เริ่มสนิทกันมากขึ้น (รอยยิ้มของเธอติดอยู่ในหัวผม) #1
1205 คำ
หลายอาทิตย์ต่อมา
วันนี้ปรมัตถ์ได้ออกไปพบลูกค้าเองคนเดียว เพราะชมพลอยต้องเตรียมเอกสารฝ่ายจัดซื้อย้อนหลังให้เขา กว่าจะกลับเข้าบริษัทได้เกือบบ่ายสามโมง เขาเหลือบมองเลขาหน้าห้องของพ่อ เห็นเธอกำลังรัวแป้นพิมพ์ทำงานอย่างตั้งอกตั้งใจ เธอคงไม่เห็นเขา หรืออาจจะเห็นแต่ไม่ได้ทัก เห็นแล้วอยากแกล้ง เขาจึงเรียกเธอเข้าไปสั่งงาน
“ผมอยากได้รายชื่อคู่แข่งของเรา พร้อมรายละเอียดจุดอ่อนจุดแข็งแบบละเอียด ขอก่อนห้าโมงเย็นนะครับ”
“รับทราบค่ะ”
เธอรีบเดินกลับมาที่โต๊ะ เพื่อทำงานส่งปรมัตถ์ งานที่ทำค้างอยู่ต้องหยุดไว้ก่อน เพราะเขาบอกต้องได้ก่อนห้าโมงเย็นมีเวลาแค่ชั่วโมงกว่า
บ้าอำนาจ เธอก่นด่าเขาอยู่ในใจ
“พี่กิ่งค่ะ วันนี้พลอยอาจจะกลับค่ำหน่อยนะคะ พอดีงานยังไม่เสร็จเลยค่ะ ฝากน้องพรีมด้วยนะคะ”
ชมพลอยรีบกดโทรศัพท์ออกหาพี่เลี้ยงของน้องพรีม เพื่อแจ้งข่าวว่าเธอจะกลับค่ำ เพราะมีงานเร่งด่วนเข้ามา
(ได้จ้ะ ไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวพี่จะดูแลเอง)
“ขอบคุณค่ะพี่กิ่ง”
จากนั้นชมพลอยก็เร่งทำงานจนเสร็จตามคำสั่งของปรมัตถ์ ก่อนจะเคาะประตูเพื่อขอเข้าไป
ก๊อก! ก๊อก!
“งานที่ท่านประธานสั่งดิฉันทำเสร็จแล้วค่ะ” เธอยื่นแฟ้มงานไปให้เขาเพื่อตรวจสอบ
“ผมขอตรวจเช็กดูก่อนนะครับ”
“ค่ะ แต่ได้เวลาเลิกงานแล้ว ดิฉันขออนุญาตกลับบ้านนะคะ”
“รอก่อนครับ ผมยังไม่อนุญาตเลย”
“แต่ดิฉันต้องรีบกลับบ้านค่ะ”
“ผมหาเลขาใหม่ดีไหมครับ ดูเหมือนคุณจะทำงานได้ไม่เต็มที่”
ชายหนุ่มพูดออกไป ข่มให้เธอกลัวด้วยน้ำเสียงกดดันอยู่ในที
“ดิฉันตั้งใจทำงาน และเต็มที่กับหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายค่ะ แต่ตอนนี้มันเลยเวลาเลิกงานมาแล้วนะคะ” ชมพลอยพูดออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทั้งที่ในใจโกรธที่เขาเอาแต่ใจ
“แฟนคุณรออยู่ที่บ้านเหรอครับ”
ปรมัตถ์โยนหินถามออกไป เพราะอยากรู้จักเธอมากขึ้น ยิ่งเห็นเธอทำแก้มป่องเหมือนโกรธเขามาก ยิ่งอยากแกล้ง
“ดิฉันไม่มีแฟน และเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับงานค่ะ” เธอพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็น เธอจะใช้อารมณ์กับเขาไม่ได้
ปรมัตถ์เปิดดูเอกสารที่หญิงสาวทำมา ยอมรับว่าเธอเป็นคนทำงานเรียบร้อย ถูกใจเขามาก แต่ท่าทางมึนๆ ตึงๆ ของเธอทำให้เขาหงุดหงิด
ชมพลอยยืนกระวนกระวายใจ เพราะหกโมงเย็นแล้ว เธอยังไม่ออกจากที่ทำงาน เขาแกล้งเธอชัดๆ ดูก็รู้
“คุณปรมัตถ์คะ”
“เรียกทำไมครับ หรือกลัวลืมชื่อผม หืม?”
ปรมัตถ์สนุกที่ได้แกล้งเธอ ถามออกไปด้วยน้ำเสียงยียวน ลอยหน้าลอยตา งานของเธอไม่ได้มีปัญหาอะไร เขาก็แค่ถ่วงเวลาเธอไว้
“ดิฉันขอกลับบ้านได้ไหมคะ ค่ำแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้าน” ปรมัตถ์เสรอไปส่งเธออย่างใจดี
“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันกลับเองได้ค่ะ” ชมพลอยรีบปฏิเสธทันที
“อย่าดื้อนักเลย ค่ำแล้วอันตราย”
“ก็แล้วใครไม่ยอมให้ดิฉันกลับล่ะคะ” เธอเผลอบ่นเขาออกไปเสียงดัง
“ผมเป็นเจ้านายของคุณนะ เงินเดือนคุณถือว่าสูงมาก คุณต้องทำงานให้คุ้มค่าจ้างหน่อยสิครับ”
“ตามใจคุณก็แล้วกันค่ะ”
ชมพลอยไม่อยากเถียงเขา เธอจึงเดินออกจากห้องไปเตรียมของกลับบ้าน ปรมัตถ์เห็นเธอทำหน้าไม่พอใจที่เขาว่าให้เธอ ทำหน้าคว่ำใส่เขาอย่างเปิดเผยว่าเธอโกรธ
พอลงลิฟต์มาที่ลานจอดรถชั้นผู้บริหาร เขาก็เปิดประตูให้เธอได้นั่งด้านหน้าคู่กันกับเขา
“บอกทางผมด้วยครับ”
ชมพลอยเปิดโทรศัพท์ขึ้นมา กดเข้าแอปค้นหาเส้นทาง แล้วยื่นโทรศัพท์ให้เขา
“ไปตามจีพีเอสในโทรศัพท์เลยค่ะ”
“คุณโกรธผมเหรอครับ”
“เปล่าค่ะ ดิฉันไม่ได้โกรธ ก็คุณเป็นเจ้านายนี่คะ ดิฉันยังไม่อยากตกงานตอนนี้ค่ะ”
“งั้นก็ดีครับ”
“คุณจอดให้ฉันลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวคุณจะออกมาลำบาก เพราะซอยมันแคบ”
“เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณถึงหน้าบ้าน ผมจะปล่อยคุณลงตรงนี้ได้ไง ดูน่ากลัว ดึกแล้ว เดี๋ยวก็โดนลากไปข่มขืนหรอก หรือคุณไม่กลัว”
“ฉันอยู่ที่นี่มาหลายปี ยังไม่เคยมีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้น ถ้างั้นก็ขับเข้าไปเรื่อยๆ ค่ะ”
“ครับ” ปรมัตถ์ขับรถเข้าซอยด้วยความระวัง เพราะถนนแคบ และสองข้างทางยังมีแผงลอยขายอาหารอีก
“หลังนี้แหละค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” เธอชี้มือไปให้เขาดู
“คุณอยู่กับใครครับ ผมขับรถมาส่งคุณเหนื่อยๆ จะไม่เชิญให้ผมเข้าไปดื่มน้ำหน่อยเหรอครับ” ปรมัตถ์ยังคงตื้อที่จะเข้าไปบ้านหญิงสาวให้ได้ เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ปฏิเสธเขาแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกสนุกและอยากเอาชนะเธอให้ได้
“เอ่อ… จะดีเหรอคะ คือบ้านดิฉันเล็ก กลัวคุณปรมัตถ์จะไม่สะดวกค่ะ” ชมพลอยยังคงบ่ายเบี่ยงอย่างนุ่มนวล
“ผมดื่มน้ำแล้วก็จะกลับเลยครับ รับรอง ไม่อยู่ให้คุณอึดอัดแน่นอน”
“ก็ได้ค่ะ”
ปรมัตถ์ดับเครื่องยนต์เดินตามหญิงสาวเข้าไปในบ้าน
“คุณแม่ขา น้องพรีมคิดถึงคุณแม่ขามากเลยค่ะ เหนื่อยไหมคะ”
ชมพลอยย่อตัวลงรับลูกสาวที่วิ่งเข้ามาหาเธอ
“คุณแม่ก็คิดถึงน้องพรีมมากค่ะ วันนี้ลูกสาวคนสวยของคุณแม่ขา ซนหรือเปล่าคะ”
“ไม่ซนค่ะ เห็นไหมคะ น้องพรีมได้แสตมป์ดาวด้วยค่ะ” เด็กหญิงยกแขนให้แม่ดูอย่างอวดๆ
“เก่งมากค่ะ อย่างนี้ต้องมีรางวัล ไหนแก้มข้างไหนก่อนดีคะ”
“ข้างนี้ค่ะ”
“ไม่เห็นหอมเลยค่ะ”
“น้องพรีมไม่เชื่อ คุณแม่ขาหอมตรงนี้ค่ะ” นิ้วป้อมชี้ไปอีกข้างพร้อมกับเอียงแก้มให้แม่หอม
“ลูกสาวของคุณแม่ขาให้ป้ากิ่งอาบน้ำให้แล้วใช่ไหมคะ”
“ใช่ค่ะ ป้ากิ่งบอกคุณแม่ขามีงานยุ่ง”
“มิน่าล่ะ ตัวหอมเชียว เก่งมากเลยค่ะ ดูนี่สิคะ ลุงเล็กฝากของมาให้น้องพรีมเยอะเลยนะ” เธอยีผมเด็กหญิงด้วยความเอ็นดู กลับมาจากทำงานเหนื่อยๆ ตอนนี้หายเป็นปลิดทิ้งเลย เมื่อมาเจอรอยยิ้มไร้เดียงสาของลูกสาว
“เย่ๆ … คุณแม่ขา แล้วใครยืนอยู่ข้างหลังคะ คุณลุงตัวใหญ่ๆ เหมือนไจแอนท์น่ะค่ะ”
“ขอโทษทีค่ะ ดิฉันลืมว่าคุณมาด้วย... เชิญค่ะ น้องพรีม สวัสดีคุณลุงก่อนค่ะ คุณลุงเป็นเจ้านายของแม่ค่ะ”
น้องพรีมยกมือไหวปรมัตถ์อย่างน่ารัก ตามนิสัยที่ชอบอ้อน
“คุณลุงสวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ น้องพรีมคนสวย”
“คุณแม่ขา คุณลุงมาบ้านเราทำไหมคะ”
เด็กหญิงถามออกไปด้วยความสงสัย
- ผู้เขียน
