บุรุษห่วย ๆ เช่นเจ้า ข้าไม่ต้องการ

-บทที่- 1 นอกใจ *คำเตือน มีเรื่องความรุนแรงทางด้านจิตใจ รวมทั้งการนอกใจ ไรท์ไม่ได้ชี้นำให้ไปเป็นมือที่สามของใคร เพราะคนที่เข้าไปแทรกกลางจะมีจุดจบที่ไม่ดี* ยามอู่ (11.00-12.59) บ้านเท่ารูหนู อยู่ในตรอกเล็ก ๆ ของตลาด “ปละ ปล่อยข้านะ ข้าหาได้มีเรื่องโกรธแค้นอะไรกับพวกเจ้าไม่ ถ้าท่านพ่อข้ารู้ พวกเจ้าต้องไม่ตายดีแน่” เหยียนลี่จินอ้อนวอนปนข่มขู่ไม่ให้บุรุษใจโฉดห้าคนข่มเหงนาง “ฮ่า ฮ่า คุณหนูรองเหยียน ถึงคุณหนูจะอ้อนวอนพวกข้าเพียงใด พวกข้าก็ไม่อาจปล่อยคุณหนูรองไปได้หรอก ดูสิถึงร่างกายจะเต็มไปด้วยเลือดและกลิ่นเหงื่อ แต่คุณหนูรองกลับงดงามมากขึ้น” สายตาหยาบโลนของชายชั่วจ้องมองร่างงดงามตาไม่กระพริบ นาน ๆ ครั้งที่พวกมันจะมีโอกาสลิ้มลองเหยื่อชั้นดีเช่นนี้ จึงไม่มีเหตุผลใดที่พวกมันจะปล่อยนางไป แม้ได้แตะต้องเนื้อกายงาม นับว่ามีวาสนาแล้ว “มีคนจ้างวานพวกเจ้าให้ทำกับข้าใช่หรือไม่” หญิงสาวตั้งสติ เพราะโวยวายไปมันก็เปล่าประโยชน์ “ฮ่า ฮ่า ไม่นึกว่าเศษสวะอย่างคุณหนูรองจะเฉลียวฉลาดถึงเพียงนี้ แต่สุดท้ายแล้ว ความฉลาดเหล่าก็หาได้ช่วยอะไรไม่ เพราะถึงอย่างไร คุณหนูรองคนงามก็จะต้องตายในวันนี้อยู่แล้ว” “ข้าขอร้องพวกเจ้า หากปล่อยข้าไป ข้าจะมอบเงินทองให้กับพวกเจ้า” ในยามนี้ขอเพียงนางรอดชีวิตเท่านั้น คุณหนูรองในยามนี้รู้ดีว่าคงจะไม่รอดแน่ ฉับพลันสาวใช้ของน้องสาวต่างมารดาที่เห็นเมื่อสักครู่ได้วาบเข้าสู่ความทรงจำผู้ที่ล่อลวงนางมาจะต้องเป็นคู่หมั้นแสนบัดซบ และคนที่จ้างวานคนชั่วพวกนี้จะต้องเป็นนังน้องสาวสุดชั่วแน่ ๆ “คนที่จ้างวานพวกเจ้า มีนามว่าจื่อรั่วใช่หรือไม่” หญิงสาวเอ่ยนามบ่าวรับใช้ของเหยียนถิงผู้เป็นน้องสาวต่างมารดา ชายโฉดทั้งห้าชะงัก ก่อนจะหัวเราะเสียงเหี้ยมโหด “จะใช่จื่อรั่วแล้วอย่างไร คุณหนูรองเตรียมใจเสียเถอะ เพราะถึงอย่างไรพวกข้าก็ปล่อยคุณหนูรองไปไม่ได้จริง ๆ” “เจ้าจะพูดมากไปไย รีบ ๆ ทำงานให้เสร็จจะดีกว่า จะได้ไปรับเงินว่าจ้าง” ชายอีกคนเอ่ย “ฮ่า ฮ่า ได้สิ เงินจ๋ารอพี่สุดหล่อก่อนนะจ๊ะ” “มะ ไม่นะ ชะ ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย” ถึงแม้เหยียนลี่จินจะร้องให้คนช่วยจนสุดเสียง ทว่า เสียงนั้นกลับแผ่วเบายิ่ง ดวงตากลมโตงดงามดุจตากวางเบิกกว้าง เมื่อเห็นมีดสั้นคมกริบกำลังจะกรีดลงบนผิวหน้าของนาง “ฮึก มะ ไม่ ฮือ ๆ” ลี่จินร่ำไห้อย่างน่าสงสาร เพราะความรักอันโง่งมของนางจึงนำพาให้มาพบกับจุดจบ เพราะความถือดีและจองหองของนางเองแท้ ๆ จึงทำให้ทุกอย่างดำเนินมาจนถึงขั้นนี้ หากนางไม่หลงรักบุรุษผู้นั้นจนตามืดบอด หากนางใช้สติยั้งคิดสักนิด นางคงไม่กระทำการอันโง่เขลา ด้วยการหาเรื่องสตรีผู้เป็นสุดที่รักของคู่หมั้นของตน แต่ทว่า ความฉลาดที่เคยมีกลับถูกล่อลวงด้วยคำว่ารักจากบุรุษชั่วผู้นั้น กว่าจะรู้ตัวว่าถูกลวงหลอกและทรยศ ก็สายไปแล้ว ร่างกายขาวผุดผ่องดั่งไข่มุกเม็ดงาม กำลังถูกกรีดช้า ๆ ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่กลางใจ ใบหน้าอันงดงามเต็มไปด้วยเลือด คำอธิษฐานสุดท้าย ก่อนที่ลมหายใจจะปลิดปลิวนั่นก็คือ ‘สวรรค์ ไม่ว่าภพชาติใด ขอให้ข้ามีโอกาสแก้แค้นบุรุษใจร้าย โจวเหว่ย และเหยียนถิงด้วยเถอะ ขอสวรรค์เมตตาข้าสักครั้งด้วยเถอะนะเจ้าคะ’ จากนั้นเสียงหัวเราะกระซี้กระซิกมีความสุขของพวกเขาทั้งสองได้ดังเข้าสู่โสตประสาท แล้วทุกอย่างพลันดับมืดลงพร้อมกับลมหายใจเหยียนลี่จิน ภพชาติปัจจุบัน กรุงเทพมหานคร พ.ศ. 2566 คลินิกรักษาสัตว์ RRRR... “ฮัลโหล” เสียงหวานกรอกไปตามสาย “ยัยสา แกอยู่ที่ไหน” ฐาปนีย์ส่งเสียงถามเพื่อนรัก “ฉันอยู่ที่คลินิก คนไข้เยอะมากเลยอะแก” คุณหมอคนสวยยิ้มกว้าง เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจเฮือกของเพื่อนรัก บ่งบอกว่าเซ็งมาก ๆ ที่นัดวันนี้คงต้องเลื่อนไปอีกครั้ง “แสดงว่าวันนี้คงเลื่อนนัดอีกใช่ไหม” “อื้อ ก็คนไข้ยังเต็มคลินิกอยู่เลย นี่จะสองทุ่มแล้วด้วย อีกอย่างฉันเหนื่อยมาก ๆ คงกลับคอนโดเลย” “แกนี่นะ วันนี้วันเกิดแกนะยะ แล้วแฟนแกก็รอคอยอยากพบเจอแกด้วย” เสียงพ่นลมหายใจดังให้ได้ยิน “ขอโทษ ๆ เอาไว้รอบหน้านะ แค่นี้ก่อนนะ ถึงคิวคนไข้อีกแล้ว” คุณหมอคนสวยรีบบอกเพื่อน “เออ ๆ” หลังจากวางสายจากเพื่อนรัก วันวิสาก็โทรหาคู่หมั้นทันที “สาครับ คิดถึงนะครับ วันนี้วันเกิดสานะครับ รีบ ๆ ตรวจคนไข้นะ จะได้มาเลี้ยงฉลองวันเกิดกับพี่” คู่หมั้นสุดหล่อพูดขึ้น “พี่กรณ์คะ สาติดพันอยู่ค่ะ วันนี้น้อง ๆ เยอะมาก สาขอโทษนะคะ” หญิงสาวรีบบอก ใจหนึ่งก็กลัวคู่หมั้นน้อยใจ เกือบสองเดือนมาแล้วที่พวกเขาไม่ได้พบหน้ากันเลย ด้วยงานที่มากขึ้นทำให้เวลาส่วนตัวที่ควรมีให้แก่กันลดน้อยลง “พี่เข้าใจครับ เอาไว้อาทิตย์หน้า พี่ไปหาสาดีกว่า ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เจออีก” แฟนหนุ่มว่า “อย่างนั้นก็ได้ค่ะ” คุณหมอคนสวยยิ้มกว้าง แววตาเป็นประกาย “คิดถึงสามากนะครับ คิดถึงกลิ่นกายหอม ๆ นั่นด้วย” ชายหนุ่มพูดจาสองแง่สองง่าม “คิก คิก พี่กรณ์ล่ะก็” หญิงสาวหน้าแดงก่ำแต่แววตาหวานฉ่ำเมื่อคิดถึงบทรักของทั้งคู่ “แค่นี้นะครับ รักนะครับ จุ๊บจุ๊บ” “รักเหมือนกันค่ะ บาย” หญิงสาวกดวางสาย แล้วรีบทำงานต่อทันที 21.45 น. คอนโดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา วันวิสาที่ตรวจคนไข้เสร็จแล้วก็รีบบึ่งรถคู่ใจมาที่คอนโดของแฟนหนุ่ม ถึงจะไกลไปหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไร เพราะนานมากแล้วที่ทั้งสองไม่ได้เจอกันเลย คนสวยเตรียมการเซอร์ไพร์สแฟนหนุ่ม ทั้งที่ตอนแรกไม่คิดจะมาที่นี่ เนื่องจากเธอเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน แต่อะไรบางอย่างมันสะกิดใจทั้งวัน หญิงสาวจึงมายืนอยู่ที่หน้าห้องของคนรัก ด้วยความที่มีกุญแจห้องอยู่แล้ว มือน้อยจึงไขเข้าไป แต่ทว่า สิ่งที่อยู่ตรงปลายเท้ากลับเป็นกองเสื้อผ้าผู้หญิง ทำไมถึงมีเสื้อผ้าของผู้หญิง หรือว่า คู่หมั้นนอกใจเธอ ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลยนะ วันวิสาเริ่มใจคอไม่ดี กำลังจะก้าวเข้าไปในห้องนอน ความคุ้นเคยของเสื้อผ้าเนื้อดีก็ทำให้เธอชะงัก ต้องหันกลับไปมองอีกรอบ คราวนี้เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ “ทำไมเสื้อผ้าพวกนี้ถึงเหมือนของยัยนีจังนะ หวังว่า จะไม่ใช่อย่างที่คิดนะ” หญิงสาวใจสั่นแปลก ๆ มือนุ่มหยิบเสื้อเดรสสีส้มปาดไหล่ขึ้นมาดู มันไม่ใช่แค่เหมือน แต่ทว่า มันน่าจะเป็นเสื้อตัวเดียวกัน ลางสังหรณ์บางอย่างย้ำเตือน ไวเท่าความคิด หญิงสาวตรงไปยังห้องนอนที่แง้มเอาไว้ คงเพราะความรีบร้อนจึงไม่ได้ปิดสนิท เสียงกระเส่าของชายหนุ่มหญิงสาว บาดลึกลงสู่จิตใจของวันวิสาเข้าเต็ม ๆ “อะ ซี้ดดด พี่กรณ์คะ นีเสียว อื้อ ละ ลิ้นพี่กรณ์สากดีเหลือเกิน มะ เมียเสียวมาก ฮื้อ” เสียงหวานหยาดเยิ้มที่คุ้นเคยนั้นกระตุกใจของวันวิสาจนปวดหนึบ เพราะเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงของเพื่อนรักของเธอ