ร่างกำยำนั่งอยู่หน้าโต๊ะพระ ด้านหน้าของเขามีกำไลข้อมือที่ลงอักขระวางอยู่บนพาน ริมฝีปากกำลังขยัญเอ่ยท่องคาถาเพื่อปลุกเสกกำไลข้อมือที่ว่า ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ก็แล้วเสร็จ
แผนลืมตาขึ้นมองดูสิ่งที่เพิ่งผ่านการบริกรรมคาถา เขาหยิบขึ้นมาดูเพื่อพิจารณาว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่
“อะไรวะไอ้แผน กูเห็นมึงสวดกำไลนี้มาสามวันละ” สงครามที่นั่งมองดูอยู่เอ่ยถาม เพราะเห็นเพื่อนซี้ดูจะยุ่งกับกำไลตรงหน้ามาหลายวัน
“ทำให้ดาน่ะ เอาไว้กันผี”
“ทำไมวะ น้องโดนผีหลอกเหรอ” สงครามยังคงถามต่อด้วยความอย่างรู้
“ก็ไม่เชิงว่ะ แต่ดาชอบมองเห็นผีบ่อย ๆ มึงจำตอนไปเข้าค่ายรับน้องได้มั้ยที่น้องเดินตามผีไปน่ะ”
“เออ ๆ จำได้ แต่ก็แค่ครั้งเดียวไม่ใช่เหรอวะ”
“ครั้งเดียวอะไร ลอยกระทงวันก่อน ดาก็เห็นเปรต”
พอได้ยินคำตอบ สงครามก็ทำท่าขนลุกพร้อมกับเอาฝ่ามือลูบแขนตัวเองไปมา แล้วรีบเขยิบมานั่งข้างเพื่อนตัวเอง
“จริงเหรอวะ แสดงว่าน้
