จวนตระกูลเฉิน
พ่อบ้านประจำตระกูลเร่งรีบเชิญแขกคนสำคัญให้เข้าไปในโถงหลักท่ามกลางบ่าวไพร่ที่พากันก้มหน้าอย่างนอบน้อม เรือนร่างอรชรของสตรีผู้มีอายุเข้าสู่เลขสามเดินเยื้องย่างอย่างสง่างามโดยใบหน้ายังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มจางๆ
“ยินดีต้อนรับหลงฮูหยิน ไม่ได้เจอกันนานแต่ท่านยังคงงดงามเช่นเดิม” เสียงหวานของอีกหนึ่งสตรีที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มรับแขก
“ขอบคุณเฉินฮูหยิน ท่านเองยังคงดูเหมือนตอนที่เราพบกันครั้งแรก” จูไป๋ปิงยิ้มรับ ทั้งสองไม่ได้สนิทกันมากนักแต่ก็พบหน้ากันบ้างตามงานเลี้ยงบรรดาขุนนางใหญ่
“เชิญนั่งก่อน จดหมายของท่านทำข้าแปลกใจไม่น้อย” ประโยคนี้แปลความหมายได้ว่า อยู่ๆ ก็มาขอเข้าพบเช่นนี้คงมีเรื่องสำคัญอย่างนั้นสินะ
“ข้ามิคิดอ้อมค้อมให้เฉินฮูหยินต้องเสียเวลา เพียงแต่…” ดวงตาเมล็ดซิ่งสื่อความนัย
“พวกเจ้าออกไปให้หมด” หม่าเลี่ยงซิ่วเข้าใจในทันที นางออกคำสั่งไล่บ่าวไพร่จนกระ
