บ้านหลังที่เขาเคยอยู่กับวสุกัญญาเมื่อครั้งที่เคยจดทะเบียนสมรสอยู่กินด้วยกัน
ชายหนุ่มยิ้มให้ความหวังของตัวเองเงียบ ๆ ก่อนจะมองไปที่ในครัว ตรงไปจัดการแกะขนมและปอกผลไม้ไว้รอท่าลูกสาวของเขาข้างในนั้น ราวสิบนาทีได้ แม่ตัวดีก็เดินออกมาพร้อมชุดสวยในมือ
“น้องใส่ชุดนี้แล้วจะสวยไหมคะลุงเบญ ป้ายุ้ยซื้อมาฝากน้องค่ะ”
เบญจมินทร์หันมามองแล้วเอียงคอซ้ายขวาพิจารณาแบบจริง ๆ จัง ๆ แล้วถึงได้พยักหน้าตอบรับลูกกลับไป
“สวยครับ ลูกสาวคุณแม่น่ารักอยู่แล้วครับ ใส่ชุดไหนก็สวย”
“แม่บอกให้น้องเก็บชุดสวยไว้ใส่ไปงานเลี้ยงค่ะ” เด็กหญิงสวรินทร์พูดตามที่ได้ยินแม่บอกเมื่อครั้งที่ได้ชุดมาใหม่
“น้องก็ไม่รู้ว่าจะใส่ไปงานเลี้ยงไหน”
คนเป็นพ่อยิ้มแล้วหันไปยกจานผลไม้มาวางที่โต๊ะ ยื่นมือไปเอาชุดของลูกเก็บให้ในห้อง พร้อมกับช่วยดูใบงานในกระเป๋าของลูกไปด้วยเลย เขาสอนลูกตามแบบที่เข้าใจง่าย ๆ ก่อนจะพาเข้านอนเมื่อถึงเวลา ค่อย
