ชะตารักมิอาจปล่อยวาง

ตอนที่ 2 ฝันร้าย

ร่างทั้งร่างของบุรุษสูงศักดิ์ได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วยฝีมือขององครักษ์คนสนิท

ค่ำคืนนี้ก็เป็นอีกค่ำคืนหนึ่ง ที่จวิ้นอ๋องหลี่หย่วนเจ๋อ นอนฝันร้าย ถึงแม้นว่ามันจะผ่านมาแล้วกว่า 7 ปี แต่ภาพที่ปรากฏในห้วงฝัน ยังคงชัดเจนเหมือนกับมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ความรู้สึกผิดและเจ็บปวด ประดังเข้ามาจนเขารู้สึกแทบจะหายใจไม่ออก

"ทรงฝันร้ายอีกแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ"

"อืม! " ใบหน้าขาวซีดพร้อมกับเหงื่อที่ผุดพรายเต็มกรอบหน้า ทำให้องครักษ์หยางไห่ อดที่จะรู้สึกเห็นใจกับความทรมานนี้ของเจ้านายตนเองไม่ได้

"มีความคืบหน้าบ้างหรือไม่"

"ไม่มีเลยพ่ะย่ะค่ะ"

ถึงแม้นว่าจะเป็นประโยคที่กล่าวออกมาสั้นๆ แต่องครักษ์หยางไห่ ก็สามารถเข้าใจได้ทันที ว่าผู้เป็นนายกล่าวถึงสิ่งใด

"หากในตอนนั้นเปิ่นหวางเชื่อคำเตือนของเจ้าสาม ตอนนี้คงไม่ต้องมานั่งเสียใจอยู่เช่นนี้" หลี่หย่วนเจ๋อ หลับตาลงก็เห็นภาพในอดีตปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน ในห้วงความทรงจำของเขาอีกครั้ง

"เสด็จพี่ไท่จื่อข้าว่าเสด็จพี่บอกเรื่องนี้กับพี่สะใภ้ดีหรือไม่ นางจะได้ไม่เสียใจและรู้สึกผิดหวัง"

"จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์เช่นเสนาบดีหลิว มีหรือจะยอมโผล่หางของตนเองออกมาโดยง่าย เช่นนั้นละครเรื่องนี้จำเป็นจะต้องอาศัยหลิงหลิง เพื่อทำให้ทุกอย่างดูสมบทบาทยิ่งขึ้น เจ้าอย่าได้กังวลเลย เมื่อถึงเวลานั้นเปิ่นไท่จื่อจะไปขอให้นางให้อภัยด้วยตนเอง" ใบหน้าของหลี่หย่วนเจ๋อคลี่ยิ้มออกมาด้วยความสุข เพียงแค่นึกถึงใบหน้าของสตรีที่เขาต้องทำหน้าเย็นชาใส่มาหลายเดือน

หลิงหลิงของเขาคงจะรู้สึกเสียใจไม่น้อยกับการกระทำที่ดูเย็นชานี้ แต่จะทำเช่นใดได้ ในเมื่อเรื่องเช่นนี้สักวันมันจะต้องเกิดขึ้นและนางต้องรับมันให้ได้ แต่เพื่อความสำเร็จและยิ่งใหญ่ในวันข้างหน้า เขาจึงจำเป็นต้องทำให้นางเสียใจ และนั่นมันเป็นเพียงสิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการจะทำจริงๆ

หลิวมู่เหยียนเป็นเสนาบดีกรมกลาโหม อำนาจในมือของเขามีมากมายก่ายกอง จนทำให้ จิ้งจอกเฒ่าผู้นั้นคิดว่าตนเองเรืองอำนาจจนไม่สนใจถูกผิด แต่ก็ยังถือว่าบุรุษผู้นั้นยังมีความฉลาดมากพอ ที่จะไม่เปิดเผยถึงฐานกำลังและอำนาจลับของตนเองออกมา

ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา เขาได้ให้คนของตนเองทำเรื่องราวชั่วช้ามากมาย แต่ไม่ว่าจะสืบค้นหาหลักฐานเช่นไร ก็ไม่สามารถหาหลักฐานมาเอาผิดกับบุรุษผู้นั้นได้เลย

เมื่อโอกาสมาถึง หลิวซีอิ๋งที่เป็นบุตรีหัวแก้วหัวแหวนที่จิ้งจอกเฒ่าผู้นั้นรักมากที่สุด และก็เป็นประจวบเหมาะกับที่นางหลงรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ถึงแม้นจะให้ตกแต่งเข้ามาในฐานะชายารอง นางก็หาได้ขัดเคืองใจ

แผนการเปิดเผยความชั่วร้ายของจิ้งจอกเฒ่าผู้นั้นจึงได้เกิดขึ้น เพียงแต่มันต้องแลกมาด้วยความรู้สึกของสตรีที่เขารักเท่านั้นเอง แต่มันก็ถือว่าคุ้มค่า เพราะหลังจากนี้ชีวิตพวกเขาจะไร้ซึ่งขวากหนาม

"อดทนอีกนิดนะ หลิงหลิง ข้ากำลังปูทางทุกอย่างเพื่ออนาคตของพวกเรา หากข้าสามารถกำจัดคนชั่วเหล่านี้ออกไปได้ ฐานอำนาจที่แข็งแกร่งของข้า ก็ไม่จำเป็นต้องดึงสตรีเหล่านั้นขึ้นมาในวังหลัง และเมื่อถึงตอนนั้น ข้าก็จะมีเพียงเจ้า"...

เสียงกรีดร้องอย่างตกใจและความวุ่นวายก็ได้เกิดขึ้นทั่วทั้งตำหนักหลันฮวา เมื่อผู้เป็นนายหญิงของตำหนัก เกิดล้มป่วยขึ้นอย่างกระทันหัน

"พระชายาเกิดอันใดขึ้น เหตุใดถึงได้เป็นเช่นนี้"

"ยาที่ข้าพึ่งดื่มเข้าไปมีปัญหา"

ใบหน้าของสาวใช้คนสนิทเต็มไปด้วยความตกใจหลังจากที่ได้ยินประโยคนั้นมันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อยาเหล่านั้น คือยาพระราชทานจากองค์ไท่จื่อ ที่ประทานมาให้กับพระชายา มิใช่หรือ แล้วมันยังจะมีปัญหาได้เช่นไร

"พี่หญิง นี่เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเพคะ"

แต่ยังไม่ทันที่เสี่ยวหง จะได้กล่าวสิ่งใด ก็มีเสียงของสตรีดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน ใบหน้าของสตรีที่เข้ามาใหม่ เต็มไปด้วยความกังวล ที่แสดงออกมาให้เห็นแต่ดวงตาของนางกลับมีประกายแห่งความดีใจพาดผ่าน

"หึ!!! นังจิ้งจอกมาที่นี่ต้องการอันใด แท้จริงแล้วเป็นฝีมือของเจ้าใช่หรือไม่"

"เหตุใดพี่หญิงถึงได้กล่าวกับน้องเช่นนั้นเล่า" หลิวซีอิ๋งยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มอย่างน่าสงสาร แต่ท่าทีเหล่านั้น ก็ไม่ทำให้เฉินเป่าหลิงหลงเชื่อกับคำกล่าวที่สตรีชั่วช้าผู้นั้นกล่าวออกมาแม้แต่น้อย นางยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของหลิวซีอิ๋งอย่างโกรธแค้น

เมื่อหลิวซีอิ๋งเห็นสายตาที่เคียดแค้นชิงชังส่งมายังตนนางจึงได้ยกยิ้มมุมปาก และค่อยๆ ย่างกรายเข้าไปหาเฉินเป่าหลิงอย่างใจเย็น พร้อมกับก้มลงไปกระซิบที่ข้างใบหูของนาง เพื่อให้ได้ยินประโยคที่นางกล่าวเพียงสองคน

"เฉินเป่าหลิงก็เพราะว่าเจ้าเป็นเช่นนี้ หุนหันพลันแล่น โมโหร้ายเพราะการแสดงออกของเจ้า ถึงทำให้ ข้าสามารถแย่งชิงทุกอย่างมาจากเจ้าได้เช่นไรเล่า"

หลิวซีอิ๋งบีบเข้าไปที่ต้นแขนของเฉินเป่าหลิงอย่างแรงโดยไม่ให้ผู้ใดทันได้สังเกตเห็นพร้อมกับกล่าวต่อ โดยใช้น้ำเสียงดูแคลน

"เจ้าคิดว่าไท่จื่อยังทรงเหลือเยื่อใยให้กับเจ้าอยู่เช่นนั้นหรือ ยาพิษนั้นก็เป็นเขาที่มอบให้กับเจ้าด้วยตนเอง เสด็จพี่ทรงทราบว่าเจ้ากำลังตั้งครรภ์บุตรของเขาอยู่ แต่ก็เพราะว่าเด็กในครรภ์ของเจ้าเป็นบุตรที่เขาไม่ได้ต้องการให้เกิดมา ทุกอย่างถึงได้จบลงเช่นนี้ จะโทษก็ต้องโทษที่เจ้านั้นโง่งม"

เพียงหลิวซีอิ๋งกล่าวจบนางก็รีบสะบัดกายออกไปจากตำหนักหลันฮวาอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่ดูสะใจทิ้งให้เฉินเป่าหลิง จมอยู่กับภวังค์ของตนเอง หลังจากฟังคำกล่าวประโยคนั้นจบลง

ใบหน้าของนางซีดเผือดไร้สีเลือด มือทั้งสองข้างขยุ้มเข้าไปที่ผ้าปูที่นอน นางส่ายศีรษะไปมาอย่างกับคนเสียสติ ด้วยไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พึ่งได้ยิน

"ไม่จริง!!! เขารู้แต่ก็ยังเลือกที่จะทำเช่นนี้ หลี่หย่วนเจ๋อ พระองค์ยังเป็นคนอยู่อีกหรือไม่"

นางอยากจะเชื่อเหลือเกินว่ามันเป็นเพียงแผนการของสตรีชั่วช้า อย่างหลิวซีอิ๋ง แต่ยาถ้วยนั้นเป็นเขาที่มอบมันให้กับนางเองกับมือ มิหนำซ้ำในตอนนั้นเขายังกำชับให้นางดื่มมันทันที ในตอนแรกนางก็นึกแปลกใจ กับท่าทีที่ดูห่วงใยนั้นของเขา แต่ในตอนนี้นางได้เข้าใจถึงเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างดีแล้ว ….

ความรู้สึกของนางในตอนนี้เหมือนกับโลกทั้งใบได้แตกสลายลงไปแล้ว ความหวังสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวนางให้ยังมีลมหายใจอยู่คือบุตรในครรภ์ แต่ในตอนนี้ทุกสิ่งอย่างของนางมันไม่มีอีกแล้วและผู้ที่ลงมือทำลายความหวังเดียวของนางคือบุรุษผู้นั้น บุรุษผู้เดียวกันกับที่นางคาดหวังว่าเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม