“นี่ตกลงเขาจำแกได้เหรอวะเค้ก ไม่น่านะ ถ้าจำได้ทำไมไม่คุยกับแกตรงๆ ล่ะ จะอ้อมค้อมหาพระแสงหอกง้าวทำไมวะ? ไม่หรอกน่า มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้นี่หว่า คิดมากป่าววะแก”
ไดเร็กเตอร์สาวหลับตาปริบๆ กับแอบลอบถอนหายใจ ให้กับอาการหวาดระแวงจนเกินเหตุของตัวเอง มองอาหารที่เขาตักให้ครู่หนึ่ง แล้วหันไปมองเขา ยิ้มน้อยๆ ให้
“ขอบคุณค่ะ”
นี่ก็เที่ยงจะครึ่งแล้ว อาหารโปรดก็วางอยู่ตรงหน้าแล้ว เรื่องอะไรจะไม่กินล่ะยะ หิวจะตายอยู่แล้ว สองมือเลยรีบจับช้อนกับส้อม ตักเข้าปากทันที
“นี่ครับ”
ยำคอหมูย่าง ถูกท่านประธานหน้าหล่อ ตักมาใส่จานให้เป็นรายการต่อไป ต้มจืดสาหร่ายในชามร้อนๆ ก็ถูกตักใส่ถ้วยแบ่ง แล้วเอามาวางให้อย่างสุภาพบุรุษ
นัดดากรมองสองหนุ่มตรงหน้า ที่ต่างพากันก้มหน้ากินเท่านั้น ไม่เห็นจะคุยเรื่องงานอย่างที่บอกไว้เลย
“ตกลงหาคนบิลท์ครัวได้กี่เจ้าแล้วเด่น?”
แต่พอตักอาหารมาใส่จานให้เธอแล้ว ท่านประธานรูป
