3
1310 คำ
“ผมดูถูกแน่นอนครับ ไม่ได้ดูผิดเหมือนพ่อหรอก”
“หุบปากเดี๋ยวนี้นะ”
“ถ้าพ่อไม่ไสหัวผู้หญิงคนนี้กับลูกของมันไป ผมไปเอง”
“เขาเป็นผู้หญิงที่พ่อรัก”
“นี่พ่อกล้าพูดแบบนี้เชียวหรือ พ่อต้องรักแม่สิ จะไปรักผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง”
“แม่ของแกพ่อก็รัก แต่แม่ของแกก็ตายไปนานแล้ว พ่อแค่อยากมีคนดูแล มีเพื่อนคู่คิด เพราะต่อไปแกก็ต้องแต่งงานมีครอบครัว”
“แต่ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ไง คนไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่คนนี้ไง”
“คนไหนก็ได้งั้นเหรอ คนไหนแกก็ไม่เอา”
“ก็คนที่พ่อหามาแต่ละคนมันดี ๆ ทั้งนั้นนี่นา ตาต่ำ โอ๊ย!” คันสรโมโหจัด ตบปากลูกชายไปหนึ่งที
“นี่พ่อกล้าตบผมอย่างนั้นเหรอ พ่อกล้าตบผม” คชาโมโหและเสียใจ เขาเช็ดเลือดที่มุมปาก
“คือว่าพ่อ”
“พ่อไม่ไล่มันไปใช่ไหม งั้นผมไปเอง”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” คันสรอยากง้อลูกชายแต่ทิฐิก็ทำให้เขาแค่เรียกเอาไว้ แต่ไม่ยอมเอ่ยปากขอโทษที่ทำรุนแรง
คชาชะงัก ก่อนที่จะเดินไปยังรถสปอร์ตคันหรูของตัวเอง แล้วขับออกไปราวกับพายุ
“เพราะเรศทำให้คุณทะเลาะกับลูกอย่างหนัก” ธัญญาเรศเอ่ยขึ้น
“ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก เรากินข้าวกันดีกว่า” คันสรยกหางตัวเอง คิดว่าอย่างไรลูกชายก็ต้องกลับมาตายรัง เพราะเงินทุกบาททุกสตางค์ที่คชาผลาญอยู่คือเงินของเขา
ธนามองตามไปด้วยสายตาที่สะใจเล็ก ๆ นี่เพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น คชาชอบดูถูกเขา คราวนี้แหละเขาจะเขี่ยคุณชายของบ้านให้กระเด็น แล้วขึ้นมาเป็นคุณชายแทน คอยดูสิ
คันสรกลืนข้าวแทบไม่ลง แต่ไม่อยากให้แขกที่เขาเชิญมาต้องอึดอัด จึงฝืนกินไปเรื่อย ๆ และตักอาหารให้ธัญญาเรศอย่างเอาใจ
เขาเจอเธอด้วยความบังเอิญ ครั้งแรกเขาขับรถไปเฉี่ยวเธอ เลยต้องรับผิดชอบ ครั้งต่อไปเขาไปดูที่ดินแถบนั้นเพื่อจะสร้างโกดังเก็บสินค้า แต่โดนพวกจิ๊กโก๋ติดยาชิงทรัพย์ สองพ่อแม่ลูกช่วยเขาเอาไว้ ธัญญาเรศไม่กลัวตาย วิ่งตามไปกระชากกระเป๋ากลับมาจนโดนจ้วงแทง ในขณะที่ธนาเข้ามาช่วยเตะต่อยกับพวกมันจนได้รับบาดเจ็บ คนทั้งสองถือว่าเป็นผู้มีพระคุณ เขาจึงซาบซึ้งในบุญคุณ ไปมาหาสู่กับทั้งสองเรื่อยมา และคอยช่วยเหลือมาโดยตลอด แถมยังรู้ด้วยว่าธนานั้นเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับลูกชายของตน แถมยังเป็นเด็กเรียนดีแต่ขาดทุนทรัพย์ เขาจึงอยากช่วยเหลือส่งเสียให้เรียนต่อจนจบ
ธัญญาเรศเองก็เป็นคนสุภาพเรียบร้อย และอ่อนหวาน ทำอาหารก็เก่ง เพราะเป็นแม่ค้าขายข้าวแกง เขาเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตกหลุมรักเธอได้อย่างไรกัน ในวัยที่เขาเองก็ย่างเข้าห้าสิบปีเข้าไปแล้ว
“พี่ไทน์” เสียงเรียกคุ้นเคยนั้นทำให้ธนาหันไปมองก่อนจะยิ้มให้เจ้าของเสียง
“ปลายอยู่ที่นี่เหรอ”
“ใช่ค่ะ แม่ของปลายทำงานอยู่ที่นี่ค่ะ แล้วพี่ไทน์มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ” เธอออกไปทำรายงานกับเพื่อนเพิ่งกลับ จึงรู้จากมารดาว่าเจ้านายมีแขก
“พี่มากินข้าวกับคุณคันสรครับ ท่านเชิญพี่มา”
“เหรอจ๊ะ”
“คือเรื่องมันยาว เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟัง”
“อ้าว... เราสองคนรู้จักกันด้วยเหรอ” คันสรที่เดินออกมาพร้อมกับธัญญาเรศเอ่ยถามเด็กสาวในบ้านเมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังคุยกันอยู่
“พี่ไทน์เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนน่ะค่ะ”
“ดี ๆ ต่อไปอยู่บ้านหลังเดียวกัน จะได้ช่วยเหลือกัน”
“คุณท่านหมายความว่า”
“ต่อไปไทน์กับแม่ของเขาจะมาอยู่ที่นี่ ยังไงฉันก็ฝากปลายดูแลพวกเขาด้วยนะ”
“ค่ะคุณท่าน” เธอพูดอย่างดีใจ ที่ผู้ชายที่แอบชอบแอบปลื้มจะมาอยู่บ้านหลังเดียวกันกับเธอ
“เดี๋ยวผมให้คนรถไปส่งที่บ้านนะ อาทิตย์หน้าถ้าไม่ติดปัญหาอะไร คุณกับลูกก็ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ได้เลย”
“แต่ลูกชายของคุณ”
“ลูกชายของผม ผมจะจัดการเอง คุณเดินทางกลับดีๆ นะ” คันสรเอ่ยบอกเสียงนุ่ม ทำให้ธัญญาเรศกับธนายกมือไหว้ก่อนจะขอตัวกลับ
“เราล่ะกลับมืด ๆ ค่ำ ๆ ไปไหนมา ที่ฉันถามเพราะเป็นห่วงนะ”
“หนูไปทำรายงานบ้านเพื่อนมาน่ะค่ะ ขออนุญาตแม่แล้วน่ะค่ะ”
“วันหลังถ้ากลับมืด ๆ ค่ำ ๆ แบบนี้ก็ให้คนรถที่บ้านไปรับสิ เป็นผู้หญิงมันอันตราย”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณท่าน เพื่อนขับรถมาส่งค่ะ หนูไม่ได้กลับมาคนเดียว”
“เอาเถอะๆ กลับมาเหนื่อย ๆ ก็ไปพักผ่อนเถอะ ขยันเรียนแบบนี้ก็ดี ปีหน้าก็จะขึ้นมหาวิทยาลัยแล้วใช่ไหม”
“ค่ะคุณท่าน งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ”
“ไปเถอะ” คันสรเอ่ยจบก็เดินกลับเข้าบ้านไป ในขณะที่ปลายฝนเดินไปทางหลังบ้าน เพื่อไปยังห้องพักของเธอ
“หิวจังเลยจ้ะ” เธออาบน้ำอาบท่าเสร็จก็ออกมาที่ห้องครัว เพราะหลายคนยังไม่นอน ยังนั่งดูทีวีกันอยู่ และกินอะไรกันอยู่
“กลับมาแล้วเหรอปลาย มา ๆ มากินผัดหมี่กัน แม่เอ็งเขาทำผัดหมี่กะทิ อร่อยเชียว” สารินเอ่ยชวน
“ของโปรดปลายเลยจ้ะ”
“ดีจริง กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนนะเอ็ง ไม่เหมือนพี่ แค่หายใจก็อ้วนแล้ว” ประโยคของสารินทำเอาทุกคนในครัวหัวเราะประสานเสียงกัน
คันสรเลี้ยงคนรับใช้ในบ้านอย่างสุขสบาย ทุกคนจึงทำงานถวายหัว ทั้งคนขับรถ คนสวน แม่บ้าน ต่างมีสวัสดิการให้ ลูกหลานก็ส่งให้เรียน เรียกว่าเป็นคนดีมากทีเดียว
“ปลายใช้พลังงานเยอะเลยไม่อ้วนจ้ะ”
“พี่ก็ใช้พลังงานเยอะนะ ทำงานบ้านทั้งวัน ยังอ้วนเลย”
“แต่อ้วนพี่ก็รักนะ” เสริมเอ่ยบอกภรรยาทำเอาสารินยิ้มเขิน
เสริมเป็นคนสวนของบ้าน เป็นสามีของสาริน แต่ทั้งสองนั้นไม่มีลูกด้วยกัน เพราะเสริมเป็นหมัน แต่ทั้งสองก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขไม่เคยทะเลาะกันเลย
“พี่เสริมนี่ก็โรแมนติกเหมือนกันนะคะ” ปลายฝนตักหมี่กะทิเข้าปากก่อนจะเอ่ยชมว่าอร่อย
“อืม... อร่อยจังเลยจ้ะ ฝีมือแม่นี่สุดยอดไปเลย”
“เสียดายเอ็งกลับมาไม่ทัน” สารินเอ่ยขึ้น
“มีอะไรเหรอจ๊ะพี่สาริน”
“ก็คุณท่านน่ะสิพาเมียใหม่เข้าบ้าน ทะเลาะกับคุณคิงยกใหญ่เลย”
“จริงเหรอจ๊ะ”
“จริงสิ โกรธหัวฟัดหัวเหวียง ทะเลาะกันเสียงดัง ขับรถออกไปจากบ้านยังไม่กลับมาเลย”
“น้าเรศเป็นเมียใหม่ของคุณท่านเหรอจ๊ะ”
“ปลายรู้จักด้วยเหรอ”
“ก็รู้จักจ้ะ เป็นแม่ของพี่ไทน์ พี่เขาเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนน่ะจ้ะ แถมยังเป็นเพื่อนร่วมห้องของคุณคิงอีกด้วย สองคนนี่เขาไม่ถูกกันจ้ะ ไม่ลงรอยกัน ไม่กินเส้นกันมานานแล้วเพราะชอบแข่งกันในทุกๆ เรื่องน่ะจ้ะ”
“ว่าแล้วเชียวทำไมคุณคิงถึงได้โมโหซะขนาดนั้น”
“พี่ไทน์น่าจะอยู่ยากนะจ๊ะ คุณคิงคงไม่ยอม พี่ไทน์เป็นคนดีมาก ๆ เป็นสุภาพบุรุษ รูปหล่อ น่ารัก มีน้ำใจ ชอบช่วยเหลือคนอื่น” คนพูดเอ่ยชมพร้อมรอยยิ้ม
- ผู้เขียน
