Chapter 2 รังเกียจ

1430 คำ

Chapter 2 รังเกียจ “...” นิ้วเรียวยาวที่ว่างอยู่ยื่นมาแคะหูทันที ชานมกรีดร้องเสียงสูง ยิ่งเป็นห้องน้ำก็ยิ่งสะท้อนดังจนมีเสียงวิ้งอยู่ในหูทั้งสองข้าง “กรี๊ดดดดด ปล่อยมือฉันนะไอ้บ้า!!” “เงียบ” “ไอ้บ้า! กรี๊ดดดดด อุ๊บ!” เมื่อเห็นว่าคนสติแตกไม่ยอมเงียบเสียทีฮักก็ใช้วิธีปิดปากด้วยการคว้าคอมากดท้ายทอยก่อนจะประกบจูบจนเสียงน่ารำคาญหายไป “อื้ออออออ!” กำปั้นเล็ก ๆ ด้านที่ว่างพยายามทุบอกกว้างเต็มแรงเพื่อต่อต้านแต่นั่นกลับทำให้อีกคนรู้สึกคันยุบยิบในใจ “อืมมม~” ทันทีที่ริมฝีปากหนาสัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่มของอีกคน ฮักก็รู้สึกจะวางมือไม่ลง เขาค่อย ๆ ละเอียดชิมริมฝีปากเล็กตะล่อมกินเหยื่ออย่างอ่อนโยนทะนุถนอมก่อนจะใช้โอกาสที่คนตัวเล็กเผลอสอดลิ้นเข้าไปคว้านหาความหวานในโพรงปากนุ่ม ทำไมหวานละมุนขนาดนี้กันนะ… “อื้ออออ” พอโดนรุกล้ำชานมก็เผลอคล้อยตามไปชั่วขณะก่อนจะได้สติเมื่อสัมผัสได้ถึงการพองตัวจนแทบระเบิดของสิ่งที่อยู่ในมือ ชานมทุบไหล่กว้างด้วยมือที่ว่างประท้วงทันที “อืมมมม~” มือขวากดท้ายทอยขณะที่มือใหญ่ด้านซ้ายกุมมือนุ่มนิ่มของชานมรูดขึ้นลงกายส่วนล่างของตัวเองที่กำลังเต็มไปด้วยความต้องการ ท่อนเอ็นใหญ่พองผงาดจนล้นมือเล็ก ความขรุขระของเส้นเลือดที่โอบรอบส่วนใหญ่โตทำให้ชานมตื่นกลัวจนมือสั่น “อื้ออออ อ่อย” (อื้ออออ ปล่อย) กำปั้นรัวพยายามทุบอกแกร่งของคนตรงหน้า แก้มใสร้อนฉ่าราวกับมีไฟลุกไหม้ หัวใจดวงน้อยก็เต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ “ชานม…มารื้อฟื้นความจำกันหน่อยไหม?” เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบข้างหูออดอ้อนก่อนจะแอบขบเม้มหยอกล้อใบหูเบา ๆ ทำเอาไรขนอ่อนลุกซู่ไปทุกอณูผิว “อย่านะ!” ชานมได้แต่เบี่ยงหูหลบแต่นั่นกลับทำให้ฮักเปลี่ยนเป้าหมายมาซุกไซ้ลำคอขาวพร้อมกับสร้างรอยไว้หนึ่งจุดเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ “สักยกเถอะน่า…” ลมหายใจร้อนผ่าวจากริมฝีปากชื้นปะทะผิว ดวงตากลมโตสั่นระริก รู้สึกวูบวาบไปทั้งกาย “อย่ามาทะลึ่งนะไอ้คนสารเลว ปล่อยมือฉันด้วยเสนียดมือ!” ชานมพยายามดึงมือตัวเองออกแต่กลับไม่เป็นผลเลย ยิ่งฮักได้ยินคำพูดร้าย ๆ ของเธอ เขาก็ยิ่งจับมือเล็กนั่นกำท่อนเอ็นแน่นแล้วรูดขึ้นลงประชดประชัน “แน่ใจนะว่าไม่อยากลองของใหญ่ตอนมีสติ” ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มร้าย สายตาดั่งหมาป่าจับจ้องเนินอวบอิ่มที่เสื้อสีขาวของชานมเปียกลู่ไปตามตัวราวกับจะกลืนกิน “ฮักไม่ตลกนะ!” “แล้วฉันตลกตรงไหน เห็นไหมว่ามันกำลังตื่นตัวเต็มที่” นัยน์ตาคมกริบเลื่อนสายตาลงไปยังน้ำที่อยู่ในอ่างเพื่อสื่อความหมายว่าอะไรที่ตื่นตัว ทว่าเมื่อมองลงไปกลับยิ่งเห็นเนินนุ่มนิ่มซ่อนรูปที่อยู่ภายใต้เสื้อขาวบางเปียกน้ำเด่นชัด อึกกก! “ทำไม นายติดใจหรือไง? เลยอยากลองกับฉันอีกสักครั้งเหรอ?” ดวงตากลมโตเชิดขึ้นอย่างท้าทาย ฮักถึงกับหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นลูกแมวน้อยกำลังแผลงฤทธิ์ทั้งที่มือสั่นราวกับเจ้าเข้า “ไม่ได้ติดใจ…แต่แก้ขัดก็ไม่เลว” “แก้ขัด!?” พอได้ยินดังนั้นชานมถึงกับปรี๊ดแตก เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไรกันแน่? ทุกวันนี้อยากใช้เมื่อไหร่ก็เอาคลิปมาขู่ นี่เขาคิดอยากทำอะไรกับเธอก็ได้งั้นเหรอ!? “อืม หรือเธออยากเป็นตัวจริง?” คิ้วเข้มเลิกขึ้น นิ้วเรียวยาวหมุนผมของชานมเล่นขณะที่สายตายังคงจับจ้องเนินอวบอิ่มทั้งสองไม่วางตา “ได้นะ ตอนนี้ฉันโสดสนิท” “ฝันไปเถอะ! คนชั่ว ๆ อย่างนาย ขนาดอยู่ใกล้ฉันยังไม่อยากอยู่เลย ต่ำตม!!” “เอาน่า ถึงจะชั่วก็ผัวเธอ” ริมฝีปากหนากระตุกมุมปากด้วยท่าทีไม่แยแส จะว่าไม่แยแสก็ไม่ได้เพราะมันกระทบต่อใจเขาอยู่เหมือนกัน ยิ่งได้ยินก็ยิ่งอยากบดขยี้ชานมให้สยบอยู่ใต้ร่าง “จิ้มครั้งเดียวไม่นับเป็นผัว!” “งั้นก็อีกสักรอบ…” “ไม่! ต่อให้อีกกี่ร้อยกี่พันรอบ ฉันก็ไม่มีวันนับคนเลว ๆ แบบนายเป็นผัว!” เสียงใสประกาศกร้าว ดวงตาคู่สวยจ้องเขม็งด้วยความไม่ยินยอม “ปากดีจริง ๆ” ฮักแสยะยิ้มร้ายพร้อมกับส่งมือหนาคว้าท้ายทอยของคนตัวเล็กเอาไว้แน่นก่อนจะปิดริมฝีปากแล้วกดจูบด้วยความรุนแรงเพื่อเป็นการสั่งสอนที่กล้าดีมาด่าเขา… ฮักเลิกแกล้งให้ชานมจับส่วนนั้น แต่เขาใช้มือเพื่อกดท้ายทอยคนตัวเล็กเอาไว้แล้วมืออีกข้างขย้ำเนินนุ่มนิ่มเคล้นคลึงระบายอารมณ์ด้วยความหงุดหงิด คำก็เลวสองคำก็เลว! “อื้ออออ!” ชานมพยายามดิ้นรนให้เป็นอิสระแต่กลับสู้แรงคนตรงหน้าไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ฮักตัวใหญ่กว่าเธอถึงสองเท่า ยิ่งเธอขัดขืนก็ยิ่งทำให้เขาเพิ่มความรุนแรง ทั้งคุกคาม ทั้งเอาแต่ใจ… เสียงริมฝีปากชื้นแฉะครอบครองริมฝีปากเธอด้วยความตะกละตะกลามซึ่งนั่นเป็นดั่งเสียงที่คอยเตือนสติว่าเธอไม่มีวันเอาชนะเขาได้ ความน้อยใจ ความคับแค้นใจจู่ ๆ ก็ตีขึ้นมากองอยู่ที่อกก่อนจะกลั่นออกมาเป็นก้อนน้ำตา ไม่รู้เธอทำเวรทำกรรมอะไรกับฮักไว้ถึงทำให้เขามาย่ำยีเธอซ้ำ ๆ คิดแล้วก็รู้สึกเสียใจ เธอไม่น่าพลาด! ไม่น่าพลาดเมาวันนั้น… “ฮึก” เสียงใสสะอื้นออกมาอย่างไม่อาจอดกลั้น กำแพงน้ำตาที่กำลังฝืนถึงกับทลายลงในพริบตา หยาดน้ำเม็ดเล็กค่อย ๆ ไหลลงอาบแก้มจนเกิดเสียงสะอื้น คนตัวสูงที่กำลังระบายอารมณ์กับริมฝีปากนุ่มนิ่ม เมื่อสัมผัสได้ถึงความอุ่นบางอย่างบนแก้มเนียนใสก็หยุดทุกการกระทำ “ร้องไห้ทำไม?” ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าเล็กด้วยสายตาว่างเปล่า “ฮึก!” “รังเกียจฉันมากเลยเหรอ?” “…” ชานมปิดเปลือกตาลงพร้อมกับหยดน้ำตามหาศาลไหลลงมาอาบหน้า เธอไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้าย ไม่อยากเผยด้านอ่อนแอให้ผู้ชายคนนี้เห็น แต่สุดท้ายก็กลั้นไม่ได้อยู่ดีเพราะเขาเอาแต่รังแกเธอ… “ตอบ!!” เสียงทุ้มตะคอกดังลั่นจนชานมสะดุ้งโหยง ยิ่งเห็นแววตาเต็มไปด้วยความขยะแขยงจนไม่อยากมองหน้าเขา ฮักก็ยิ่งหงุดหงิด “เธอรังเกียจฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” “ฮึกกก!” ก้อนน้ำตาจุกอยู่ที่คอ ชานมอยากตะโกนใส่หน้าเขาคืนดัง ๆ ว่าใช่ แต่มันดันพูดไม่ออก เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มของหญิงสาวกำลังร้องไห้ก็แอบปวดใจอยู่นิด ๆ มือใหญ่กำลังเอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้แต่ปากของเขาดันถามออกไป… “ถ้าเป็นไอ้เวรเซฟเธอคงพอใจมากสินะ!?” “อืม” ชานมพยักหน้าประชดพร้อมกับหยาดน้ำตา มือใหญ่ที่กำลังเคลื่อนไปถึงใบหน้าใสก็กำไว้ทันที “ออกไป…” น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยความเยือกเย็นจนชานมสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิห้องที่กำลังลดลง แผลงอกกว้างกระเพื่อมหายใจพยายามระงับอารมณ์เอาไว้ มือหนากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นเป็นรอย สันกรามนูนขึ้นพร้อมกับเสียงฟันกระทบกัน “…” ชานมเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าก็เผยให้เห็นสีหน้าของฮักมืดครึ้มราวกับอยากฆ่าคน “ฉันบอกให้เธอออกไป” เมื่อได้โอกาสชานมก็รีบลุกออกจากอ่างน้ำก่อนจะวิ่งหนีไปจากห้องของฮัก ไม่สนใจแม้กระทั่งแว่นของตัวเองที่ยังคงจมอยู่ในอ่าง พร้อมกับตะโกนลั่นไล่หลังด้วยความแค้นใจ “ฉันเกลียดนายฮัก ฉันเกลียดนาย!” “หึ” ได้ยินประโยคหนักแน่นของชานมฮักก็หัวเราะในลำคอด้วยความสมเพชตัวเอง เป็นเขาแล้วมันทำไม? อยากเกลียดก็เกลียดไปสิ ต่อให้เกลียดแค่ไหนก็ไม่มีทางหนีเขาพ้นอยู่ดี ต่อให้อยากหนีเขาก็จะเอาโซ่คล้องคอเธอไว้ แล้วมาดูกันว่าจะเกลียดเขาไปถึงตอนไหน?

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more