วุ่นรักมนตรา คำสาปบุปผา NC20

เจ้าคนบ้ากาม

เจี๋ยหลุนตัดสินใจพาเจ้าเว่ยมาพักที่สำนักคุนหลุนเมื่อถึงเวลาใกล้พลบค่ำ การเดินทางกลางป่าเขาในเวลากลางคืน ล้วนมีแต่อันตราย

"เสี่ยวเว่ยต้องปลอมเป็นผู้ชาย และอย่าเผลอพูดออกมาเป็นอันขาด เสียงน้องจะทำให้ความแตก"

ผู้เป็นพี่ชายย้ำในสิ่งที่เขากังวล ที่นี่เป็นสำนักคุนหลุน เจี๋ยหลุนใช้ฐานะชินอ๋องแห่งแคว้นเหลียงซึ่งเคยมากับท่านอาเจ้าอี้เหวินซึ่งเป็นหนึ่งในอาจารย์สอนที่สำนักแห่งนี้เมื่ออดีตเป็นใบเบิกทางให้สามารถพำนักที่นี่ได้

ปกติแล้วสำนักคุนหลุนจะมีกฏเข้มงวดไม่ต้อนรับสตรีและไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า จึงทำให้เขาต้องให้น้องสาวปลอมเป็นผู้ชายเพื่อที่จะพักอยู่ที่นี่ได้

เจ้าเว่ยปฏิบัติตามที่พี่ชายบอกทุกประการ แม้จะมีสายตาจ้องมองจากศิษย์ของสำนักคุนหลุนหลายคู่เนื่องด้วยใบหน้าที่งดงามอ่อนหวานยิ่งกว่าสตรีของเธอ แต่ก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาวหวั่นเกรง เพราะมีพี่ชายคอยเป็นเกราะกำบัง

เมื่อถึงกลางดึก เจ้าเว่ยรู้สึกเหนียวตัวจนทนแทบทนไม่ไหว อากาศร้อนอบอ้าว และเหงื่อจากการเดินทางข้ามหุบเขามาไกล ทำให้หญิงสาวอยากอาบน้ำเหลือเกิน เจ้าเว่ยนอนกระสับกระส่ายไปมาภายในห้องพัก เหงื่อเริ่มไหลท่วมตัวอีกครั้ง เสื้อผ้าผู้ชายที่ห่อหุ้มอยู่ภายนอกยิ่งทำให้ร้อนจนหงุดหงิดไปหมด

เจ้าเว่ยคว้าผ้าเช็ดตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ที่นำติดมาออกจากเป้พร้อมแชมพูขวดเล็กและครีมอาบน้ำขวดจิ๋ว เธอโผล่หน้าออกจากห้องพัก มองซ้ายมองขวา ด้านนอกมืดสนิท ไร้คนคอยควบคุม อากาศร้อนอบอ้าว เหงื่อก็ไหลเต็มตัว ทำให้เธอทนไม่ไหว

ป่านนี้ทุกคนคงจะหลับหมดแล้วรีบอาบคงไม่มีใครเห็น เจ้าเว่ยคิดพลางใช้วิชาตัวเบาที่บิดาเค่ี่ยวเข็ญมาตั้งแต่เด็กกระโดดตรงไปยังบ่อน้ำอย่างรวดเร็ว

เมื่อถึงบ่อน้ำ เจ้าเว่ยสำรวจรอบกายอย่างระมัดระวัง เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้า พระจันทร์ดวงกลมโต ฉายแสงกระจ่างจนมองเห็นรอบบริเวณ แสงนวลสาดทอลงไปยังผิวน้ำ ดูงดงามเป็นเงาระยิบ เวลานี้บ่อน้ำร้างผู้คน เป็นโอกาสของเธอแล้ว

เจ้าเว่ยถอดเสื้อผ้ารุ่มร่ามออกแล้วแอบวางไว้หลังโขดหิน ร่างบางนวลเนียลเปลือยเปล่าก้าวลงไปในบ่ออย่างสบายอารมณ์ หญิงสาวเทสบู่เหลวจากขวดเล็กที่พกมาด้วยชะโลมลงร่างกายจนทั่วแล้วเทน้ำยาสระผมอย่างรวดเร็วก่อนโยนขวดแชมพูและครีมอาบน้ำไว้บนผ้าเช็ดตัวหลังโขดหิน

น้ำเย็นๆ ช่วยปลดปล่อยความร้อนออกจากร่างได้เป็นอย่างดี เจ้าเว่ยรู้สึกสดชื่นขึ้นทันตา อารมณ์หงุดหงิดหายไปกับสายน้ำ

แต่ยังไม่ทันได้เพลิดเพลินกับความเย็นฉ่ำอย่างหนำใจ เสียงพูดคุยของศิษย์สำนักคุนหลุนก็ดังเข้ามาใกล้ เจ้าเว่ยตกใจแทบสิ้นสติ มองไปยังเสื้อผ้าของตนที่อยู่หลังก้อนหินก้อนโตที่อยู่ไม่ไกลเพียงเอื้อมมือ แต่ไม่ทันการณ์แล้ว เมื่อศิษย์ของสำนักคุนหลุนเดินมาจนถึงบ่อน้ำหญิงสาวรีบว่ายน้ำเข้าไปหลบอยู่หลังก้อนหินอีกก้อนทันที

สองศิษย์พี่น้องเดินเกี่ยวก้อยกัน ท่าทางกระหนุงกระหนิง เจ้าเว่ยยกมือขึ้นมาปิดปาก เมื่ออาการของพวกเขาฉายชัดว่าทั้งคู่ต่างชอบพอกัน ต่างคนต่างช่วยกันเปลื้องผ้าต่อหน้าเธอ เจ้าเว่ยรีบหันหลังไม่มองร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างผู้ฝึกยุทธของทั้งสองคน

เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่แอบชอบพอกัน และไม่สามารถเปิดเผยความรู้สึกต่อหน้าบุคคลอื่นได้ จึงต้องแอบมาพบกันในเวลาดึกดื่นเช่นนี้ คิดแล้วก็น่าสงสารที่เขาทั้งสองเกิดมาผิดยุคผิดสมัยเช่นนี้

"ศิษย์พี่ท่านได้กลิ่นหอมประหลาดหรือไม่" ศิษย์ผู้น้องท่าทางคล้ายสตรีถามขึ้น พลางทำจมูกฟุดฟิด

แย่แล้ว เจ้าเว่ย กลิ่นโลชั่นอาบน้ำของเธอทำเหตุซะแล้ว ถึงแม้ว่ากลิ่นจะอ่อนแค่ไหน แต่ก็ไม่รอดพ้นจมูกของศิษย์สำนักคุนหลุนผู้นี้ไปได้

"ข้าไม่เห็นจะมีกลิ่นไหน หอมไปกว่ากลิ่นกายของศิษย์น้องอีกแล้ว" ศิษย์ผู้พี่ก้มลงดอมดมแก้มนวลผ่องของศิษย์ผู้น้อง แล้วจับใบหน้าที่งดงามอ่อนหวานคล้ายสตรีให้เงยขึ้น

ทั้งคู่มองตากันหวานซึ้งท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่าง คล้ายฉากในหนังรักโรแมนติก แล้วก้มลงมอบจูบดูบดื่มให้แก่กันและกัน

เจ้าเว่ยเกือบจะหวีดร้องเมื่อเห็นภาพชายจูบชายตรงหน้า หากไม่โดนมือหนาของใครบางคนปิดปากบางเสียก่อน

คราวนี้เธอเกือบร้องออกมาจริงๆ เมื่อร่างกายโดนรุกรานจากคนแปลกหน้า

"ชู่ว์" เขาส่งเสียงเบาๆ ข้างหูของหญิงสาว

เจ้าเว่ยตาเหลือกเกือบทะลุออกจากเบ้า เมื่อมืออีกข้างของชายผู้นั้นกอดเอวบางของเธอไว้หลวม ๆ ร่างกายเขาเปล่าเปลือยเช่นกัน สองร่างเปลือยแนบชิดภายใต้สายน้ำ เจ้าเว่ยยังไม่เห็นแม้กระทั่งใบหน้าของผู้รุกราน

หญิงสาวส่งเสียงอู้อี้ภายใต้ฝ่ามือหนา

"ถ้าอยากเผยความลับของเจ้า ก็จงส่งเสียงออกมา" เขากระซิบแนบหูเล็กอย่างเป็นต่อ

เจ้าเว่ยเงียบเสียง แต่ก็พยายามผลักไสคนตัวโตสุดแรงเกิด ไอ้บ้านี่เป็นใครมาจากไหน ถึงได้ถือโอกาสลวนลามเธอ

เขากอดเธอแน่นขึ้นเมื่อหญิงสาวขัดขืน แต่นอกจากร่างที่สัมผัสกันแนบชิดแล้ว บุรุษผู้นี้ก็หาได้แตะต้องร่างกายส่วนอื่น จึงทำให้เจ้าเว่ยเริ่มนิ่งขึ้น

เพราะความสูงของเขาจึงทำให้เขาสามารถยืนในน้ำได้อย่างสบาย ผิดกับสตรีร่างเล็กอย่างเจ้าเว่ยระดับน้ำสูงจนเลยศรีษะ อีกทั้งเธอก็ว่ายน้ำไม่เก่ง หญิงสาวจึงได้เกาะคอเขาไว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อีกทั้งเรี่ยวแรงที่มีเพียงน้อยนิดก็หมดไปจากการดิ้นรนขัดขืนเมื่อสักครู่

ผมยาวสลวยหอมกรุ่นแนบลู่ไปกับใบหน้าเล็กงดงามเหนือผู้ใด เรือนร่างนุ่มนิ่มของสตรีในอ้อมกอด ทำให้ฝูจื่อหรงไม่อาจทัดทานใจตนเองเขารู้สึกเหมือนชายหนุ่มผู้หิวกระหาย ขอเพียงได้สัมผัสร่างนุ่มนิ่มก็สร้างความอภิรมย์ให้แก่จิตใจได้ดีเหลือเกิน

เขาเห็นนางตั้งแต่เดินมาถึงบ่อน้ำด้วยท่าทางระวังตัว แต่ดูเหมือนนางจะไม่เห็นเขาที่กำลังชำระร่างกายอยู่เบื้องหลังโขดหินนี่แม้แต่น้อย สตรีผู้นี้เขามั่นใจว่าเป็นคนเดียวกับที่เขาเห็นเมื่อตอนกลางวันข้างลำธาร นางแอบปลอมกายเข้ามาพำนักในสำนักคุนหลุนกับบุรุษที่ฝูจื่อหรงคาดว่าจะเป็นคู่รักของนาง

เป็นเพราะไม่เห็นว่าจะเกี่ยวข้องกับเขา ในตอนที่เขาเห็นหญิงสาวเมื่อเวลาอาหารค่ำ ฝูจื่อหรงจึงไม่ใส่ใจนักแม้ว่านางจะมีใบหน้างดงามดึงดูดจิตใจเขาได้เป็นอย่างดีก็ตาม ในตอนแรกเขาคิดจะคืนเจ้าหมีตัวเล็กประหลาดนั้นให้กับนาง แต่ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใดเขาจึงเปลี่ยนใจขอเก็บมันเอาไว้ก่อน

ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้นางจะมาหาเขาถึงที่ แม้จะรู้เต็มอกว่าเป็นสตรีของผู้อื่นก็ทำให้เขาไม่อาจห้ามใจได้อีก นางงดงามเปล่าเปลือยภายใต้สายน้ำ ถึงกับทำให้ฝูจื่อหรงร้องครางในใจด้วยความร้อนรุ่ม

ไม่คิดว่าคู่รักหลงหยางคู่นั้น จะแอบมาพรอดรักกันที่บ่อน้ำแห่งนี้ จนทำให้นางเข้ามาแอบอยู่หลังก้อนหินที่เขาแอบหลบอยู่ก่อนแล้ว และสุดท้ายลงเอยด้วยการที่นางตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งนางดิ้นรนขัดขืน ร่างกายอ่อนนุ่มราวกับผ้าไหมนุ่มลื่นชั้นดี ก็ยิ่งเบียดกายเข้ามาแนบชิด นางกำลังทำให้เขารู้สึกราวคนบ้า

เจ้าเว่ยพยายามมองหน้าชายหนุ่มผู้กำลังกอดร่างเธออย่างแนบแน่น แต่แม้จะพยายามจ้องมองเพียงใด ก็เห็นเพียงสันกรามคมสันของคนผู้นี้ อีกทั้งเขาก็กดศรีษะของเธอให้แนบอกทุกครั้งราวกับไม่ต้องการเปิดเผยใบหน้าให้เธอเห็นเสียอย่างนั้น

เสียงครางแผ่วเบาของคู่รักหลงหยางพร้อมเสียงน้ำกระเพื่อม ทำให้เจ้าเว่ยหน้าแดง ไม่ต้องบอกกว่ารู้ว่าทั้งคู่กำลังทำอะไรกัน เจ้าเว่ยตัวแข็งเป็นหินเมื่อพบว่าร่างกายส่วนกลางของชายซึ่งกำลังกอดเธออยู่แข็งขืนขึ้น

สาวสมัยใหม่อย่างเจ้าเว่ยทำไมจะไม่รู้ว่าคือสิ่งใด เพียงแต่ไม่เคยพบและสัมผัสด้วยตนเองอย่างใกล้ชิดเช่นนี้มาก่อน ขออย่าให้เจ้าบ้านี่ยับยั้งใจไม่อยู่จนคิดจะทำเรื่องเลวทรามกับเธอเลย

ฝูจื่อหลงยอมรับกับตัวเองว่าต้องการหญิงสาวผู้นี้เป็นอย่างมาก แต่ด้วยเลือดหยิ่งผยองของจอมทัพแห่งแคว้นชิน ทำให้เขาไม่อาจฝืนใจผู้ใด จึงได้แต่อดกลั้นไว้สุดความสามารถแต่กระนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะกดจุุมพิตดูดดื่มลงบนฝีปากนาง

เจ้าเว่ยถูกรุกรานริมฝีปากอย่างไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวปล่อยให้เขาตายใจรุกลิ้นร้อนเข้ามาภายในอย่างกล้าหาญ ฝูจื่อหรงได้ใจ เขาจูบสัมผัสดูดกลืนความหวานอย่างโหยหิว กอดร่างบางจนกระดูกแทบจะหักไปทั้งร่าง

เมื่อเห็นว่าชายผู้นี้เริ่มเผลอไผลไม่ระวัง เจ้าเว่ยกัดปากเขาอย่างแรงจน ชายหนุ่มชงักและยอมถอนริมฝีปากที่รุกรานออกโดยทันที

รสเลือดในปากทั้งเค็มทั้งหวานปลุกความกระหายของสัตว์ป่าที่อยู่ภายใน ฝูจื่อหลงเกินยับยั้งชั่งใจอีกต่อไป เขาตะโบมจูบหญิงสาวดูดดื่มลึกล้ำมากยิ่งขึ้น มือไม้สัมผัสทั่วเรือนร่างบางตามที่ใจปราถนา สติที่เคยยับยั้งได้ขาดผึงไปชั่วขณะ

คู่รักหลงหยางกำลังเมามันส์ในรสกามารมณ์หาได้สนใจอีกด้านที่กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดเลยแม้แต่น้อย

"ปล่อยนะ ไอ้บ้ากาม" เจ้าเว่ยตวาดออกมาอย่างเหลืออด เรียกสติของฝูจื่อหรงให้กลับมา

เขาปล่อยร่างบางทันใด แม้จะเสียดายเป็นอย่างมาก แต่การกระทำของเขาเมื่อสักครู่หาใช่สิ่งที่ประมุขแห่งแคว้นชินจะกระทำได้

"เป็นเจ้าที่ยั่วยวนข้า" ถึงกระนั้นเขาก็ยังอดกล่าววาจาเสียดสีออกไปไม่ได้

เจ้าเว่ยกัดฟันแน่น ไอ้บ้านี่เป็นคนล่วงเกินเธอก่อนอย่างเห็นได้ชัด กลับมาโทษว่าเธอยั่วเขาเสียอย่างนั้น มันจะมากไปแล้ว

"นั่นใคร"

ยังไม่ทันที่เจ้าเว่ยจะโต้ตอบ เสียงหนึ่งในคู่รักหลงหยางกล่าวออกมาอย่างหวาดหวั่น

"ข้าเอง" ฝูจื่อหรงสงบศึกด้วยการกดศรีษะเล็กให้หลบอยู่หลังโขดหิน เขาโผล่ใบหน้าออกไปให้ชายทั้งสองที่อยู่อีกฝั่งได้เห็นอย่างชัดเจน

ถึงแม้จะกำลังอยู่ในศึกระหว่างเขากับเธอ แต่เจ้าเว่ยก็แอบอยู่หลังโขดหินโดยดี การให้คนรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงมีแต่จะสร้างความเดือนร้อนให้พี่ชายของเธอ

"ศิษย์พี่หรง ท่าน" คู่รักหลงหยางมองฝูจื่อหรงอย่างตกตะลึก

"วางใจเถอะ ข้าจะไม่ปริปากบอกผู้ใด ทุกสิ่งล้วนเป็นความลับ" เขากล่าวหนักแน่น

"ขอบคุณท่านมากศิษย์พี่ พวกเราสองคนรู้สึกผิดต่อท่านยิ่งนัก"

"อย่าได้กล่าวตำหนิตนเอง ความรักไม่ใช่สิ่งน่ารังเกียจ พวกเจ้ารีบไปก่อนที่ผู้อื่นจะมาเห็นจะดีกว่า" เขากล่าวเสียงเรียบ ดูไม่ใส่ใจในสิ่งที่รับรู้แม้แต่นิด

"ขอบคุณศิษย์พี่หรง"

ทั้งคู่ขอบคุณเขาแล้วรีบรุดขึ้นจากบ่อน้ำอย่างรวดเร็ว

เมื่อฝูจื่อหรงหันกลับมาก็พบว่าสตรีร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาเมื่อสักครู่ได้หายไปแล้วเช่นกัน

หลงหยาง คือ ชายรักชายจ้า