บทที่ 3
1116 คำ
“หุบปาก แหกปากดีนัก เดี๋ยวกูจะให้รางวัลอีกรอบ” คนชั่วตะคอกสั่ง ยกมือขึ้นทำท่าจะซัดลงไปบนใบหน้าขาวซีดอีกรอบ
“ปล่อย...ปล่อย...ฉันไปเถอะ...อยากได้อะไรก็เอาไป...แต่อย่าทำร้ายฉันเลย...”
“กูต้องการตัวมึงเท่านั้น”
คราวนี้คนร้ายตะปบมือมาปิดปาก พร้อมกับตะโกนสั่งเพื่อนร่วมขบวนการชั่วของมันด้วย
“ลากอีนังนี่ไปขึ้นรถเดี๋ยวนี่”
“ครับ ลูกพี่”
ลูกน้องชั่วรับคำ เข้ามารวบเท้าเล็กทั้งสองของอิงฟ้า ส่วนลูกพี่ชั่วก็ล็อกอยู่ด้านบน ช่วยกันแบกร่างเหยื่อตรงไปยังรถยนต์ของพวกมัน
“ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!”
อิงฟ้าตะโกนขอความช่วยเหลือทั้งๆ ยังถูกปิดปากไว้แน่น เท้าเล็กทั้งสองพยายามถีบดิ้นรนให้เป็นอิสระ หวาด
กลัวจนแทบช็อก เมื่อคิดว่าตนเองคนไม่พ้นมือจากมือคนชั่วเหล่านี้
แต่คนชั่วไม่ทันได้อุ้มเหยื่อไปถึงรถยนต์ของพวกมัน ก็มีรถยนต์คันหนึ่งเลี้ยวเข้าในถนนที่เกิดเหตุ พร้อมกับเปิดไฟสูงใส่ เมื่อเห็นว่ามีหญิงสาวกำลังถูกทำร้ายอยู่
รถสปอร์ตสีดำราคาแพงลิบ ขับพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจอดรถห่างจากรถคนชั่วไปไม่กี่นิ้ว พอหยุดรถได้แล้ว เจ้าของร่างใหญ่กำยำก็กระโจนลงจากรถ พร้อมกับมัจจุราชสีดำมะเมือมอยู่ในมือด้วย
“ปล่อยผู้หญิงเดี๋ยวนี้! ก่อนกูจะลั่นไกเป่าสมองของพวกมึงให้กระจุย”
ไม่ต้องรอให้ถูกสั่งเป็นครั้งที่สอง แค่เห็นปืนในมือ กอปรกับใบหน้าถมึงทึง ดวงตาคมกริบไม่ต่างจากดวงตาของพญาเหยี่ยว ที่จ้องเขม็งไม่ไหวติง คนชั่วทั้งสองก็รีบทิ้งร่างเหยื่อลงกับพื้นในทันที
“ไสหัวไป! อย่าให้กูเห็นหน้าพวกมึงอีก”
เจ้าของดวงตาคมกริบ ไม่ได้สนใจคนชั่วที่กำลังวิ่งไปขึ้นรถ ก่อนจะขับหนีไปอย่างรวดเร็ว เขาทรุดกายลงนั่งใกล้กับร่างบางที่ถูกปล่อยทิ้งลงกับพื้นเต็มแรง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“คุณครับ เป็นยังไงบ้างครับ”
ร่างบางยังคงสั่นเทาไม่ต่างจากถูกจับโยน ใบหน้างามขาวซีด หยาดน้ำตาแห่งความหวาดกลัวร่วงพรูเต็มสองแก้ม
“พวกมัน...พวกมัน...”
“ไม่เป็นไรครับ พวกมันไปแล้ว คุณปลอดภัยแล้วนะครับ”
เจ้าของน้ำเสียงห้าวทุ้มเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มือใหญ่เอื้อมไปหมายจะช่วยประคองร่างเล็กให้ลุกขึ้นยืน แต่อิงฟ้ากลับกระถดกายถอยหนีด้วยความหวาดกลัว
“อย่า...อย่า...อย่าทำอะไรฉันนะคะ...อยากได้อะไรก็เอาไป...”
อิงฟ้าร้องไห้โฮ ยกมือไหว้ร้องขอชีวิต ยังคงหวาดกลัวว่าตนเองจะหนีเสือปะจระเข้ กลัวชายร่างกำยำ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มคนนี้จะทำร้ายเธออีกคน
“ไม่ต้องกลัวผมนะครับ ผมไม่ทำร้ายคุณหรอกครับ ผมมาช่วยคุณนะครับ”
เจ้าของใบหน้าคมเข้มเอ่ยปลอบอีกครั้ง เผยความจริงใจให้เห็นผ่านดวงตาคมกริบทั้งคู่ พอหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายไม่กระถดกายถอยหนีแล้ว จึงเอ่ยถามต่อด้วยความเป็นห่วง
“คุณได้รับบาดเจ็บตรงไหนไหมครับ”
“ไม่...ไม่ค่ะ”
อิงฟ้าจ้องมองชายตรงหน้า เริ่มคลายความหวาดกลัวลงบ้าง กระนั้นน้ำเสียงที่เอ่ยตอบยังคงตะกุกตะกักสั่นเทาอยู่เหมือนเดิม
“แน่ใจนะครับว่าคุณไม่ได้รับบาดเจ็บ ผมดูเหมือนว่าตรงปากของคุณจะมีเลือดออกด้วย บัดซบ! พวกมันตบคุณใช่ไหมครับ”
บุรุษหนุ่มที่เป็นดั่งพระเอกมาช่วยอิงฟ้า สบถลั่น ใบหน้าถมึงทึง ดวงตาวาวโรจน์ด้วยไฟโทสะ เมื่อมองเห็นตรงมุมปากมีเลือดแห้งกรังเกาะติดอยู่
“คุณชื่ออะไรครับ รออยู่นี่ตรงนี้สักครู่ได้ไหมครับ”
“อิงฟ้าค่ะ เรียกฉันว่าอิงก็ได้ค่ะ คุณจะไปไหนคะ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวนะคะ ฉันกลัว...”
อิงฟ้าเอื้อมมือที่สั่นเทาไปจับต้นแขนสีแทนแข็งแกร่งไว้ ขณะเอ่ยขอร้องเสียงสั่น ไว้ใจว่าชายผู้นี้คงไม่ทำร้ายเธอแน่ เพราะหากเขาคิดจะทำร้ายเธอ เขาคงลงมือไปตั้งแต่แรกแล้ว
“ผมไม่ทิ้งคุณไว้คนเดียวแน่นอนครับ รอผมอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับน้องอิง รอผมแค่นาทีเดียวเท่านั้นครับ”
“ก็ได้ค่ะ ฉันจะรอคุณค่ะ”
อิงฟ้าพยักหน้ารับ รู้สึกปลอดภัยกับคำปลอบประโลม และอบอุ่นกับน้ำคำที่ชายผู้นี้เรียกเธอว่า ‘น้องอิง’
เจ้าของใบหน้าคมเข้มคลี่ยิ้มอบอุ่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะดันกายลุกขึ้นเดินตรงไปยังรถยนต์ของตนเอง เขากลับมาอีกครั้งพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็ก และขวดน้ำดื่มในมือด้วย
“เดี๋ยวผมจะเช็ดเลือดออกให้คุณนะครับ”
พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยอิงฟ้า เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ดวงตาคมกริบทอดมองใบหน้าขาวซีดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเทน้ำดื่มลงบนผ้าขนหนู บิดน้ำให้หมาดๆ แล้วบรรจงเช็คคราบเลือดตรงมุมปากให้อิงฟ้าด้วยกริยาอ่อนโยน โดยไม่ลืมเอ่ยถามหญิงสาวด้วย
“เจ็บไหมครับ ผมไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน ไม่เคยดูแล ไม่เคยทำแผลให้ผู้หญิง ถ้าผมทำหนักมือไป คุณบอกผมได้นะครับ”
“ไม่...ไม่เจ็บค่ะ”
อิงฟ้าส่ายหน้าปฏิเสธ อยากตอบเหลือเกินว่าไม่เคยมีใครดูแลและปกป้องเธอแบบนี้มาก่อนเช่นเดียวกัน ดวงตาคู่สวยทอดมองคนตรงหน้า ซึ่งเป็นดั่งเทพบุตรในฝัน เทิดทูนชายผู้นี้ไม่ต่างจากฮีโร่ขี่ม้าขาวมาช่วยนางเอกดั่งในนิยายที่เคยอ่านเป็นประจำ
“เรียบร้อยแล้วครับ ไม่มีคราบเลือดเหลืออยู่แล้ว”
ชายหนุ่มเอ่ยบอก พร้อมกับคลี่ยิ้มกว้างให้ พร้อมกับเอ่ยถามต่อ
“น้องอิงพอจะจำหน้าคนร้ายได้ไหม แล้วผมพาคุณไปแจ้งความเองครับ”
“น้องอิงจำหน้าพวกมันได้ค่ะ แต่น้องอิงไม่อยากไปแจ้งความ ไม่อยากเป็นข่าว น้องอิงอายนะคะ”
“แต่น้องอิงควรจะไปแจ้งความไว้นะครับ พวกมันจะได้ถูกตำรวจลากคอ ไม่ให้ไปทำชั่วได้อีก”
เจ้าของใบหน้าคมเข้มเอ่ยค้าน ไม่เห็นด้วยสักเท่าไร ที่อิงฟ้าไม่ยอมไปแจ้งความ
“ไม่ค่ะ น้องอิงไม่ไป น้องอิงอยากกลับบ้าน”
อิงฟ้าส่ายหน้าปฏิเสธรัวเร็ว ยังคงยืนกรานความต้องการของตนเอง จนพระเอกขี่ม้าขาวต้องพยักหน้ารับอย่างยอมแพ้
- ผู้เขียน
