บทที่ 53
ทำข้าวสารให้เป็นข้าวสุข
หลังข่าวการพระราชทานสมรสให้กับรองแม่ทัพหลิวหนิงเฉินแพร่ออกมาได้ไม่นานจวนโมลี่ก็ได้ต้อนรับแขกอีกครั้ง
“แม่นางเฉิน ข้ามาขอพบท่านอ๋อง”
เยว่เอ๋อร์ลุกขึ้นย่อกายทำความเคารพคนตรงหน้า ใบหน้าคมเข้มมีส่วนคล้ายต้วนอวี้หลินผู้เป็นมารดาถึงแปดส่วน มีแววตึงเครียดจนเห็นได้ชัด
“ท่านอ๋องมิได้อยู่ที่นี่เจ้าค่ะ”
น้ำเสียงหวานเอ่ยเสียงเรียบมิได้มีแววตื่นตระหนกแม้สักนิด หลิวหนิงเฉินมองหน้าคนตรงหน้าแล้วขมวดคิ้วเข้ม เป็นไปมิได้ใครๆ ก็รู้กันว่า ท่านอ๋องนั้นย้ายมาอยู่ที่จวนโมลี่กับคู่หมั้นของตน สายตาคลางแคลงของเขาบ่งบอกถึงความสงสัยในคำพูดของนาง เยว่เอ๋อร์ยกยิ้มหวาน สายลมพัดผ้าคลุมหน้าสีฟ้าอ่อนเผยรอยยิ้มงดงามแม้เพียงพริบตาแต่ก็ตรึงใจผู้พบเห็น หลิวหนิงเฉินส่ายศีรษะไปมาเรียกสติของตนมิให้หลงไปกับภาพความงามตรงหน้า แล้วเอ่ยธุระของตนอีกครั้ง
“ข้ามีเรื่องด่วนจริงๆ รบกวนแม่นางเฉินช่วยเ
