4
1187 คำ
“ได้ยินคุณพูดว่าอยากจะอ้วก ผมก็นึกถึงอยู่ข้อเดียวเลยครับ เหตุผลนั้นก็คือ...ท้อง แต่เอ...จะท้องกับใครนี่สิปัญหา หรือว่าท้องกับไอ้ด่างหน้าบ้านก็ไม่รู้...เฮ้ย!!!”
เสียงร้องตกใจของสิงหาดังลั่น เมื่อธัญชนกคว้าชามข้าวต้มของเธอสาดกระทบกับใบหน้าดุดันของเขาเต็มๆ เนื้อข้าวต้มติดตามใบหน้าและหนวดเครา ความโกรธเข้าครอบงำจนสิงหาไม่รับรู้ความอุ่นร้อนของข้าวต้ม ดวงตาของเขาเปล่งรัศมีแห่งแรงโทสะ นัยน์ตาสีดำเข้มเสมือนมีไฟมาสุมเรืองโรจน์น่ากลัว จ้องมองดวงหน้างามที่มองมายังเขาด้วยความสะใจ สิงหาลุกขึ้นยืน กำหมัดแน่น ข่มความโมโหให้อัดแน่นไว้ในใจ รีบสาวเท้าเดินออกไปจากห้องรับประทานอาหารทันที เขาต้องรีบเดินออกไปจากห้องนี้ก่อนจะ ทนไม่ไหว ทำร้ายว่าที่เจ้าสาวของญาติหนุ่มให้ตายคามือ
“เอิน ทำไมทำแบบนี้ ไม่เห็นหัวพ่อเลยใช่มั้ย?” เกษมศักดิ์ลุกขึ้นยืน ตวาดลูกสาวอย่างเหลืออด ธัญชนกเบ้ปากไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป เธอคิดว่าตัวเองไม่ผิดที่สั่งสอนคนปากเสียอย่างสิงหา แค่นี้มันยังน้อยไป เธออยากจะนำเข็มไปทิ่มปากอันโสมมของสิงหามากกว่า เอาให้บวมจนขยับไม่ได้ไปยิ่งดี
“ก็นายสิงหาเขามาว่าเอินก่อน คุณพ่อไม่ได้ยินเหรอคะ?”
“ได้ยิน แต่ถ้าเอินไม่เป็นอย่างที่คุณสิงหาพูด เอินก็ไม่ต้องไปสนใจสิ อีกอย่างเอินเป็นคนเริ่มก่อน เอินเป็นคนพูดจาไม่ดีกับคุณสิงหา เปรียบเปรยว่าหมาดีกว่าเขา แล้วทำไมคุณสิงหาเขาจะพูดแบบนั้นกับเอินไม่ได้” เกษมศักดิ์พูดความจริง ความจริงที่ธัญชนกรับไม่ได้ แทนที่จะเข้าข้างลูกตัวเองกลับไปเข้าข้างคนอื่น
“คุณพ่อ คุณพ่อเข้าข้างไอ้เคราทำไม ทำไมไม่เข้าข้างเอิน เอินเป็นลูกพ่อนะคะ”
“เพราะเป็นลูกไงถึงได้พูดอย่างนี้ ถ้าพ่อเออออเห็นดีกับคำพูดของลูก เห็นว่าการกระทำของเอินเป็นสิ่งที่ถูกต้อง พ่อก็เป็นคนที่ใช้ไม่ได้ เท่านี้คุณสิงหาเขาก็คงนึกตำหนิพ่อในใจแล้ว ว่าพ่อไม่เคยอบรมสั่งสอนเอิน ปล่อยให้เอินทำเสียมารยาทกับแขกที่มาพักอาศัย อีกอย่างเอินเลิกเรียกคุณกฤตกับคุณสิงหาว่าไอ้ซะทีพ่อไม่ชอบ ถึงคุณกฤตกับคุณสิงหาจะเป็นคนที่เอินไม่ชอบหน้า แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปเรียกเขาสองคนแบบนั้น และที่สำคัญเขาสองคนเป็นลูกและเป็นญาติของผู้มีพระคุณของพ่อ อย่าให้พ่อได้ยินอีกนะว่าเรียกไอ้อีก ไปเลยเอินขึ้นไปขอโทษคุณสิงหาเดี๋ยวนี้”
เกษมศักดิ์ไม่เพียงจะไม่เข้าข้างลูกสาว ยังอบรมสั่งสอนธัญชนกอีกต่างหาก และสิ่งที่ขัดใจเธอมากที่สุดก็คือให้ไปขอโทษสิงหา ไม่ ไม่ไปเด็ดขาด
“ไม่ เอินไม่ขอโทษ นายสิงหาคมต่างหากที่ต้องขอโทษเอิน เอินไม่ไปขอโทษ ยังไงก็ไม่ไป”
หญิงสาวผู้ดื้อรั้นไม่ยอมคนปฏิเสธที่จะไปขอโทษสิงหาตามคำสั่ง ของบิดา หัวเด็ดตีนขาดเธอก็ไม่มีวันไปขอโทษผู้ชายปากสุนัขเด็ดขาด
“พ่อบอกให้ไปขอโทษคุณสิงหา เดี๋ยวนี้” เสียงของเกษมศักดิ์หนักแน่นกว่าทุกครั้งที่ธัญชนกได้ยิน แต่ถึงกระนั้นลูกสาวจอมดื้อยังยืนกรานคำเดิม
“ไม่ เอินไม่ไป”
“ต้องไป นี่เป็นคำสั่งของพ่อ”
“ไม่ เอินไม่ไป เอินไม่ไป”
“ได้ ถ้าเอินไม่ไป พ่อจะไปเอง พ่อจะไปขอโทษคุณสิงหาเอง เอินเป็นคนผิดแต่ไม่ยอมไปขอโทษ พ่อนี่แหละ พ่อจะไปขอโทษแทนเอินเอง”
เกษมศักดิ์ก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องรับประทานอาหารทันที ที่พูดจบ เขาจะกำราบความดื้อรั้นของธัญชนกด้วยการจะไปขอโทษสิงหาด้วยตัวเอง เขาเป็นพ่อย่อมต้องรับผิดชอบในการกระทำของลูก ลูกไม่ดีก็ต้อง โทษพ่อแม่ก่อนเป็นอันดับแรก ที่ไม่อบรมสั่งสองลูก ปล่อยให้ทำกิริยาที่ไม่ดีไม่งามกับบุคคลอื่น แม้ว่าคนนั้นจะเป็นคนที่ธัญชนกไม่ชอบหน้าก็ตาม
“ไม่ต้องค่ะ เอินจะไปขอโทษนายสิงหาคมเองค่ะ”
ธัญชนกรีบพูดหลังจากที่วิ่งมาดักหน้าผู้เป็นพ่อ บิดาเล่นไม้นี้มีหรือที่เธอจะไม่ไปขอโทษสิงหาตามคำสั่งของท่าน แม้ว่าหญิงสาวจะดื้อรั้นมากแค่ไหน แต่ไม่ยอมให้บิดาลดเกียรติและศักดิ์ศรีไปขอโทษคนอื่น โดยที่ท่าน ไม่ได้เป็นคนทำผิดเด็ดขาด
“ยอมตั้งแต่แรก พ่อก็ไม่ต้องเมื่อยปาก ไม่ต้องเดินให้เหนื่อย ไปสิ จะไปขอโทษคุณสิงหาไม่ใช่เหรอ ถ้าพ่อรู้ว่าเอินไม่ได้ไปขอโทษคุณสิงหาจริงๆ พ่อจะไปกราบขอโทษเขาเอง ถ้าไม่เชื่อก็คอยดู”
เกษมศักดิ์ดักคอธัญชนกอย่างรู้นิสัย ทำไมเขาจะไม่รู้นิสัยของลูกสาวคนนี้ ตอนแรกก็ทำทีจะไปขอโทษสิงหาตามคำสั่ง แต่พอขึ้นไปก็เดินตรงเข้าไปในห้องของตัวเอง แล้วลงมาบอกเขาว่าขอโทษสิงหาเรียบร้อยแล้ว ลูกสาวจอมดื้อหน้ามุ่ยกับการรู้ทันของบิดา เดินตรงไปที่บันไดเดินลงส้นหนักๆ ก้าวฉับๆ ขึ้นไปชั้นบนทันที
ธัญชนกยืนหน้าง้ำหน้างออยู่หน้าห้องของสิงหา กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะเคาะประตูห้องพักของเขาดีหรือไม่ ถ้าไม่ทำคำขู่ของบิดาที่ก้องอยู่ในหูว่า จะก้มลงกราบขอโทษสิงหา ถ้าเธอไม่ทำตามคำพูด ข้อนี้เองที่ทำให้หญิงสาวไม่อาจจะหลีกเลี่ยงการกล่าวคำขอโทษในครั้งนี้ได้ ใจหนึ่งกลัวว่าหากเห็นหน้าสิงหาขึ้นมา คำขอโทษอาจจะถูกกลืนลงคอ แปรเปลี่ยนเป็นคำด่าแทน เรื่องมันก็จะไปกันใหญ่ สุดท้ายแล้วมือสวยก็ยกขึ้นเคาะประตูห้องอย่างจำใจ
สิงหาเดินออกมาจากห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู มือใหญ่จับลูกบิดประตูก่อนจะหมุนและเปิดประตูห้องออกกว้าง แต่พอเห็นหน้าสาวสวยที่ยืนอยู่หน้าห้อง แรงโทสะที่กำลังจะดับมอดเริ่มจะปะทุเดือดขึ้นมาอีกครั้ง
ฝ่ายหญิงหน้าแดงขึ้นมาในฉับพลัน เพราะตอนนี้เขาสวมเพียงกางเกงยีนสีน้ำเงินเข้มเพียงตัวเดียว อวดสรีระส่วนบนที่กำยำ ล่ำสัน ไรขนสีน้ำตาลเข้มขึ้นกระจายเต็มแผงอก เซ็กซี่อย่าบอกใคร หน้าท้องขึ้นเป็นลอนนูนบ่งบอกถึงความเอาใจใส่ในการออกกำลังกาย ลำแขนของเขาเต็ม ไปด้วยมัดกล้ามสมดั่งชายชาตรี รูปร่างของเขาสมบูรณ์เพอร์เฟกต์จริงๆ แต่เสียอย่างเดียวไม่น่าปากสุนัขเลย
- ผู้เขียน
