5.ได้ใกล้
1074 คำ
"งั้นน้องแสงจำเด็กผู้ชายที่มาคุยกับหนูที่ฟาร์มตอนที่คุณพ่อไปคุยงานที่ออฟฟิศแล้วฝากหนูไว้กับพี่พี่แล้วพี่พี่หายตัวไปหมดทิ้งหนูไว้คนเดียวน่ะจำได้มั๊ยเอ่ย?"
"อ๋อ....จำได้ล๊ะ..เฮียแดน..สวัสดีค่ะ" สาวสวยคนเดียวของร้านยิ้มแป้นอย่างน่ารักในสายตาของหนุ่มใหญ่ในวัยสามสิบกลาง ๆ มาก ในขณะที่กาแฟที่สั่งไปถูกนำมาเสริฟ
"นี่ค่ะกาแฟ แล้วนี่อภินันทนาการจากทางร้านเป็นคุกกี้ธัญพืชสูตรรักสุขภาพค่ะ ติชมได้นะคะ ทางร้านพร้อมปรับปรุงค่ะ"
"อื้อ..กาแฟรสดีเลยครับ หอม ไม่มีกลิ่นหืน ส่วนคุกกี้ก็หอม กรอบนอกนุ่มในละลายในปาก ไม่หวานมาก สนใจเปิดอีกสักสาขาที่ฟาร์มมั๊ยครับ เฮียจัดการให้ได้นะคะ" คนพี่เสนอ
"โอ๊ะ ไม่ละค่ะ แค่นี้ก็แทบไม่ได้กระดิกไปไหนแล้วค่ะ"
"ยัยแสง พูดดีดีกับพี่เค้าหน่อย/ผมต้องขอโทษแทนยัยแสงด้วยนะครับ ยัยคนนี้เค้าเป็นคนตรง ๆ แต่ในใจไม่มีอะไร" ผู้เป็นพ่อปรามลูกสาวและออกตัวแทนในคราวเดียวกัน
"ขอโทษค่ะ ขอไปดูลูกค้าก่อนนะคะ" แสงดาวพูดแทรกขึ้นซึ่งผู้เป็นบิดาได้แต่พยักหน้ารับ
"ไม่เห็นจะเป็นไรเลยครับอา ผมไม่ได้ใจเสาะขนาดนั้น ผมชอบอะไรที่ตรงไปตรงมาอยู่แล้ว" แดนชลตอบกลับไปในขณะที่สายตาแอบมองไปทางสาวเจ้าที่กำลังบริการลูกค้ารายอื่นอยู่ซึ่งผู้ชายด้วยกันพอจะดูออกว่าอีกฝ่ายคิดยังไงกับลูกสาวของตน
"คุณแดนมั่นใจแล้วเหรอครับที่จะดึงยัยแสงไปร่วมทีมด้วย?" สรถามขึ้นอย่างคนมองไม่เห็นหนทาง
"ครับ ผมมั่นใจ ถ้าไม่แน่จริงน้องเอาร้านนี้ไม่อยู่หรอกครับ อายุก็แค่นี้เองคุมกิจการอยู่ อาเองก็ไม่มีเวลามาดูมาช่วยน้องอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ" แดนชลกล่าว ส่วนสรเองเห็นด้วยกับคำพูดของเด็กหนุ่มทุกอย่าง《แต่คนของเรานี่ซิดื้อเงียบอยู่เหมือนกัน》สรได้แต่คิดในใจ
"ผมจะลองดูครับ..ฟื่ด..." สรถอนหายใจยาว
"หึหึ" แดนชลได้แต่หัวเราะในลำคอ พอจะเดาอาการของผู้เป็นพ่อออก 《คงจะเกรงใจลูกสาวซินะ ก็แน่ละลูกสาวคนเดียว เมียก็มาตายจาก คงเป็นสิ่งที่รักเพียงสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิตแล้วมั๊ง》แดนชลได้แต่คิดคำนึง
ทางด้านสรเห็นว่าหลังจากลูกค้ากลับไปหมดแล้วจึงเรียกลูกสาวมานั่งคุยด้วย
"พ่อขอคุยอะไรด้วยหน่อยซิ มานั่งนี่มะ"
"ค่ะพ่อ" แสงดาวเดินเข้ามานั่งข้างบิดาแต่โดยดี กลายเป็นว่าเธอนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างแดนชลและบิดา
"พ่อจะไม่พูดอ้อมค้อมนะ ทางบริษัทที่กรุงเทพฯ พบปัญหาเรื่องการทุจริต แล้วทางคุณเขตแดนเจ้านายของพ่อซึ่งเป็นบิดาของคุณแดนชลได้ขอร้องให้พ่อช่วยขอร้องหนูอีกที หนูจะว่ายังไงล่ะลูก?"
"หนูอยากทราบขอบเขตค่ะ หนูต้องไปประจันหน้ากับฝ่ายนั้นรึเปล่าคะ"
"คืออย่างนี้ครับทางเราต้องการน้องแสงให้ไปเป็นทีมพิเศษหรือเรียกว่าทีมหลังบ้านก็ได้ครับ มีการเซฟตัวอย่างรัดกุมเพื่อไม่ให้ทางนั้นรู้ตัวครับ แต่อาจจะต้องไปอยู่เซฟเฮาส์บ้าง"
"พ่อว่าไงละคะ?" แสงดาวถามผู้เป็นพ่อกลับ
"เฮ๊อ..แสงพ่อมีทุกอย่างในวันนี้ก็เพราะคุณเขตแดน ถ้าวันนั้นคุณเขตแดนเลือกที่จะปล่อยมือพ่อ พ่อก็คงไม่มีวันนี้"
"หนูเข้าใจแล้วค่ะ ถ้าไม่มีพ่อ หนูก็คงไม่มีวันนี้เหมือนกัน/เอาเป็นว่าหนูร่วมงานนี้ค่ะ แต่ถ้าเสร็จภารกิจแล้วหนูกลับมาทำร้านเหมือนเดิมนะคะ"
"โอเคเลยครับ แต่เราพูดเหมือนใครบางคนนะ แต่อีกเดี๋ยวคงได้เจอกันแหละ หึหึ" แสงดาวได้แต่สงสัยแต่ไม่อยากถาม
"มะ" แดนชลแบมือ
"....." แสงดาวไม่พูดอะไรแต่ทำหน้าเหรอหรา
"ก็โทรศัพท์ไง เพิ่มช่องทางการติดต่อ จะทำงานร่วมกันแล้วจะติดต่อกันได้ไง"
"อ่อ นี่ค่ะ" คนน้องยื่นโทรศัพท์ให้พลางคิดในใจ
《อิตาบ้านิ่..อยู่ ๆ ก็พูด มะ คำเดียว แล้วฉันจะรู้มั๊ยว่าจะให้ทำอะไร บทจะพูดก็พูดเสียยืดยาว หัวจะปวด》
"รู้นะว่าแอบด่าเฮียใจในน่ะ อะเอาไปนั่นเบอร์เฮีย ส่วนไลน์ที่ทักแชทไปเมื่อตะกี้นะ"
"....." ไม่มีคำพูดใดจากสาวเจ้า นอกจากยื่นมือไปรับโทรศัพท์ของตนกลับคืนมา แต่ทว่า อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยมือซ๊ะงั้น" ทำเอาอีกฝ่ายรีบมองหาบิดาทันที
《กระซิบ》 "มองหาตัวช่วยเหรอ? นู่น เดินไปนู่นแล้ว" ชายหนุ่มรู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างลิงโลดเพียงแค่สัมผัสมือสาวเจ้า ชายหนุ่มต้องการพิสูจน์ว่านั่นคือความประทับใจแรกพบหรือสายใยพิเศษของคนสองคนที่เกิดมาเพื่อเป็นคู่จิตวิญญาณกันแน่ และเขาก็พอจะรู้คำตอบนั้นแล้วด้วยตัวเขาเองแล้ว
ทางด้านสรแอบสังเกตเห็นอาการของลูกชายของเจ้านายก็พอจะเดาออกได้แต่ภาวนาให้เขาคนนั้นดูแลลูกสาวของเขาไปตลอดไม่ทิ้งขว้างเท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับคนเป็นพ่อที่ไม่รู้จะตายวันตายพรุ่งอย่างเขา
--ย้อนเหตุการณ์ก่อนนี้
"สรนายจะว่ายังไง ก็ไอ้ลูกชายของฉันมันรบเร้าเหลือเกิน" เขตแดนเปิดประเด็น
"ผมคงแล้วแต่ลูกสาวครับ เค้าขาดแม่ไปแล้ว ผมไม่อยากบังคับ เดี๋ยวเค้าจะคิดว่าผมผลักไส"
"จับแต่งกันเลยดีมั๊ย นายจะไปอยู่กับลูกด้วยฉันว่าตาแดนคงไม่มีปัญหา"
"ไม่ดีกว่าครับ อันนี้ผมไม่กล้าเสี่ยงจริง ๆ นายอย่าบังคับผมเลย"
"หึหึ ชักอยากจะรู้ซ๊ะแล้วซิ ทำไมคนของฉั๊นถึงได้ขึ้นใจนักหนา ขนาดแอบเก็บข้อมูลเงียบ ๆ เนี่ย"
"แต่นายก็รู้นี่ครับ"
"ถ้าฉันไม่ตามสืบ แล้วจะรู้มั๊ย?"
"นั่นซิครับ หึหึ"
- ผู้เขียน
