รถยนต์สีขาวเลี้ยวเข้าจอดที่บ้านหลังใหญ่ กานดาก้าวลงจากรถ แล้วก็มีคุณป้าแม่บ้านเข้ามาช่วยเธอยกกระเป๋าเข้าไปเก็บในบ้าน
“คุณพ่อขา ดากลับมาแล้วค่า” เสียงใสแจ๋วดังขึ้น พร้อมกับขาสั้น ๆ ที่รีบก้าวเข้าไปหากรเดช ผู้เป็นพ่อ
“กลับมาได้แล้วเหรอ นึกว่าจะลืมทางกลับบ้านซะแล้ว” กรเดชพูดแซวลูกสาวของตัวเอง แต่แขนก็โอบกอดเธอเอาไว้ด้วยความคิดถึง
“หนูจะลืมทางกลับบ้านได้ยังไงคะ คิดถึงพ่อจะแย่”
คนตัวเล็กยังคงออดอ้อน วงแขนกระชับกอดพ่อเอาไว้แน่น ส่วนกรเดชก็ได้แต่ลูบศีรษะของเธออย่างเอ็นดู
“คิดถึงพ่อ แต่บ้านห่างจากคอนโดเราแค่ไม่กี่กิโล ต้องรอปิดเทอมถึงจะกลับมาได้”
อย่างที่พ่อพูด คอนโดของกานดาอยู่ห่างจากบ้านไม่ไกลมากนัก ถ้าขับรถ ไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็ถึง แต่เธอก็ไม่อยากเทียวไปเทียวมา รอให้ปิดเทอมค่อยกลับทีเดียว อีกอย่าง จะได้ใช้ชีวิตอิสระให้เต็มที่
“หนูก็กลับมาแล้วนี่ไงคะ ว่าแต่ พี่แดนไปไหนคะ” กานดาเอ่ยถามหา
