บทที่ 11 . ตอนหน้าที่ของภรรยา
1577 คำ
บทที่ 11 . ตอนหน้าที่ของภรรยา
เช้าวันใหม่ หลิวซืออินลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่านางนอนอยู่ในอ้อมแขนของคนตัวโตแสนหื่น เขาจบบทรักรอบแรกได้ไม่นาน ก็ชวนปรนเปรอเสน่หาอีกรอบ จนนางหมดเรี่ยวแรงเผลอหลับไป เขาเองก็คงเพลียนอนหลับสนิท วงแขนโอบกระชับร่างนางแนบชิด
หลิวซืออินค่อยๆ ขยับตัว ยกแขนหนักออกจากลำตัว หยัดกายลุกขึ้นนั่ง สายตาทอดมองใบหน้าของบุรุษที่นางกราบไหว้ฟ้าดินด้วย เขามีใบหน้าหล่อเหลาจนมองไม่ออกว่า เขาคือโจรร้ายที่ดักฉุกนางจากเกี้ยวเจ้าสาวในวันนั้น วันนี้เขากลายเป็นสามีของนางไปแล้ว
บทรักร้อนแรงของเขา ทำเอาร่างกายของนางแทบแหลกยับใต้ร่างหนา รอยจ้ำแดงๆ บนเนินอก และซอกคอ ที่เขาตีตราประทับไว้ คงลายพร้อยเต็มไปหมด เขาปรนเปรอให้นางสุขสมจนแทบลืมเลือนครั้งแรก ที่แสนเจ็บช้ำไปเกือบสิ้น
หลิวซืออินถอนสายตาจากใบหน้าของสามี ขยับลงมาจากเตียงเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ถูกคนหื่นเหวี่ยงตกบนพื้น เอามาสวมใส่ แล้วเดินเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำ ก่อนจะกลับออกมาชะโงกหน้า มองดูคนตัวโตที่ยังหลับสนิทไม่ยอมตื่น พลางถอนหายใจแรง พาตัวเองเดินออกจากห้องตรงไปยังห้องครัว
แม้ทั้งคืนจะถูกเขาปรนเปรอจนแทบหมดแรง แต่นางก็อยากตื่นมาทำอาหารมื้อแรกให้สามี ตามธรรมเนียมหลังคืนวิวาห์ สะใภ้ต้องตื่นมาคาระแม่สามี แต่เยี่ยเหวินจ้าวเป็นกำพร้า จึงไม่มีใครให้ปรนนิบัติ หลิวซืออินจึงเลือกปรนนิบัติสามีแทน
นางเข้าครัวหุงข้าว เตรียมอาหารมื้อเช้าประกอบด้วย ปลานึ่งซีอิ้ว ผัดกุ้ยช่ายใส่ตับหมู ต้มหัวใจหมูใส่เห็ดหอม ล้วนเป็นอาหารมงคล หวังว่าชีวิตภายหน้าของนางกับสามี จะได้ก้าวหน้าร่ำรวย รักใคร่ปรองดองกันก็พอแล้ว
ทำกับข้าวจัดโต๊ะเสร็จ นางก็ยกอ่างใส่น้ำอุ่นเข้าไปในห้อง พบว่าสามีของนางตื่นแล้ว ใบหน้าของเขาแม้จะดูอ่อนเพลียบ้าง แต่ดวงตากลับเปล่งประกายสดใสยิ่ง เขาเห็นนางเข้ามาก็ยิ้มให้
"ท่านพี่ ล้างหน้าเถอะเจ้าค่ะ"
สรรพนามที่นางเรียก ทำให้คนฟังเปิดรอยยิ้มกว้างขึ้น ขยับลุกจากเตียง เสื้อที่สวมยังมีรอยยับ ผมยุ่งเล็กน้อย แต่ไม่ทำให้เขาดูแย่ลง แต่กลับเพิ่มความน่ามองด้วยเรือนกายแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อหน้าอกและท้อง
หัวใจของคนแอบมองเต้นแรงขึ้นอย่างอดไม่ได้ พร้อมกับมีภาพความทรงจำเมื่อคืน วาบเข้ามาในหัว แก้มร้อนผ่าวจนไม่กล้ามองหน้าเขา รีบวางอ่างล้างหน้าแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้
"เหตุใดเจ้าถึงรีบตื่น"
เขาล้างหน้าบ้วนปากจนสะอาดแล้ว ก็หันมาคุยกับนาง พบว่าภรรยาสาวของตนก้มหน้างุดอยู่ จึงเดินเข้ามาหานางใกล้ๆ
"ข้าถาม ได้ยินหรือไม่"
ร่างหนามีกลิ่นอายของบุรุษเข้ามาสวมกอดนางไว้ ความนุ่มของเรือนร่างและกลิ่นกายหอมละมุนของนาง ทำให้เขาอดใจไม่ไหว ฝังจมูกบนพวงแก้มสาว
"อืม ชื่นใจยิ่งนัก เจ้าตื่นเช้าแล้วแอบไปอาบน้ำแล้วเช่นหรือ ถึงได้หอมเช่นนี้"
"ข้าตัวหอมที่ไหนกัน เพิ่งทำกับข้าวเสร็จ กลิ่นกับข้าวยังติดตัว"
นางเบี่ยงตัวออกอย่างขัดเขิน เกรงว่ากลิ่นตัวจะทำให้เขารังเกียจ อีกยังไม่คุ้นเคยกับท่าทางสนิทสนมนี้ จึงยังเก้อเขินอยู่บ้าง
"สงสัยข้าจะหิว... "
เขาจับปลายคางนาง ให้เงยหน้าขึ้นสบตา
"ข้าทำกับข้าวไว้แล้ว ท่านพี่ไปกินกันเถอะ"
นางเบี่ยงกายจนหลุดจากอ้อมแขน แล้วเดินนำออกจากห้อง ร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นสามีเดินตามมา เมื่อเขานั่งลงบนเก้าอี้แล้วนางก็ตักข้าวสวยร้อนๆ วาง พร้อมส่งตะเกียบให้ จากนั้นก็คีบตับหมูใส่ชามข้าวให้เขา
"ท่านพี่ลองชิมดู หากไม่ถูกปากหรือชอบรสใดโปรดบอก ข้าจะพยายามปรับปรุง
เยี่ยเหวินจ้าวมองอาหารบนโต๊ะ ริมฝีปากแย้มยิ้มเมื่อเห็นอาหาร ทุกจานล้วนเป็นมงคลต่อชีวิตคู่ของพวกเขา นางคีบตับให้หมายความว่า ให้มีความรุ่งเรืองเจริญก้าวหน้า เขาใช้ตะเกียบคีบตับเล้วพุ้ยข้าวใส่ปาก เคี้ยวกลืนอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็คีบหัวใจหมูใส่ชามให้นาง
"นี่คือหัวใจของข้า เจ้ารีบกินสิ"
คำหยอกเย้านี้ ทำให้คนฟังยิ้มขำ แต่ก็ขยับตะเกียบกินคำโต หัวใจหมายความว่า ให้รักกันเป็นใจเดียว
จากนั้นทั้งคู่ก็ผลัดกันคีบอาหารให้กัน มื้อแรกร่วมแบ่งปันในฐานะคู่ชีวิตอย่างอบอุ่น ความรู้สึกพิเศษผุดขึ้นกลางหัวใจของทั้งสอง หวังเพียงวันข้างหน้า จะร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยกัน ทุกมื้อจนแก่เฒ่าไปชั่วชีวิต
หลังจากอิ่มแล้ว หลิวซืออินก็เก็บถ้วยชามมาล้าง เยี่ยเหวินจ้าวออกไปผ่าฟืน และตักน้ำมาใส่โอ่งและอ่างอาบน้ำ อากาศที่เมืองหนานไห่ค่อนข้างร้อน เมื่อทำงานเสร็จจึงเหงื่อโทรมกาย
"ซืออิน เจ้าช่วยมาดูหน่อยว่า ถังใส่น้ำในห้องน้ำมันรั่วหรือไม่ เหตุใดน้ำจึงไม่เต็ม"
เสียงเรียกดังมาจากห้องอาบน้ำด้านหลังบ้าน หลิวซืออินวางมือจากผ้าที่เอามาเย็บ นางเห็นสามีเดินเข้าไปอาบน้ำ จึงหยิบเสื้อผ้าเขามาปะชุน เขาซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้นางหลายชุด แต่ตัวเองกลับสวมเสื้อเก่ามีรอยขาด
"ท่านพี่ เมื่อวานข้าล้างอ่างแล้ว ไม่มีรอยรั่วนะเจ้าคะ"
นางตะโกนบอกไป แต่อีกฝ่ายตะโกนกลับมาว่า
"มันรั่ว เจ้ามาดูนี่ มันรั่วจนน้ำไหลออกใกล้หมดแล้ว"
หลิวซืออินจำต้องวางเข็มกับผ้าลง เดินไปดูให้สักหน่อย พอนางเปิดประตูเข้าไป ก็ต้องตกใจเมื่อถูกคนที่แอบอยู่หลังประตูช้อนอุ้มไว้
"ว้าย ! ท่านพี่นี่ท่านหลอกข้า"
นางกรีดร้อง แล้วตีไหล่คนช่างแกล้งไปสองสามที หันไปมองอ่างน้ำพบว่าน้ำยังเต็มอ่าง คนเจ้าเล่ห์คนนี้หลอกนาง
"มาอาบน้ำด้วยกันเถอะ"
คำชวนนั้นทำให้คนได้ยินแก้มร้อนขึ้นมา รีบส่ายหน้าปฏิเสธ
"ไม่เอา ข้าไม่เคยอาบน้ำร่วมกับผู้ใด"
"ไม่เคยก็หัดให้เคย เพราะข้าจะให้เจ้าอาบน้ำกับข้าทุกวัน"
เยี่ยเหวินจ้าวอุ้มร่างงามของภรรยา เดินมาวางบนขอบอ่าง หลิวซืออินกอดคอเขาไว้แน่น ไม่ยอมลงไปง่ายๆ
"ไม่นะ ข้าไม่ลง อย่างแกล้งข้า"
"ก็ได้หากเจ้าไม่อยากอาบน้ำกับข้า เจ้าก็ช่วยขัดหลังให้ข้าก็แล้วกัน"
เขายอมปล่อยนาง หลิวซืออินรีบลงมายืนที่พื้น ไม่ทันจะได้ขยับตัว อีกฝ่ายก็สลัดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นเรือนร่าง แกร่งกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยงาม
"ท่านน่าไม่อาย"
นางหันหลังให้ ยกมือปิดหน้า อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจ พาตัวเองหย่อนร่างลงไปในอ่าง
"เจ้ามาขัดหลังให้ข้าได้แล้ว"
หลิวซืออินได้ยินก็กันไปมอง เขานั่งแช่ตัวลงในอ่างแล้ว สองแขนพาดขอบอ่างไว้ มองเห็นช่างไหล่และบ่า รวมถึงแผงอกหนา นางก้มหนามานั่งยองๆ หยิบผ้ากับสมุนไพรขัดตัวมาถือไว้
"ท่านหันหลังมาสิ ข้าจะขัดหลังให้"
เยี่ยเหวินจ้าวมองดูท่าทางขัดเขินของภรรยาอย่างเอ็นดู
"มิใช่ว่าเมื่อคืน เจ้าเห็นของข้าหมดแล้วหรือ เหตุใดยังเจ้าหน้าแดงอับอายเช่นนี้"
"ข้าไม่ได้หน้าหนาเหมือนท่านนี่ หันหลังมาข้าจะรีบขัดให้"
หลิวซืออินหยิบสมุนไพรมาผสมน้ำ แล้วทาบนหลังของเขา ใช้ผ้าขัดแรงๆ คิดแกล้งให้เขาเข็ดหลาบ
"อืม ภรรยา เจ้าขัดหลังได้สบายมาก"
เยี่ยเหวินจ้าวครางออกมา ท่าทางสบายตัว
"สบายเหรอ ดี ข้าจะขัดให้ท่านสบายกว่านี้"
หลิวซืออินเห็นแบบนั้นแล้ว ก็นึกหมั่นไส้ออกแรงขัดมากกว่าเดิม แต่ยิ่งขัดคนที่เจ็บมือกลับเป็นนางเสียเอง
เหตุใดคนตัวโตคนนี้ หนังหนายิ่งกว่าวัว มือนางแดงไปหมดแล้ว
หลิวซืออินตั้งหน้าตั้งตาขัด จนน้ำกระเด็นโดนเสื้อผ้าเปียกไปหมด ผ้าโดนน้ำก็บางลงเห็นผิวเนื้อขาวๆ รำไร เมื่อนางขยับตัวทรวงงามก็ส่ายไปมา ภาพนั้นสะท้อนเงากระจกที่อยู่เบื้องหน้าเยี่ยเหวินจ้าว เขามองแล้วกลืนน้ำลายฝืดคอ ความรู้สึกบางอย่างตื่นตัวขึ้นมา
"ซืออิน... "
เขาเรียกชื่อนางเสียงพร่า หลิวซืออินจึงหยุดขัดหันมามอง ก่อนจะตกใจ เมื่ออีกฝ่ายหมุนตัวมาหา แล้วกระชากแขนนางเข้ามากอดไว้ มือข้างหนึ่งจับท้ายทอยของนางให้แหงนขึ้น ก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาจุมพิตปิดปากนาง
///
- ผู้เขียน
