EP 7 กลิ่นหอมของอิสระ
1157 คำ
“เฮ้ย” พยัคฆ์อุทานเสียงดังเมื่อเห็นเดือนเต็มตบหน้าแล้วกระชากเส้นผมของดารีย์อย่างแรงด้วยโทสะ! เขาผลักหญิงสูงวัยออก ก่อนโอบกอดร่างเล็กๆ ที่สั่นเทาไว้แนบอกเขา
“เป็นบ้าหรือไงวะคุณเดือน!”
“ไอ้คมใช่มั้ย!” เดือนเต็มตวาด คราวนี้ไม่ต้องเล่นละครให้พยัคฆ์สงสารดารีย์จนยอมซื้อแล้ว นางโกรธจริงๆ! “นังเด็กร่าน! ฉันเคยบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าให้อยู่ห่างๆ มันไว้!”
ส่วนหนึ่งที่เดือนเต็มยอมให้คมสันพาแม่มันออกจากบ้านไปก็เพราะช่วงหลังเด็กหนุ่มสนิทกับอุณาและดารีย์นี่แหละ เดือนเต็มกลัวหลุดรอดสายตาจะไปทำอะไรให้สินค้าของนางเสียราคาเข้า แล้วดูสิ! ทันที่ไหน
“หนูเปล่า หนู หนู...”
“อย่ามาตอแ--!” เดือนเต็มโกรธจนสั่น
“พอได้แล้วนะคุณเดือน!” พยัคฆ์ตวาดลั่น ผลักร่างที่พุ่งเข้ามาพยายามกระชากร่างบางในอ้อมแขนเขาออกไปทำร้าย จนเดือนเต็มล้มหงายไม่เป็นท่า
ความเจ็บที่ก้นกบทำให้เดือนเต็มได้สติ นางค่อยๆ ลุกขึ้นกำมือแน่น มองสาวน้อยในอ้อมแขนพยัคฆ์อย่างคาดโทษ
“เอาเป็นว่าสิบล้านผมไม่เอาคืนก็ได้” พยัคฆ์คิดว่าถ้าปล่อยดารีย์ไว้แบบนี้มีหวังได้ถูกตีจนตาย เขาต้องพาเธอออกไปให้เดือนเต็มใจเย็นลงกว่านี้ก่อน
แล้วการรับดารีย์ไปแทนอุณา เงินสิบล้านไม่ต้องคืนนั่น อาจทำให้เดือนเต็มอารมณ์ดีกับดารีย์มากขึ้นด้วยก็ได้ ดูสิ แก้มสวยๆ ของเขาช้ำหมดแล้ว ยังกินไม่อิ่มเลยแท้ๆ
แล้วเดือนเต็มก็ดูเย็นลงจริงๆ อย่างเห็นได้ชัด นางยิ้มหวาน ยกมือไหว้ชดช้อยอย่างน่ารังเกียจในสายตาของพยัคฆ์
“ขอบพระคุณค่ะคุณพยัคฆ์ ถ้าอย่างนั้นเดือนจะออกไปก่อน ให้เวลาคุณอยู่กับสินค้าจนถึงพรุ่งนี้เช้าเลยค่ะ ถือว่าเดือนแถม ถ้าหิวหรืออยากได้อะไรเพิ่มเติม สั่งกับเด็กเดือนได้เลยค่ะ เดือนไม่คิดเงินเพิ่ม”
แหงละ! สิบล้านนั่นเขาซื้ออาหารทั้งโรงแรมนี้เหมาเป็นปียังได้เลย!
พยัคฆ์ยิ้มแค่น ฝันไปเถอะว่าเขาจะกอดดารีย์แค่วันเดียว
คนอย่างเขาไม่ยอมเสียเปรียบเดือนเต็มขนาดนั้นหรอก!
“ใครว่าผมจะใช้สินค้าที่นี่” เขาพูดเสียงเฉียบขาด “ผมจะเช่าเธอออกไปจากโรงแรมนี้เป็นเวลาสิบวัน ถือว่าผมจ่ายวันละล้านเป็นค่าเช่าแล้วกัน แล้วเช้าวันที่สิบ ผมจะเอามาคืน”
เดือนเต็มอ้าปากค้าง กำลังจะปฏิเสธแข็งขัน แต่ชายหนุ่มลุกขึ้นมองนางด้วยสีหน้ากวนโทสะ
“ไม่อย่างนั้นก็คืนลูกแกะให้ผม...แบบยังซิง...หรือไม่ก็คืนสิบล้านมา คุณมีทางเลือกแค่สามทาง”
เดือนเต็มกำมือแน่น อยากจะชกปลายคางลูกค้าสักทีให้หายแค้น เจ้าเล่ห์กันทั้งพี่ทั้งน้อง!
แต่ช่างเถอะ ก็แค่สิบวัน สินค้าของนางไม่บอบช้ำไปสักเท่าไหร่หรอก เอามาใส่ตะกร้าล้างน้ำก็ขายได้ใหม่
ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย!
“เดือนคงคืนลูกแกะให้ไม่ได้ เพราะพี่ชายของคุณพาลูกแกะออกจากที่นี่ไปแล้ว”
ดารีย์เบิกตากว้างกับสิ่งที่เพิ่งได้รู้... หัวใจเร่าๆ อยากจะลุกจากตรงนี้ไปตามหาพี่สาวใจจะขาด แต่แค่แก้มัดให้ตัวเองเป็นอิสระ เธอยังทำไม่ได้เลย!
“ดังนั้นถ้าคุณจะเช่าลูกกวางไปสิบวัน... ก็ได้ค่ะ”
เดือนเต็มเชิดหน้าตัวตรง
“แต่อย่าลืมเอามาคืนให้ตรงเวลาก็แล้วกัน เพราะเด็กทุกคนที่เพิ่งเปิดประมูลไป หลังเปิดซิงแล้วเดือนต้องส่งไปให้ ‘ท่าน’ ”
เดือนเต็มหมายถึงแบ็คใหญ่ที่หนุนหลังนางอยู่ เขามีรสนิยมชอบเด็กสาวเอ๊าะๆ สดๆ แต่ไม่ชอบซิงๆ เห็นว่าเสียบยาก เลยมักสั่งให้นางส่งสาวพรหมจรรย์ที่เพิ่งกลับจากงานประมูลไปให้เสมอ
“เดือนไม่อยากพึ่งใบบุญท่านให้ไปตามเด็กกลับมาค่ะ หวังว่าคุณจะเข้าใจ... ถึงคุณจะไม่ได้เปิดซิงลูกกวาง แต่ยังไงลูกกวางก็ยังสดใหม่ ท่านคงอยากได้เหมือนกัน”
พูดจบก็สะบัดหน้าเดินออกไปจากห้องพัก ทิ้งให้ดารีย์นั่งสะอื้นตัวสั่น หากไม่ไปกับพยัคฆ์ เดือนเต็มคงฆ่าเธอตาย แต่ถ้าไป... เขาก็คงขย้ำเธอทุกวันทุกคืนโดยที่สินค้าแบบเธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเขาได้เลย
สาวน้อยซบหน้าลงกับฝ่ามือ หมดหวังกับชีวิตในวันข้างหน้าของตัวเองโดยสิ้นเชิง...
พยัคฆ์หาเสื้อผ้าให้ดารีย์สวมได้ไม่ยากด้วยการโทรลงไปสั่งให้ประชาสัมพันธ์ช่วยหาให้และบอกสัดส่วนของเธอไปอย่างแม่นยำจนดารีย์ได้แต่นั่งงง
ตอนนี้สาวน้อยจึงมีชุดชั้นในและเสื้อสายเดี่ยวลูกไม้สีขาวเอวลอยกับกางเกงยีนขายาวสวมออกมาจากโรงแรม ท่ามกลางสายตาเหยียดหยามและเสียงซุบซิบของพวกพนักงานโรงแรมทางด้านหลัง
ชายหนุ่มไม่ได้ขับรถยนต์ราคาแพงมาเหมือนอย่างที่เธอคิดไว้ตามสไตล์พวกผู้ชายรวยๆ ที่มักมาซื้อผู้หญิงกินกัน แต่พยัคฆ์ขับมอเตอร์ไซค์คันใหญ่มา เขาสวมหมวกกันน็อคให้เธอ ตามด้วยเสื้อหนังสีดำตัวโคร่งที่เขาเก็บไว้ในกล่องท้ายรถ แล้วสั่งให้เธอขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ กอดเอวเขาไว้
รถเคลื่อนออกมาจากโรงแรมด้วยความเร็วที่ทำให้ดารีย์ต้องกอดเอวสอบไว้แน่น เธอซบหมวกกันน็อคกับแผ่นหลังของเขาพลางหลับตาปี๋ ก่อนที่จะค่อยๆ หรี่ตาลืมขึ้นเมื่อเริ่มคุ้นชินกับความเร็วบนพาหนะสองล้อชนิดนี้
แล้วแสงพร่างพรายบนผืนน้ำทะเลกว้างไกลสุดสายตาริมถนนก็ทำให้ดารีย์ตาพร่า... พร้อมๆ กับอ้าปากน้อยๆ ด้วยความหลงใหลความงามของธรรมชาติไปพร้อมๆ กัน
บนอานมอเตอร์ไซค์ ด้านหลังแผ่นหลังกว้างของชายที่แม้จะดึงดันหมายขยี้ขยำความสาวของเธอ แต่เขาก็เข้าใจผิด ดารีย์รู้... ท่ามกลางสายลมอ่อนๆ กลิ่นหอมของอิสระแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ไม่ถูกจองจำอยู่ในโรงแรมแห่งนั้นก็ทำให้ดารีย์สูดลมหายใจลึก ก่อนโอบกอดเขาไว้ด้วยความสุขเบาๆ
ความสุขสงบของเธอเหมือนแผ่เข้าไปถึงหัวใจพยัคฆ์
ชายหนุ่มเอื้อมมือมาจับมือสาวน้อย บีบเบาๆ ราวกับจะปลอบ ก่อนละมือไปจับแฮนด์มอเตอร์ไซค์เหมือนเดิม
แค่สัมผัสเบาๆ นั้น
ก็ทำให้ดารีย์หัวใจกระตุกสั่น ยิ่งกว่าตอนที่เขาพยายามเด็ดดมดอกไม้อ่อนเยาว์ของเธอเสียอีก...
- ผู้เขียน
