“งานศพใคร? ถ้าไม่ใช่งานศพของผมเอง”
อิงฟ้าเต็มไปด้วยความงุนงงกับคำตอบ แต่แล้วก็ต้องเบิกตาโพลง เมื่อกล้องจับภาพไปยังภาพถ่ายที่ประดับหน้าโลงศพ เผยให้เห็นชื่อ นามสกุล และใบหน้าของคนตาย นั่นก็คือรามินนั่นเอง
“รามิล กุลธร! น้องอิงไม่เข้าใจ ทำไม...ถึงมีภาพของพี่รามินและบอกวันเสียชีวิตใต้ภาพด้วยล่ะคะ”
“จะสงสัยไปทำไม อิงฟ้า ก็ไอ้รามินมันตายแล้ว ไอ้รามินมันโง่ มันยิงตัวตายเพื่อเป็นการพิสูจน์ให้ลลินเห็นว่ามันรักเธอจริง และพร้อมสละชีวิตเพื่อเธอ”
เค้นเสียงตอบไปแล้ว รามินก็แหงนศีรษะหัวเราะร่วน เยาะหยันความโง่เขลาของตนเอง
“ไอ้รามินมันคิดผิด คิดว่าลลินคงร้องห่มร้องไห้กับความตายของมัน แต่เปล่าเลย ผู้หญิงแพศยาเป็นไม่ต่างจากปลิงคอยดูดเงินของผู้ชาย กลับหัวเราะเยาะในความโง่ของไอ้รามิน!”
อิงฟ้าเกิดอาการหวาดกลัวกับสีหน้าอันน่าสะพรึงกลัวของรามิน ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอในขณะนี้ ช่างต่างกับผู้ชายคนที่เธ
