Ep: 3. เดี๋ยวไปส่ง 02
1168 คำ
“ปล่อยแตงก่อนได้ไหมฮะ เดี๋ยวลุงยามเห็นฮะ” เมื่อมองเห็นลุงที่รักษาความปลอดภัยของอู่กำลังเดินมาทางตนและชายหนุ่ม เธอก็ขืนข้อมือทันที
“เห็นแล้วทำไม ลุงแกไม่ใช่พวกปากสว่างสักหน่อย อีกอย่างนะ เรื่องเมื่อคืนมันจะจบได้ยังไงกันทูนหัว เราเพิ่ง ‘เอา’ กันเองนะ อย่างน้อยๆ ก็ต้องมีรอบสอง รอบสาม และสี่ ห้า หก เจ็ด แปด...หรือจนกว่าฉันจะอิ่มในตัวเธอนั่นแหละแตง ก็แม่งน่า ‘เอา’ ขนาดนั้น ยากหน่อยนะที่ฉันจะปล่อยเธอไปช่วงนี้ และอย่าคิดจะหนีรอดล่ะ ไม่มีอะไรที่คนอย่างฉันต้องการแล้วไม่ได้ หนีไปซ่อนที่ไหน ฉันก็จะตามไปลากมาขังไว้บนเตียง ถ้าเคยดูละครจำเลยรักก็อย่าคิดหนี ฉันทำได้มากกว่าละครอีกนะ หรือถ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้” เขาไม่ได้ขู่ แต่จะทำแบบที่พูดจริงๆ จะขังไว้ในห้องและกดบนเตียงจนขาอ่อนคลานลงจากเตียงเลยแหละ
เงียบ!
แตงไทยไม่ได้ตอบอะไร เธอเงียบเพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนเผด็จการ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายกับเธอด้วย เธอแค่อยากทำงานเงียบๆ ในอาชีพสายงานที่รัก หากย้อนเวลากลับไปเมื่อคืนที่ผ่านมาได้ จะไม่เปิดประตูออกมาถามเลยสักนิด จะปล่อยเลยผ่านไม่สนใจว่าเสียงที่กระแทกหน้าห้องคือเสียงอะไร ไม่น่าเลย
“คุณเลวจะไปไหนครับ ไอ้แตงก็จะไปกับนายด้วยเหรอเรา” ลุงรักษาความปลอดภัยเดินเข้ามาถามพร้อมกับที่ลภัชดนย์รีบปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนที่คนแก่ตรงหน้าจะสังเกตเห็นทัน
“อือ...ผมจะออกไปข้างนอกน่ะ และพาแตงไปด้วย” เขาบอกเสียงเรียบ
“แตงจะกลับบ้านฮะลุง พอดีคุณเลวให้ติดรถไปด้วย” เธอคิดคำโกหกขึ้นมาเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสงสัย
หึหึ
ลภัชดนย์ขำในคอเมื่อได้ยินคนตัวเล็กพูดโกหกคนตรงหน้า ช่างฉลาดและหัวไวจริงๆ
“ผมไปนะลุง ฝากดูแลอู่วันหยุดด้วยนะครับ”
ลภัชดนย์บอกแล้วเดินนำหน้าแตงไทยไปทางโรงจอดรถส่วนตัวของตัวเอง ส่วนแตงไทยก็ยกมือไหว้ลุงตรงหน้าแล้วรีบเดินตามคนตัวโตไปอย่างจำใจ เพราะเขาที่เดินไปถึงรถก่อนได้มองมาทางเธอและส่งสายตาคำสั่งมากดดันจนต้องรีบตามไป แม้จะเดินลำบาก แต่ก็พยายามฝืนเดินให้เป็นปกติ แต่ก็ยากเหลือเกินที่จะไม่ให้กลางความเป็นสาวเสียดสีกัน
หึหึ
“เก่งจริง โดน ‘เอา’ ทั้งคืนไม่เป็นไข้...หึหึ แถมยังตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวไปข้างนอกได้อีก และถ้าถึงบ้านอย่าเดินแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวพ่อกับพี่ชายเธอสงสัยเอาได้ว่าโดน ‘เอา’ จนขาถ่าง” เขาอดเอ่ยกระแซะสาวห้าวคนแกร่งไม่ได้
“คุณเลวไม่ต้องห่วงหรอกฮะ แตงมีคำแก้ตัวไว้แล้วถ้าเฮียสิงห์กับพ่อสงสัย แตงก็จะบอกทั้งสองว่าช่วงนี้อ้วนขึ้น ต้นขาเลยเบียดกันจนเป็นแผล”
“ก็ดี ขึ้นรถได้แล้ว จะได้ไปถึงทันมื้อเที่ยงบ้านเธอ วันนี้ฉันอยากไปฝากท้องที่บ้านของเธอ” พูดจบเขาก็เปิดประตูรถขึ้นไปนั่งรอหญิงสาว ส่วนแตงไทยก็เดินไปทางที่นั่งของตนเอง
ทองแท้กับสิงห์ลูกชายคนโตรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นลูกสาวคนเล็กตัวเองกลับบ้านมาพร้อมกับนายจ้าง และเป็นนายจ้างที่ตนเองสนิทสนมคุ้นเคยเป็นอย่างดีด้วย
“ทำไมเมื่อคืนไม่บอกเฮียว่าเราจะกลับบ้านไอ้แตง” สิงห์ถามน้องสาวที่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“ก็เซอร์ไพรส์เฮียกับป๊ายังไงฮะ และนี่คุณเลว...” ยังพูดไม่ทันจบ พ่อของเธอก็พูดแทรกขึ้นก่อน
“ไม่ต้องแนะนำอะไรหรอก คนกันเองทั้งนั้น ว่าแต่เราเถอะหลานชาย ทำไมถึงได้มาพร้อมไอ้แตง ลูกสาวอาได้ล่ะ แล้วเราเถอะไอ้แตง ความแตกแล้วใช่ไหม พี่เขาถึงรู้ว่าเราเป็นลูกสาวป๊า” ทองแท้หันมาทางลูกสาวที่นั่งอ้อนพี่ชายของเธออยู่ที่โซฟาอีกตัว
“แตกที่ไหนกันป๊า เขารู้อยู่แล้วว่าแตงเป็นลูกป๊า แตงขอตัวไปพักผ่อนนะป๊า มื้อเที่ยงไม่ต้องตามนะฮะ ไอ้แตงจะนอน ไม่หิว ไปนะเฮียสิงห์ คืนนี้แตงจะไปนอนด้วยนะเฮีย” แล้วเธอก็ลุกขึ้นจากโซฟาเดินออกจากห้องนั่งเล่น แต่ยังเดินออกไปไม่พ้นห้องก็ต้องหยุดเท้าเมื่อเสียงเข้มห้าวของลภัชดนย์เอ่ยเรียกรั้งไว้
“จะไม่รอกินข้าวก่อนเหรอแตงแล้วค่อยไปนอน เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” ความเป็นห่วงและสายตาที่ต่างจากเสียงทุ้มห้าวนั้นทำให้ทองแท้กับลูกชายหันมาสบตากันด้วยความสงสัยและรู้สึกว่าสองคนนี้แปลกๆ และยิ่งท่าเดินของลูกสาวอีกยิ่งแปลก ปกติไม่เดินแบบนี้
“ไม่ฮะ แตงไม่หิว อีกอย่างไอ้แตงแข็งแรงดี คุณเลวไม่ต้องห่วงฮะ ไปนะฮะ” แล้วเธอก็รีบเดินจากไปทันทีไม่รอฟังว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมายังไง
“อย่าไปใส่ใจเลย ไอ้แตงของอาก็แบบนี้แหละ อากับพี่ชายมันตามใจมันมาแต่เด็กและเลี้ยงมันมาแบบผู้ชายน่ะ” ทองแท้เอ่ย
“ครับคุณอา ผมไม่ถือสาหรอก เธอยังเด็ก” เขาบอกเสียงเรียบ แต่ภายใต้น้ำเสียงเรียบนั้นมีความตื่นเต้นซ่อนอยู่ ไม่รู้ทำไมเขาต้องตื่นเต้นกับทุกเรื่องที่เกี่ยวกับแตงไทยด้วย
“ว่าแต่พี่เลวเถอะ ทำไมถึงมากับไอ้แตงของเราได้ครับ” สิงห์เอ่ยถามพี่ชายที่ตนเองนับถือและสนิท
“พอดีตั้งใจจะมาคุยกับแกเรื่องอะไหล่ชุดใหม่ที่จะสั่งเข้ามาที่อู่น่ะ และพอดีแตงจะกลับบ้านเลยให้ติดรถมาด้วย” ลภัชดนย์บอก ทั้งๆ ที่จริงๆ ไม่ได้จะมาคุยเรื่องนี้หรอก แค่อยากตามเด็กห้าวมาบ้านเฉยๆ อยากรู้ว่ากลับมาบ้านจริงไหม หรือตั้งใจจะหนีหน้าตนเองเท่านั้น พอมาส่งถึงบ้านก็เบาใจที่เธอมาถึงบ้านปลอดภัยและมาบ้านจริงๆ
“งั้นไปคุยกันที่ห้องทำงานผมดีไหมพี่” สิงห์เอ่ย
“ดีเหมือนกัน”
“ไปคุยเถอะ เดี๋ยวอาจะไปสั่งเด็กในครัวให้ทำกับข้าวเพิ่มสักสองสามอย่างหน่อย ไหนๆ ก็มาแล้ว อยู่กินข้าวเที่ยงด้วยกันนะหลานชาย”
“ครับ คุณอา” เขารับคำชวนอย่างยินดี
- ผู้เขียน
