Prologue
883 คำ
ฮักหยุด!
Prologue
หนึ่งเดือนก่อนหน้า...
“ปล่อยยัยนั่นมา แล้วกูจะปล่อยพวกมึงไป” ร่างสูงโปร่งของ ‘ฮัก’ ยืนพิงรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจ สองแขนกอดอกจ้องเขม็งแก๊งวัยรุ่นที่วัยไม่ต่างจากเขาสามคน หนึ่งในนั้นกำลังแบกหญิงสาวในสภาพหมดสติ
“แล้วมึงเสือกอะไรด้วย?”
“พูดดี ๆ ไม่รู้เรื่องสินะ” เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่เร่งไม่รีบ เขายันตัวขึ้นก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเดินไปหาทั้งสามด้วยท่าทีเยือกเย็น
ดวงตาดั่งหมาป่าไม่สบอารมณ์กวาดมองรายคนไม่วางตาเพื่อหาจุดอ่อนจุดแข็งของคู่ต่อสู้ตรงหน้า ริมฝีปากหนากระตุกมุมปากแล้วเริ่มยืดแข้งยืดขาด้วยความว่องไว
พลัก!
พั๊วะ!
ตุบ!
“อึก! โอ๊ย!” ไม่ถึงนาทีชายวัยรุ่นด้านหลังทั้งสองก็ร่วงไปนอนอยู่กับพื้นด้วยความงง ทว่าร่างกายที่เจ็บปวดบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเมื่อครู่คือเท้าจริง กำปั้นจริงและหมัดจริง
“อะ…เอาจริงเหรอ?”
“กูไม่ชอบพูดร่ำไร” เมื่อจัดการสามคนด้านหลังเสร็จเหลือเพียงหนึ่งคนที่กำลังแบกหญิงสาวอยู่ ดวงตาลุ่มลึกสบตากับแววตาสั่นระริกของชายวัยรุ่นคนนั้นจนฝ่ายตรงข้ามรู้สึกแข้งขาอ่อนแปลก ๆ
“ต้องให้กูใช้กำลังอีกไหม?” ฮักหักนิ้วรอเตรียมพร้อม ชายวัยรุ่นคนนั้นได้แต่ถอยหลังทีละก้าว เหงื่อเม็ดเล็กผุดบนขมับเห็นได้ชัดว่าเขากำลังหวั่นเกรง
“ดะ…ได้ ๆ เอาไปเถอะ” สุดท้ายก็จำต้องยอมเมื่อนึกถึงทักษะการต่อสู้เมื่อครู่ ที่สำคัญเห็นสร้อยข้อมือเลสคนตรงหน้าก็พอดูออกว่าเขาคือนักศึกษาจากวิทยาลัยเทคโนโลยีย่านนี้ซึ่งมีเรื่องชกต่อยเป็นว่าเล่น
สกิลการต่อสู้ทั้งแม่นยำและรวดเร็วจนเกินไป ตัวคนเดียวไม่อาจสู้ไหวแน่ ไม่สิ! ต่อให้มีเป็นสิบก็ไม่แน่ว่าจะสู้ได้อย่างสูสี…
“หึ!” เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินเข้าไปเพื่อรับตัวคนที่ถูกแบกห้อยหัวอยู่บนบ่า
“ผู้หญิงเฉิ่ม ๆ แบบนี้ใครจะสนใจกัน” ชายคนนั้นรีบวางหญิงสาวร่างผอมบางพร้อมแว่นหนาเตอะลงแล้วพยุงพรรคพวกวิ่งหนีไป
ฮักใช้ลำแขนแกร่งคว้าเอวบางมาอยู่ในอ้อมแขนของตน คนหลับไม่ได้สติหัวโงนเงนจนเขาต้องเอาอีกมือประคองเอาไว้
ใบหน้าเรียวเล็กดั่งเมล็ดอัลมอนด์ จมูกเป็นสันเล็ก ๆ แก้มใสเรียบเนียนไร้รูขุมขนแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ริมฝีปากกระจับเผยอออกเล็กน้อยเผยให้เห็นฟันขาวเรียงตัวสวยงาม แพขนตายาวถูกบดบังด้วยแว่นหนา
“ก็เฉิ่มจริง ๆ นั่นแหละ” นัยน์ตาดำขลับไล่พิจารณาใบหน้าจิ้มลิ้มด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนจะอุ้มขึ้นรถมอเตอร์ไซค์แล้วรวบสองแขนมากอดเอวของเขาเอาไว้ จากนั้นก็บึ่งรถออกไปยังคอนโดซึ่งอยู่ไม่ไกล
“อื้อออ” มือเล็กของคนที่เคยหลับไม่ได้สติจู่ ๆ ก็ซุกซนดึงออกจากการควบคุมของมือใหญ่ มือนุ่มนิ่มค่อย ๆ ลูบไล้หน้าท้องแกร่งด้วยความเพลิดเพลิน
“อยู่เฉย ๆ” ฮักขมวดมุ่นเอ็ดเสียงแข่งกับแรงลมปะทะหน้า เขาพยายามคว้าอีกมือของคนด้านหลังมาควบคุมดังเดิม ทว่านั่นเท่ากับปล่อยมือทั้งสองข้างของเธอให้เป็นอิสระ
“แน่นจัง...” เสียงใสพึมพำเบา ๆ ใบหน้าเล็กคลอเคลียบนแผ่นหลังออดอ้อนเหมือนลูกแมวทำเอาคนขับรถอยู่รู้สึกคันยุบยิบในใจแปลก ๆ แต่ผ่านไปสักพักเขาก็ต้องตกใจจนเบิกตากว้าง
“อยู่นิ่ง ๆ สิวะ!” เสียงทุ้มตวาดลั่นเมื่อมือเล็กซุกซนนั่นสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดของเขา ซ้ำนั้นยังไม่พอ เธอยังส่งเรียวนิ้วชี้นุ่มนิ่มมาสะกิดยอดอกของเขาอีก
ฮักได้แต่ขบกรามแน่นอย่างอดทน…
“ตัวก็หอมจัง” ดวงตากลมใสหลับพริ้มพร้อมกับเอาแก้มถูไถที่แผ่นหลังกว้างของคนตัวโตราวกับไม่ได้สติ นั่นยิ่งทำให้ฮักขมวดคิ้วจนเป็นปม
“ถึงจะเฉิ่มก็ไม่ได้แปลว่าเอาไม่ลงนะเว้ย ฉันขอเตือนไว้เลยว่าอย่าเล่นกับระบบ”
“งื้ออออ” เสียงหวานพร้อมกับร่างกายอ่อนนุ่มเริ่มบดเบียดเข้าใกล้ร่างกายแข็งแกร่งราวกับอยากจะสิงร่างก็ไม่ปาน สองเต้านุ่มหยุ่นถูกไถบนแผ่นหลังกว้างจนฮักต้องกลืนน้ำลายก่อนจะสะบัดหน้าเรียกสติตัวเอง
“อย่าบอกนะว่าโดนยา?”
“อื้อออ อยากง่า~” คนด้านหลังเริ่มงอแงขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งยังพรมจูบบนหลังคอแผ่วเบาสร้างความวาบวามให้กับฮักจนไรขนลุกเกรียว
“เฮ้! ยัยเฉิ่มเธอกำลังล้ำเส้นฉันอยู่นะ” ฮักแทบขาดสติความรู้สึกจั๊กจี้ทำเอาเขาแทบมือไม้อ่อนไม่มีแรงจะบิดคันเร่ง กายกลางเริ่มพองตัวจนต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ
“หอมจัง~” ยิ่งได้กลิ่นน้ำหอมสปอร์ตของผู้ชาย หญิงสาวก็ยิ่งรู้สึกสดชื่นจนสมองขาวโพลนจนไม่เหลือสติสตังใด ๆ
“รอให้ถึงห้องก่อนเถอะ อย่าหาว่าฉันรังแกผู้หญิงก็แล้วกัน”
- ผู้เขียน
