ร่างสูงทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้หน้าระเบียง เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ จ้องมองวิวทิวทัศน์เบื้องหน้าอย่างใจเย็น ในขณะที่กดมือถือเพื่อต่อสายกลับไปบ้านหลังใหญ่
“ป้าโหน” เขาเอ่ยเรียกชื่อคนปลายสายทันทีที่กดรับ
(คุณหนูเหรอคะ)
“ครับ ผมจะโทรมาถามว่ายัยบ้านั่นลาออกไปหรือยัง” อคินเข้าประเด็นสนทนาทันทีแบบไม่อ้อมค้อม
(หมายถึงคุณน้ำอิงหรือเปล่าคะ)
“นั่นแหละป้า ที่บ้านนั่นจะมีใครบ้าเท่ายัยนั่นอีกล่ะ”
(ลาออกไหมอันนี้ป้าไม่รู้ค่ะ แต่คุณน้ำเธอไม่กลับมาบ้านตั้งแต่วันที่ออกไปกับคุณหนูแล้วนะคะ มีกลับมาเก็บกระเป๋าออกไปแล้วก็หายไปเลย) โสนกล่าวรายงานตามสิ่งที่เธอเห็น
“แล้วเสื้อผ้าล่ะครับ ยัยนั่นเก็บออกไปหรือยัง”
(เห็นเอาออกไปใบใหญ่ ส่วนพวกหนังสือยังอยู่ค่ะ)
“คงจะเริ่มถอดใจแล้วล่ะมั้ง” อคินกระตุกยิ้มอย่างพอใจ สำหรับเขาแล้วไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าที่บ้านเพราะการได้อยู่บ้านหลังนั้นก็เหมือนว่าเขาได้อยู่ใกล้แม่ผู้ล่วงล
