บทที่ 3 แผนการจับลูกเขย/nc
1321 คำ
ร่างสูงไร้สติสัมปชัญญะเดินโซซัดโซเซตามสาวร่างอวบไปยังมุมมืด ในสมองขาดสติยั้งคิดใดๆ หากเพียงต้องการแค่ได้ครอบครองให้กลางกายพ้นจากความอึดอัดไปเสียที แพรวพราวรีบดึงแขนล่ำเข้ามาประชิดตัวเธอกอดเขานัวเนียอย่างใจร้อน
โอกาสแบบนี้ใช่จะหาได้ง่ายๆ โชคดีเสียจริงที่คืนนี้เขาเมาจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้น
“คุณภูผาขา ขอแพรวพราวลองหน่อยนะคะ” เธอรีบรูดซิบกางเกงของเขาออกแล้วดึงความคับใหญ่ออกมานอกกางเกง
"หูวว ใหญ่มากเลยจ๊ะ แพรวพราวจะดูดให้หายเมาเลยจ้ะ”
ในใจที่คิดว่าจะไปหาห้องดีๆตอนนี้กลับต้องขอเปลี่ยนใจเอามันตรงนี้สักยกก่อน ด้วยความอยากที่ไม่เคยปราณีใคร สาวใจกล้าจึงรีบนั่งยองๆดูดความใหญ่ยาวที่เธอแสนโหยหาและพึ่งจะได้เคยพานพบ ช่างใหญ่มหึมาเสียจริง
“ซี๊ดดดด อ่าส์ เอ็มม่า” ร่างใหญ่ยืนสูดปากครางชื่อคนรักเสียงแผ่วเบา เขาแทบทรงตัวไม่อยู่ทั้งๆที่ยังพิงต้นไม้ใหญ่แล้วมีสาวกำลังหยอกล้อปลุกปั่นความเป็นชายของเขาให้แข็งชูชันขึ้นสู้ปากของหล่อน
“อีแพรวพราว แม่มึงมา!!!!”
เสียงผู้หญิงตะโกนบอกทำเอาแพรวพราวตื่นตระหนกตกใจกลัว สาวกร้านโลกจึงรีบลุกขึ้นยืนมองหาเจ้าของเสียง จึงพบกับแม่ฉวีที่เดินมาพร้อมกับนายเชิด
“เอ็งมาทำอะไรตรงนี้ ไม่อายผีสาง” ฉวีฉุดกระชากลากถูแพรวพราวให้รีบๆออกไปจากที่นี่โดยเร็ว
“โอ๊ยย น้า เรื่องของฉัน อย่ามายุ่งสิ”
“ยุ่งหรอ? อินังแพรว โน่น ไอ้บอสผัวมึงรอมึงอยู่หน้างานแล้วโน่น หรือมึงจะให้มันตามมาดูมึง ห๊า”
“โธ่เว้ยย ไปก็ได้วะ!” เธอรีบสลัดมือฉวีออกแล้ววิ่งไปหาแฟนหนุ่มสายแว้นที่นั่งบนมอเตอร์ไซค์รอเธออยู่ไกลลิบ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ เชอะ”
“มึงคิดว่ากูกลัวมึงเหรอนังแพรว อีเด็กแก่แดด” ฉวียืนเถียงเด็กคราวลูกจนลืมดูภูผาที่ตอนนี้กำลังเดินเซไปแบบไม่มีจุดหมาย
“ไอ้เชิด รีบๆไปดึงตัวนายมาเร็วๆ ระวังด้วย”
“อือ เอ็มม่า คุณอยู่หนาย ผมมาว เมามากๆ” ภูผาเมาจนขาดสติลืมนึกว่าเขากับแฟนสาวอยู่คนละฟากฝั่ง แต่ดันโทรไปกวนใจหล่อนอีกแล้ว
“คุณมันไม่เข้าท่าเลยจอห์น ทำตัวเหลวไหลที่สุด” เอ็มม่าส่ายหัวไปมาอย่างเบื่อหน่าย เพราะที่ต้องทะเลาะกันอยู่อย่างนี้ก็คือเรื่องความเจ้าชู้ของเขานั่นแหละ
“เดี๋ยวผมจะไปหา” เขาวางสายลงทันที แล้วไม่นานนายเชิดจึงพยุงร่างใหญ่ไปยังเรือนท้ายไร่อย่างทุลักทุเล
“เอ็มม่า อืม ผมจะไปหาคุณ.. อยู่หนายย”
“เอ็มม่าอยู่ทางนี้จ้ะนาย เดินขึ้นไปบนเรือนเลยนะจ๊ะ” เมื่อพามาถึงหน้าเรือนเล็กฉวีและนายเชิดต่างพูดกรอกหูภูผาให้รีบๆขึ้นไปบนเรือนซึ่งมีสายป่านนอนอยู่บนนั้น
“หึ เสร็จกูล่ะ ลาภก้อนโตจะมาหามึงแล้วอีหวี”
เธอยืนกอดอกแสยะยิ้มร้ายอย่างพอใจเมื่อแผนการของเธอกำลังจะสำเร็จ
ฉวีมองร่างใหญ่เดินขึ้นเรือนเธอไปมุ่งไปยังห้องนอนของลูกเลี้ยงจอมซื่อบื้อ คราวนี้แหละนังลูกเลี้ยงจะได้มีผัวรวยสักที แถมผัวคนนี้ ยิ่งกว่าตกถังข้าวสารเสียอีก เธอจะได้สบายไปทั้งชาติแน่
“พี่หวีจ๊ะ” นายเชิดหนุ่มวินมอเตอร์ไซค์แบมือขอเงินแม่ม่ายสาวที่เป็นคู่ขาแอบลักลอบกินกันเป็นประจำ
“เออน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ให้” ฉวีใช้ฝ่ามือประกบมือหนุ่มรุ่นน้องแทน ทั้งสองจูงมือกันมานั่งรอดูสถานการณ์อยู่บนแคร่ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังเรือน
“อื้อ เชิด ยะอย่า อืม บ้า” นายเชิดใช้ฝ่ามือรุกเร้าฉวีให้อารมณ์ปั่นป่วนโดยการระดมจูบหอมตามซอกคอและใบหู ส่วนมือทั้งสองขยำหน้าอกหล่อนราวกับกำลังนวดแป้ง
“พี่หวี เราเอากันบนแคร่นี้เลยมั้ย หืม ฉันแข็งจะแย่แล้วจ๊ะ”
“อื้อ ไม่เอาจ้ะเชิด รอให้แผนของเราสำเร็จก่อน อืม” ม่ายสาวปฏิเสธแต่ยังคงนั่งให้นายเชิดลวนลามลูบไล้อยู่อย่างนั้น เพราะเธอก็ชอบแบบนี้อยู่ไม่น้อย มันช่างปลุกเร้าและตื่นเต้นดีแท้
สายป่านที่เพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงเธอล้มตัวลงนอนบนที่นอนเก่าๆได้สักพักก็ได้ยินเสียงชายหญิงคู่หนึ่งกำลังคุยกัน เป็นใครไปไม่ได้นอกจากแม่หวีกับนายเชิดแน่นอน เพราะเธอได้ยินเสียงทั้งสองชวนกันมาพรอดรักกันบนเรือนหลายต่อหลายครั้งแล้ว ทั้งเสียงครวญครางและเรือนเก่าที่สั่นคลอนตามแรงโยกของทั้งคู่อีก และคืนนี้ก็เช่นกันเธอนอนเงี่ยหูฟังเสียงเท้ากระแทกพื้นไม้บนเรือนเก่าของเธอเสียงดังปึงๆที่ส่งผลให้เธอต้องสะตุ้งตกใจเล็กน้อยสักพักประตูไม้เก่าๆของห้องเธอถูกเปิดออก
“แม่เข้าห้องผิดนะจ๊ะ อ๊ะ ว้าย ชะ.. ช่วยด้วยจ๊ะ” ร่างใหญ่ปริศนาล้มตัวลงมากอดรัดฟัดเหวี่ยงเธออย่างรวดเร็ว ร่างเล็กๆอย่างเธอหรือจะขัดขืนได้ เสียงของชายขี้เมาคนนี้เอาแต่พร่ำเพ้อเรียกเธอว่าเอ็มม่า
“อืม เอ็มม่า ผมคิดถึงคุณ อืม”
“มะ ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่ อื้อ”
......
“ฮ่าๆๆ เสียงลูกสาวพี่มันกำลังตกใจใหญ่เลยนะ”
“หึ มันต้องแบบนี้แหละ ถ้าปล่อยให้มันหาผัวเองไม่รู้จะมีใครเอามัน”
นายเชิดแอบเสียดายเล็กน้อยที่แม่สายป่านสาวสวยคนนี้กำลังจะตกเป็นเมียของเจ้าของไร่ก่อนที่เขาจะเชยชิม อุตส่าห์แอบคิดมานานว่าได้ชิมแม่แล้วจะแอบย่องไปกินลูก แต่คืนนี้กลับต้องมาฟังเสียงครวญครางของเธอแทน
“น่าเสียดายชะมัด”
“หือ เมื่อกี้ว่าอะไรนะ”
“เปล่าพี่หวี ฉันแค่เสียดายที่คืนนี้ไม่ได้นอนกับพี่จ๊ะ” เชิดยังคงปากหวานไปพร้อมๆกับลูบไล้เนินเนื้ออวบอูมของม่ายสาวบนแคร่น้อย
“กรี๊ดดด แม่ แม่จ๊ะ ช่วยฉันด้วย” เสียงสายป่านวิ่งออกมาอย่างเหนื่อยหอบเรียกหาผู้เป็นแม่ เมื่อฉวีเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งขึ้นไปหาลูกเลี้ยงสาว
“มึงเป็นอะไรวะนังป่าน”
“ฮือๆๆ แม่ ช่วย ช่วยฉันด้วย คะคุณ คุณภูผา”
“ทำไม” เธอเดินเข้าไปดูในห้องก็พบกับภูผาที่นอนหลับสนิทในห้อง พร้อมผ้าผืนเล็กๆที่สายป่านนำมันมาปิดตรงส่วนกลางกายเอาไว้
“หลับซะละ”
“แม่ แม่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ฮึก ฮือๆ” ทำไมแม่ของเธอไม่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบ้างเลย
“มึงอย่าถามเยอะได้มั้ยวะ เอาล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะจัดการให้มึงเอง หยุดร้องไห้ได้แล้วกูรำคาญโว้ย”
“ฮือๆ แล้ว แล้ว” เธอยืนร้องไห้ตัวสั่นชี้ไปยังเจ้านายหนุ่ม
“เออ ให้นายเค้านอนอยู่ที่นี่แหละ มึงก็นอนๆไป คนเมาเขาคงไม่ตื่นขึ้นมาอีกหรอกน่า คงถึงเช้าล่ะนังป่าน” ฉวีตอบแบบไม่สนใจความรู้สึกของลูกเลี้ยงแม้แต่น้อย
คิดเพียงแค่ว่าพรุ่งนี้เช้า เป็นได้เห็นดีกันแน่ๆ
ฉวีและนายเชิดรอให้สายป่านหลับแล้วจึงรีบถ่ายรูปภูผาและสายป่านที่นอนเคียงข้างกันเอาไว้เป็นหลักฐานเพื่อจับภูผามาเป็นลูกเขยในวันพรุ่งนี้
“จะรวยแล้วโว้ยนังหวี”
- ผู้เขียน
