“คุณลุงขา น้องหิว”
เบญจมินทร์ค่อยนึกได้ว่าเขาซื้ออาหารมาแล้วแต่ลูกของเขามัวแต่ห่วงจะมางานเลี้ยงก็เลยกินอาหารที่แวะซื้อมาเพียงไม่กี่คำเท่านั้น แล้วมองซ้ายขวา พบแม่บ้านเข้าพอดี ค่อยวานกับทางนั้น
“ป้าจงครับ ผมขออาหารยกมาให้ลูกสาวของผมทีครับ”
ป้าจงที่ซึ่งเป็นป้าแม่บ้านดูแลที่นี่มานานมองเบญจมินทร์ด้วยสายตาหมั่นไส้ ไม่คิดจะเชื่อคำพูดที่บอกว่าเด็กคนนี้คือลูกสาวของเขาเลยสักนิดเดียว
ป้าจงโบกมือพร้อมกับขยับเข้ามาคุยกับเด็กหญิงด้วยความเอ็นดู “มาค่ะ เดี๋ยวยายพาไปนั่งที่โต๊ะตรงโน้นดีกว่านะคะเจ้าหญิง เพื่อนเยอะแยะเลย มีขนมอร่อย ๆ ด้วย ตรงนี้ให้ลุง ๆ เขานั่งคุยกันดีกว่า”
ได้ยินว่าตรงโน้นมีอาหารและขนมอร่อย ทั้งยังมีเพื่อนอีกด้วยเด็กหญิงสวรินทร์ก็อยากไปทันที เจ้าตัวแหงนหน้ามองเบญจมินทร์แล้วถามด้วยรอยยิ้ม
“น้องไปนั่งตรงนั้นได้ไหมคะ”
“ได้ครับ” เบญจมินทร์ตอบรับเสียงอ่อนโยน แล้วมองไปที่ป้าแม่บ้านด้
