กามเทพล่ามรัก

เลขาคุณภาพ?

เช้าวันต่อมาที่บริษัท

“คุณส่งหนังสือแจ้งผู้ถือหุ้นและผู้ที่เกี่ยวข้องทุกท่าน ให้เข้าร่วมประชุม เรื่องที่ผมจะมอบตำแหน่งให้ตาใหญ่ ในวันศุกร์ตอนสิบโมงเช้า เรียบร้อยแล้วใช่ไหมพลอย” สุธรรมสอบถามเลขาสาว เขาวางแผนจะเดินทางไปต่างประเทศทันที หลังวางมือจะท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“แล้วมีงานอะไรที่ค้าง ที่เป็นชื่อผมต้องเซ็นอีกไหม ผมจะรีบเคลียร์งาน แล้ววางมือเสียที... คุณเป็นเลขาให้ตาใหญ่ต่อเลยนะ จะได้ทำงานต่อเนื่อง”

“ค่ะท่านประธาน”

ชมพลอยค้อมศีรษะก่อนจะเดินออกจากห้องไปที่โต๊ะของตัวเอง แล้วต้องสะดุ้งเพราะเสียงอินเตอร์คอมที่กรีดร้องขึ้นมา

“สวัสดีค่ะ ชมพลอยค่ะ”

(มาหาผมที่ห้องด้วยครับ)

“ค่ะ”

ชมพลอยถือสมุดจดตารางงานเดินตรงไปที่ห้องทำงานของปรมัตถ์

เธอเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไป

“คุณปรมัตถ์มีอะไรให้ดิฉันรับใช้คะ”

“ผมจะให้คนไปย้ายโต๊ะทำงานของคุณมาไว้ที่หน้าห้องผม เพราะต่อไปคุณต้องมาเป็นเลขาให้ผมแทนคุณพ่อ”

“ค่ะ”

“ตารางนัดหมายต่อจากนี้ ของคุณพ่อถ้าเคลียร์หมดแล้ว ก็ใส่ของผมเข้าไป”

“ได้ค่ะ”

“ผมอยากให้คุณทำงานกับผมด้วยความสบายใจ เหมือนทำกับคุณพ่อ”

“รับทราบค่ะ”

“แล้วเรื่องที่ผมให้นักออกแบบ ออกแบบคอลเลกชันใหม่ ถ้าเสร็จ ก็บอกให้ส่งมาให้ดูเลย เผื่อมีอะไรเพิ่มเติม คุณได้ประสานงานให้ผมหรือยัง”

“เดี๋ยวดิฉันจะโทรลงไปถามข้างล่างให้นะคะ ตอนนี้ทางฝ่ายออกแบบน่าจะเริ่มงานแล้ว คงได้ภายในอาทิตย์นี้ค่ะ”

“ไปทำงานของคุณต่อเถอะ”

“ค่ะ”

เธอรู้สึกหายใจไม่ออกเลย ไม่เหมือนทำงานกับพ่อของเขา จะรอดไหมเนี่ยเรา เฮ้อ~ ภาระเต็มเลย ค่าโรงเรียนลูก ค่ารถรับส่ง ค่าเช่าบ้าน ไหนจะต้องส่งให้แม่อีก

กองเอกสารที่ต้องเคลียร์ให้เสร็จกองท่วมหัว เพราะช่วงรอยต่อเปลี่ยนมือ ทุกแผนกจึงเร่งรีบทำเอกสารกันจ้าละหวั่น เพราะเอกสารที่ผ่านการอนุมัติแล้วต้องผ่านการเซ็นอนุมัติจากท่านประธานคนเก่าก่อน

เสียงข้อความเข้า เธอจึงหยิบขึ้นมาดู เพราะบางทีครูที่โรงเรียนก็ส่งมาหาแจ้งข่าวสาร

11.45 a.m. แม่ : พลอยอย่าลืมโอนเงินให้แม่นะ แม่ต้องใช้เงิน ขอก่อนบ่ายสามโมง

ชีวิตเธอทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ แม่จะเอาเงินไปทำไมอีก เพิ่งส่งให้เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว ตอนนี้เพิ่งจะวันที่สิบเก้า ถึงเงินเดือนเธอจะเยอะ แต่ค่าใช้จ่ายก็เยอะเหมือนกัน

เธอรีบกดเข้าแอปธนาคารเพื่อโอนเงินให้มารดาทันที

12.12 p.m. Ploy : หนูโอนไปแล้วนะคะ แต่โอนไปห้าพันบาทนะคะ เพราะหนูก็ไม่มีเหมือนกันค่ะ

กดส่งข้อความเสร็จก็รีบวางโทรศัพท์ แล้วรีบมาทำงานต่อ

“คุณพลอยครับ เอกสารนี้ผมต้องได้ก่อนบ่ายสามนะ... แล้วคุณโทรสั่งอาหารเที่ยงให้ผมหรือยัง”

เขาเอ่ยถาม พลางยื่นเอกสารมาให้เธอ

“เดี๋ยวดิฉันจะโทรสั่งให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ ขอโทษทีนะคะ”

“แล้วคุณไม่พักทานข้าวเหรอ มันเที่ยงแล้วนะ” ปรมัตถ์เอ่ยถามออกมาด้วยนำเสียงติดจะหงุดหงิด

“ฉันยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะ”

ชายหนุ่มเดินกลับไปที่ห้องตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ นี่เหรอเลขาคุณภาพของคุณพ่อ

วันนี้ทั้งวันชมพลอยไม่มีเวลาแม้แต่จะไปเข้าห้องน้ำ หรือทานข้าว จนถึงเวลาเลิกงาน เธอจึงเดินเข้าไปแจ้งท่านประธาน ก่อนจะรีบไปขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้าน

“พี่ช่วยน้องพรีมทำการบ้านเสร็จแล้วค่ะ” กิ่งรีบรายงาน

“ขอบคุณพี่กิ่งมากนะคะ”

“คุณแม่ขา วันนี้น้องพรีมอยากกิน ต้มจืดใส่หมูเยอะๆ ค่ะ”

“พี่กิ่งรบกวนออกไปจ่ายตลาดได้ไหมคะ เดี๋ยวพลอยไปเปลี่ยนชุด แล้วจะลงมาทำกับข้าวด้วยกันค่ะ”

“ได้จ้ะ งั้นเดี๋ยวพี่มา”

“น้องพรีมขึ้นข้างบนกันค่ะ ตัวหนักขึ้นหรือเปล่าคะ คุณแม่ขาอุ้มจะไม่ไหวแล้วนะ”

“ไม่ค่ะ น้องพรีมตัวเท่าเดิม”

ชมพลอยเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ กางเกงขาสั้น เสื้อยืดพอดีตัว ก่อนจะอุ้มลูกสาวเดินลงมาข้างล่าง พาน้องพรีมไปนั่งตรงห้องรับแขก ที่มีของเล่นวางอยู่

“น้องพรีมเล่นของเล่นรอคุณแม่อยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณแม่จะเข้าไปเตรียมครัวรอป้ากิ่งค่ะ”

“ค่ะคุณแม่”

กิ่งกลับมาพร้อมของสดเต็มสองมือ ชมพลอยกับกิ่งช่วยกันทำอาหารจนเสร็จ กิ่งตักแบ่งไปทานที่บ้าน เพราะเธอมีแม่รออยู่ จึงมีแค่ชมพลอยกับลูกสองคน

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ จึงพาลูกสาวขึ้นข้างบน อาบน้ำเรียบร้อยก็ถึงเวลาเล่านิทานให้ลูกฟังก่อนนอน

“คืนนี้เอาเล่มไหนดีคะ”

“เล่มนี้ค่ะคุณแม่ขา น้องพรีมชอบฟังเรื่องกระต่ายปุกปุยค่ะ”

“หยิบมาเลยค่ะ”

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…”

หลังจากเล่าไปเพียงสี่หน้า ตอนนี้น้องพรีมก็หลับปุ๋ยไปแล้ว เดือนนี้เธอต้องประหยัดมากกว่าเดิม เพราะแม่ของเธอโทรมาขอเงินสองรอบแล้ว

ปรมัตถ์กลับมาถึงบ้านก็ขึ้นไปชั้นสองที่ห้องนอนตัวเอง ชายหนุ่มถอดเสื้อสูทวางไว้ที่โซฟา ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ

ทำไมถึงคิดถึงแต่ดวงหน้าหวานนัยน์ตาเศร้าของเลขานะ เธอเข้ามาก่อกวนหัวใจเขาให้รู้สึกคันยุบยิบ ทำไมถึงต้องเป็นเธอด้วย ความแตกต่างระหว่างเขากับเธอไลฟ์สไตล์ก็ไม่ได้ใกล้เคียงกันเลย แต่เหมือนแม่เหล็กสองขั้วมาเจอกัน มีแรงดึงดูดที่ถึงแม้จะพยายามขืนตัวไว้ ก็ยังต้านไว้ไม่อยู่

กายแกร่งเปลือยเปล่าที่สมบูรณ์แบบ มองตัวเองในกระจก ใช่ เพราะไม่ได้ปลดปล่อยมาหลายวัน ครั้งสุดท้ายตั้งแต่อยู่อเมริกา คนที่ไม่เคยขาดเรื่องบนเตียง และถูกป้อนด้วยอาหารชั้นเลิศจนติดเป็นนิสัย ก็คงเหมือนคนที่อดกินข้าวไม่ได้

มือของเขากำลังรูดรัวแท่งเหล็กร้อนอวบอัด เพื่อช่วยให้ตัวเองพ้นจากความหิวโหยนี้

“ซี้ด!” เสียงครางออกมาจากริมฝีปากสีชมพูคล้ำ สายน้ำเย็นที่รินรดลงมาไม่อาจดับความกระหายของเขาได้

“หื้ม… อ้า!” ร่างกายสั่นเทาเครียดเกร็งไปทุกสัดส่วน น้ำขาวขุ่นฉีดพุ่งออกมา เขาใช้มืออีกข้างยันกับผนังห้องน้ำ เมื่อชำระร่างกายจนคิดว่าสะอาดดีแล้ว เขาจึงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันเอว ก่อนจะยกยิ้มออกมาราวกับไม่อยากเชื่อว่าตัวเองเพิ่งทำอะไรมา

…

การประชุมใหญ่ที่มีวาระการประชุม เรื่องมอบอำนาจให้ปรมัตถ์ เป็นประธานบริษัทคนใหม่ผ่านพ้นไปด้วยดี ถึงเขาจะเป็นคนหนุ่ม แต่ก็ไม่มีใครคัดค้าน ด้วยเชื่อมั่นในตัวของชายหนุ่มว่าเขาจะนำพาบริษัทให้เติบโตและก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคงได้

ปรมัตถ์หลังจากได้ตำแหน่งประธานบริษัทมาแล้ว เขารู้สึกถึงพลังงาน ความรับผิดชอบที่มีต่อบริษัท และต่อพนักงานหลายพันคนที่อยู่ใต้การปกครองของเขา

หมายถึงภาระหน้าที่ ที่หนักขึ้นกว่าเดิม เขาจะต้องทำงานหนักมากกว่าเดิม และจะต้องรักษาฐานลูกค้าเก่า และเร่งหาลูกค้าใหม่มาเป็นพันธมิตรทางการค้า

13.34 p.m. Lek : ผมดีใจด้วยนะครับพี่ใหญ่ พี่เหมาะสมจริงๆ เอาไว้ผมกลับจากเกาหลีเราไปเลี้ยงฉลองกัน

14.04 p.m. Yai : แล้วเจอกัน

วันนี้ทั้งวันมีช่อดอกไม้รวมถึงของขวัญที่ส่งมาแสดงความยินดีกับท่านประธานคนใหม่จนไม่มีที่เก็บ

“ท่านประธานจะให้เอาของพวกนี้ไปไว้บ้านไหมคะ จะได้โทรให้ลุงผงมารับไปค่ะ”

“ก็ดีครับ แล้วคุณก็แบ่งไปด้วยนะครับพลอย เพราะมันเยอะมากเลย”

“ไม่ได้นะคะ คนเขาอุตส่าห์ส่งมาให้ ก็มีแต่คู่ค้าเรานี่แหละคะ”

“ถ้างั้นก็ทำตามที่คุณเห็นว่าสมควรเลยครับ เพราะตอนนี้ผมยุ่ง ดูผลประกอบการย้อนหลังอยู่”

“รับทราบค่ะ แล้วจะให้สั่งอาหารมาเลยไหมคะ เพราะจะบ่ายสองแล้วค่ะ ท่านประธานยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะคะ”

“สั่งขึ้นมาทานบนนี้เลยครับ จะได้ไม่เสียเวลา”

“ได้ค่ะ”

Rrr! Rrr!

เบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมชื่อไว้ ชมพลอยจึงชั่งใจสักครู่ แล้วจึงตัดสินใจกดรับ

“ใครคะ”

(พี่เอง)

“โทรมาทำไมคะ”

(เธอสบายดีหรือเปล่าพลอย)

“สบายดีค่ะ”

(ฉันจะโทรมาบอก ว่าตอนนี้ไอ้โชตมันกลับมาแล้วนะ)

ชื่อนี้ทำให้เธอถึงกำมือแน่นด้วยความกลัว กลัวว่ามันจะตามเธอเจออีก ตอนนั้นพอมันได้เงินก็หนีไปไหนไม่รู้ ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่ใหม่เธอก็ไม่ได้ยินข่าวมันอีกเลย เธอภาวนาให้มันตาย

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าสาปแช่งคนอื่น

“พี่รู้ได้ยังไง” ถามออกไปคล้ายกับละเมอ

(มันโทรมาหาฉัน มันขู่ว่าจะตามหาเธอกับลูก)

“แล้วพี่บอกอะไรมันไปบ้างคะ”

(ไม่ได้บอก เพราะฉันไม่รู้ที่อยู่เธอ)

“ขอบคุณค่ะที่โทรมา... พี่มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ”

(เปล่า แค่นี้แหละ)

พี่สาวเธอตัดสายไปแล้ว แต่ชมพลอยยังกำโทรศัพท์แน่น

ไอ้สารเลวนั่น ทำไมมันยังมีชีวิตอยู่

มันติดหนี้การพนันเยอะ จนกลายมาเป็นคนที่น่ากลัว ขออย่าให้มันหาเธอกับลูกเจอเลย เพราะแค่นี้เธอก็เหนื่อยมากพอแล้ว ถ้าต้องมาคอยหวาดระแวง ย้ายบ้านหนีมันอีก เธอต้องเป็นประสาทแน่