มาเฟียร้ายขังรัก
บทที่ 9. หนีไม่รอด
พราวมุกยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มือบางยื่นไปเปิดม่านให้พอมองเห็นภายนอกเล็กน้อย ม่านสายตาปรากฏทะเลสีครามกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ภาพตรงหน้าสวยงามมาก ถ้าพราวมุกจะไม่รู้สึกขัดใจที่ตรงชายหาดมีกลุ่มชายชุดดำเดินป้วนเปี้ยนไปมาตลอดเวลา
"ที่นี่คือที่ไหนกันแน่ ?"
หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง จากการหาทางหนีทีไล่เมื่อครู่นี้แล้ว การหลบหนีออกจากที่นี่คงไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิด แต่ถึงอย่างนั้นพราวมุกก็ไม่คิดท้อถอย ไม่ว่ายังไง เธอจะหนีออกไปให้ได้
ขณะนั้นเสียงไขกุญแจประตูก็ดังขึ้น ร่างบางจึงรีบวิ่งไปซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม เป็นจังหวะเดียวกันกับที่สาวใช้เดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารกลางวันในมือ พลันความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว เป็นโอกาสดีที่เธอจะหลบหนี เพราะคราวนี้สาวใช้เข้ามาพียงคนเดียว
"ฉันปวดหัว เธอไปเอายาแก้ปวดให้ฉันหน่อยได้ไหม?"
พรามมุกบอก แกล้งลุกขึ้นนั่งพิงหมอนด้วยท่าทางอ่อนเ
