ฝูจื่อหรงลืมตาโพรงในความมืด ร่างเล็กนุ่มนิ่มในอ้อมกอดหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่ากำลังนอนหลับอย่างสนิท
นางไม่สบายอยู่เช่นนี้ เขาจะข่มเหงน้ำใจของนางคงจะไม่เข้าที
แต่มังกรร้ายทำอย่างไรก็ไม่ยอมหลับ เห็นทีจะต้องไประบายที่ตำหนักของพระสนมสักคน
เขายันกายลุกขึ้น คิดแล้วก็ต้องถอดใจ เมื่ออีกใจหนึ่งของตนเองไม่ยินยอม หากไม่ใช่นางผู้นี้คนอื่นเขาย่อมไม่ต้องการ
ฝูจื่อหรงล้มกายลงนอนข้างร่างบางอีกครั้ง เขาดึงนางเข้ามากอด สัญชาตญาณดิบทำให้เขาอดใจที่จะลูบไล้รูปร่างเล็กเต็มมือไม่ได้
นางผู้นี้ที่เขาไม่รู้แม้กระทั่งชื่อดูไร้พิษสงในความมืดมิด
ทันใดนั้นมือเล็กของคนที่เขาคิดว่ากำลังหลับกลับจับมือเขาเขาให้หยุดนิ่ง
“เจ้าตื่นแล้วหรือ”
“เพคะ” เสียงหวานดูแหบแห้ง
“เจ้าเป็นเช่นใดบ้าง”
“สบายมากเพคะ” นางตอบพลางปีนขึ้นมาบนร่างของเขา
ฝูจื่อหรงตกใจในท่าทางจากม้าพยศกลายเป็นสตรีขี้อ้อนของนาง
อกอวบเบียดอกแกร่งจนเขาหายใจลำบ
