หายไปที่ใด
529 คำ
ร่างหนาทับร่างเล็กไว้จนไม่อาจขยับ ยิ่งเจ้าเว่ยดิ้นรนร่างกายทุกส่วนยิ่งสัมผัสแนบชิด
หญิงสาวไม่ทันระวังและไม่คิดสิ่งใดนอกจากหลุดพ้นจากเขา
แต่ฝูจื่อหรงมีปฏิกิริยา มังกรยักษ์แข็งขืนเมื่อสัมผัสความอ่อนนุ่มของสตรีในฝันแนบชิด
เขาตรึงใบหน้าเล็กให้อยู่กับด้วยมือใหญ่ก่อนก้มลงดูดริมฝีปากเล็กอย่างโหยหา
โจวเจ้าเว่ยตกตะลึงเจ้าโจรราคะนี่กำลังจูบเธอ จูบแรกในชีวิตก็โดนใครที่ไหนไม่รู้ขโมยไป
จูบที่สองก็มาเสียให้กับคนบ้ากามตัณหากลับอีก
หญิงสาวพยายามกัดปากเขาแต่ฝููจื่อหรงรู้ทันเพราะมีประสบการณ์มาแล้ว เขาใช้ความช่ำชองในเกมรักหลบหนีฟันแหลมอย่างสนุกสนาน
กลายเป็นว่าความพยายามกัดปากกัดลิ้นของเจ้าเว่ยเป็นการจูบกลับโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัว
อารมณ์ของฝูจื่อหรงร้อนขึ้นเรื่อยๆ สตรีใต้ร่างของเขาเผ็ดร้อนยิ่งนัก
โจวเจ้าเว่ยแน่นิ่งไม่ตอบโต้อันใดเมื่อเห็นว่าแผนกัดคืนไม่ได้ผล
ฝูจื่อหรงถอนจุมพิต เขาเพ่งมองใบหน้านางในความมืด ใบหน้าที่เขารู้ว่างดงามขนาดไหน
"ข้าจะยอมเป็นของท่านเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจ เมื่อเสร็จสิ้นแล้วถือว่าเลิกแล้วต่อกันอย่าได้พบเจอกันอีก" เจ้าเว่ยกล่าวเสียงรียบภายใต้ร่างหนา
ฝูจื่อหรงนิ่งงัน สตรีผู้นี้มีแผนอันใดอีกเขาไม่มีทางเชื่อนางแต่ก็อยากรู้ว่านางจะทำเช่นใดต่อไป
"เจ้ากล่าวจริงใช่หรือไม่"
"จริงแท้แน่นอน"
"พิสูจน์ให้ข้าเห็นสิ" เขาใช้นิ้วไล้ใบหน้านวลก่อนมาหยุดที่ปากเล็กๆของนาง
"ท่านปล่อยข้าก่อนสิ ข้าจะถอดอาภรณ์ออก" เจ้าเว่ยยิ้มชั่วร้ายในความมืด
ฝูจื่อหรงเหมือนนิ่งไปเพื่อใช้ความคิด แล้วขยับกายลุกขึ้นจากพื้นก่อนดึงร่างเล็กให้ลุกตาม
"ข้าจะปลดอาภรณ์ ขอท่านจงปล่อยข้า" เจ้าเว่ยกล่าวย้ำอีกครั้งเมื่อเขายังกอดนางแน่น
เจ้าเว่ยเงยหน้ามองสันกรามคมคายในความมืด
ฝูจื่อหรงก้มลงมองใบหน้างามตาต่อตาประสานกันใจเขาเริ่มเต้นรัวขึ้นมา
"หรือท่านกลัวว่าข้าจะหนีไปเห็นได้ชัดว่าฝีมือข้าด้อยกว่าท่านใช่หรือไม่'
เขายกยิ้มมุมปากสตรีผู้นี้ฉลาดกล่าววาจา
ฝูจื่อหรงขยับกายออกห่างนางเล็กน้อยสายตาเพ่งมองฝ่าความมืดไปยังร่างเล็กในอาภรณ์สีชมพู นางไม่ได้กระโดดหนีอย่างที่เคย หรือนางจะรักษาคำพูด
เจ้าเว่ยทำท่าถอดเสื้อผ้า แต่นางกลับดึงขลุ่ยบุบผาที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าแขนเสื้อด้านในออกมา
"ขอให้ช่วยข้าด้วยนะขลุ่ยที่รักพาข้าไปหาเจี๋ยหลุน"เจ้าเว่ยคิดในใจแล้วเป่าขลุ่ยทันใด
ฝูจื่อหรงเห็นภาพตรงหน้าไม่ชัดเจนแต่เขารู้ว่านางกำลังจะหายไป เสี่ยงขลุ่ยแผ่วหวานคล้ายจะสะกดร่างของเขาไม่ให้ขยับเมื่อกระพริบตาอีกครั้งสายลับผู้งดงามก็ได้หายวับไปแล้ว
- ผู้เขียน
