เจ้าเว่ยลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อบุรุษที่นอนอยู่ด้านหลังส่งเสียงเพื่อปลุกเธอให้กินยา เขาประครองร่างบางให้ลุกขึ้นนั่ง ก่อนหยิบถ้วยยามาจ่อปากของเธอ
หญิงสาวรู้สึกปวดร่างกายไปทุกสัดส่วน เธอคิดว่าอาการช้ำในอันเกิดจากการตกจากที่สูงคงเริ่มแสดงออกมาแล้ว เธอยังรู้สึกหนาวๆ ร้อน ๆ คล้ายจะมีไข้ เหมือนที่หมอหญิงได้กล่าวไว้เมื่อคืนไม่มีผิด
"อ้าปากกินยา" เสียงห้วนที่เธอเริ่มคุ้นเคยบัดนี้อ่อนลงหลายส่วน
แม้ยาจะขมแต่เพราะร่างกายที่ไม่สบายและเธอไม่อยากถูกบังคับอีก จึงทำให้เจ้าเว่ยยอมกินแต่โดยดี
บรรยากาศโดยรอบดูสงบนิ่งจนเธอรู้สึกได้ เขาเป็นฮ่องเต้ที่ไม่ชอบให้ผู้ใดมาวุ่นวาย
ผิดกับเสด็จพ่อบุญธรรมของเธอที่รอบกายมีคนคอยดูแลไม่เคยห่างแม้กระทั่งตอนนอนหรือเข้าห้องน้ำ
"ขอบพระทัยเพคะ" เจ้าเว่ยกล่าวคำขอบคุณออกไปด้วยเสียงอันเบาโดยอัตโนมัติ
เพราะได้รับการฝึกฝนเรื่องมารยาทมาตั้งแต่เด็ก ถึงจะซุกซนแค่ไหนเธอก็ยังร
