กลิ่นหอมของอาหารลอยเข้ามาแตะจมูกในตอนสายทำให้ชายหนุ่มพลิกตัวตื่นขึ้น ควานหาร่างนุ่มนิ่มที่นอนกอดมาทั้งคืนโดยอัตโนมัติ
“หายไปไหน” คิ้วคู่หน้าขมวดเข้าหากันเป็นปมทันทีที่พบกับความว่างเปล่า
เขารีบลุกออกไปเปิดประตูห้องดูก็พบกับร่างที่แสนคุ้นเคยกำลังง่วนกับการทำอาหารอยู่ในครัว เขาจึงรีบอาบน้ำอาบท่าแล้วก้าวตามออกไปทันที
“หายแล้วเหรอ” เสียงกระซิบและลมหายใจที่รานรดอยู่บนต้นคอทำให้น้ำอิงสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ
“อ๊ะ! ออสติน ตกใจหมด”
“ขวัญอ่อนจริง” อคินหัวเราะแผ่วเบาในลำคอ ชะโงกหน้าไปดูสิ่งที่หญิงสาวกำลังทำก่อนจะพบกับข้าวต้มหมูส่งกลิ่นหอมโชยเข้ามาปะทะจมูก “คิดว่าจะร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วหนีกลับไปแล้ว”
“เรื่องแค่นั้น ทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วย” เธอรีบปฏิเสธก่อนจะตักข้าวต้มใส่ถ้วยแล้วนำไปวางไว้บนโต๊ะ
“ถ้าเป็นเรื่องแค่นั้น ทำไมวันแรกที่เสียซิงถึงหนีกลับบ้านไปล่ะ”
“ก็คนกำลังช็อก แต่ตอนนี้ฉันไม่กลัวนายแ
