง แล้วไล้ลงมาตรงร่องอก

หยาดน้ำที่ถูกกำจัดไปไม่ได้ทำให้นิดาคลายหนาวเลยสักนิด ใจเธอเต้นแรง รู้สึกเหมือนร่างกายไร้เรี่ยวแรง หากไม่มีอ้อมแขนของเขาโอบประคองไว้ เธอคงเข่าอ่อนลงไปกองกับพื้น นิดาไม่ได้ไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นคืออะไร แต่เพราะเลือดในกายที่กำลังพลุ่งพล่าน ร่างกายจึงไม่ยอมต่อต้านสัมผัสจากเขา ไม่รู้ว่าผ้าขนหนูถูกแทนที่ด้วยฝ่ามือของเขาตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวอีกทีปลายนิ้วของเขากำลังโลมลูบอยู่แถวเนินอก และมันก็ยังถูกเล้าโลมด้วยสายตาของเขา ขนอ่อนของเธอลุกชัน

“เธอสวยมาก จนครูควบคุมตัวเองลำบาก ครูพยายามแล้ว” เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ขณะบังคับถ้อยคำผ่านริมฝีปากออกมา

นิดาขืนตัวออกอีกครั้ง เธอสั่นราวกับลูกนก มันเกิดจากสายฝนที่ทิ้งไอเย็นไว้บนผิวกาย หรือร่างกายเกิดปฏิกิริยากับปลายนิ้วของเขา ตอนนี้เธอไม่สามารถแยกแยะได้ ธีร์ยกสายตาขึ้นจากเนินทรวงมายังริมฝีปากอิ่มที่ขบเม้มสั่นกึกของเด็กสาว

“คะ...ครู” เสียงของเธอสั่น ไม่ต่างจากร่างกาย

นิดาหายใจติดขัดเมื่อธีร์ใช้มือหนึ่งประคองอกอวบผ่านบรา บีบคลึงเบาๆ นิ้วโป้งลูบขึ้นลูบลงตรงร่องอก ขณะเดียวกันก็ดันเธอไปชิดผนัง

“ครูพยายามหักห้ามใจตัวเองแล้ว มันยากเหลือเกิน ครูขอโทษนะ”

แผ่นหลังบางชนกับผนัง เขายกมืออีกข้างลูบศีรษะเด็กสาว และไล้ลงมาตามกรอบหน้า แล้วปาดป้ายบนริมฝีปากอิ่มที่ขบเม้มเข้าหากัน

“รู้ไหมครูชอบเธอมานานแล้ว”

ธีร์เฉลยความลับที่ซ่อนลึก เด็กสาวยังคงเงียบและสั่นเทา

“เธอไม่ใช่เด็กแล้วนะ ทั้งร่างกายและจิตใจ” เขาเน้นย้ำคำพูดด้วยการบีบคลึงหน้าอกของเธอแรงขึ้น นิดาใจเต้นโลด แต่ก็พยายามดึงสติกลับมา

“ครูคะ เราควรออกไปจากตรงนี้” เธอรีบตัดบท ยกมือสองข้างดันหน้าอกเขา ธีร์ขืนตัวไว้ไม่ยอมให้เธอขยับออกไป

“นิดาฟังนะ ครู...”

“ไม่ค่ะ ไม่ฟัง” เด็กสาวพูดเสียงสั่นเครือและพยายามผลักเขาออกอีกครั้ง แต่เรี่ยวแรงน้อยนิดของเธอไม่สามารถทำให้ธีร์ถอยไปได้แม้เพียงครึ่งก้าว

“ตัวสั่นแบบนี้ รู้ไหมว่าเพราะอะไร”

“หนูเปียกฝน หนูหนาว” เด็กสาวตอบโต้ รู้แล้วว่าตอนนี้ความปั่นป่วนที่เกิดขึ้นกับร่างกายมันเกิดจากเขาล้วนๆ

“ฝนคงไม่ทำให้ใจสั่นไปด้วยหรอกนิดา”

หัวใจของเธออยู่ใต้ฝ่ามือของเขา ปฏิเสธไปก็เท่านั้น

“แล้วเธอก็กำลังต้องการความอบอุ่นจากครู” พูดจบเขาก็ค่อยๆ จรดริมฝีปากลงมา หากยังไม่ทันถึงริมฝีปากอิ่ม นิดาก็หันหน้าหนี

“ไม่ค่ะ ทำแบบนี้ไม่ได้”

“ครูรู้ว่าเธอก็รู้สึกดีๆ กับครู สายตาของเธอโกหกครูไม่ได้”

“หนูรู้สึกดี ในฐานะที่ครูเป็นครูเท่านั้นค่ะ”

นิดารู้ดีว่าเธอโกหก แต่ใครจะยอมรับล่ะว่าวัยสาวแรกแย้มอย่างเธอจะไม่เคยจินตนาการถึงความสัมพันธ์แบบลึกซึ้ง และมันก็เหลือเกินที่เธอดันคิดถึงเขา ชอบเขา แล้วเธอก็รู้ด้วยว่าการแตะเนื้อต้องตัวของธีร์ในโรงเรียนเริ่มเปลี่ยนไปได้สักพักแล้ว ช่วงหลังมานี้สัมผัสของเขามักจะทิ้งความโหยหาไว้ แต่เธอก็ไม่ใช่นักเรียนหญิงคนเดียวสักหน่อยที่ธีร์พาตัวเองไปใกล้ชิด

“แต่ครูไม่เคยคิดกับเธอแค่นั้น”

ธีร์กระซิบอยู่ข้างใบหูเล็ก รินรดลมหายใจผ่านผิวขาวที่เย็นชื้น กลิ่นเหงื่อของเธอกระตุ้นความปรารถนาที่บดบังความผิดชอบชั่วดีทำให้ธีร์จับใบหน้าเธอหันกลับมา จรดริมฝีปากลงไปบนกลีบปากอ่อนนุ่ม ลิ้นอุ่นไล้เลียริมฝีปากอิ่มทั้งบนและล่าง มือหนาคลึงเคล้นบีบหน้าอกกระตุ้นจนร่างเล็กเริ่มระทวย มือบางที่ผลักไสอกเขาขยับเกาะไหล่เป็นหลักยึด ริมฝีปากอิ่มเผยอออกตามการนำพาของเขา ธีร์ไม่รอช้าที่จะส่งปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวาน ตวัดไล้ควานหาลิ้นเล็ก ความไม่ประสีประสาของเธอจุดไฟในกายแกร่งและปลุกวิญาณบุรุษผู้โหยหาอย่างเขา อีกไม่นานความปรารถนาของเขาก็จะกลายเป็นความปรารถนาของเธอด้วย

จูบแรกของนักเรียนสาวกับครูหนุ่ม

เป็นเรื่องที่ผิด...แต่ยากจะหยุดยั้ง