ตอนที่4 มืออาชีพ

810 คำ

นิก วันนี้เป็นวันเปิดกล้องของละครวันแรก ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ผมเลือกอัญญามาเล่นประกบนั่นแหละ เพราะว่าการแคสหน้ากล้องของเธอผ่านไปได้ด้วยดี แต่ผมก็รู้อยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว ถึงแม้ว่าอายุของผมไม่ได้มากอะไร แต่ผมก็ผ่านคนมาเยอะ คลุกคลีกับวงการนี้มาตลอด ผมเลยมองคนออกไง ซึ่งละครเรื่องนี้ผมเล่นเป็นพระเอก แล้วก็มีวีน่า นางเอกเบอร์หนึ่งของทางช่องเล่นเป็นนางเอก ส่วนนางรองก็คือ อัญญานั่นเอง บทคร่าวๆคือผมกับอัญญารักกันมาก่อน แต่พอผมได้พบกับนางเอกของเรื่อง ทำให้ผมดันไปตกหลุมรักเธอจนเลิกกับนางรองไป (แต่ชีวิตผมไม่มีทางโง่เหมือนพระเอกเรื่องนี้หรอก) แล้วก็ถึงเวลาเข้าฉากของผมกับอัญญา ซึ่งผมยอมรับเลยว่าผู้หญิงคนนี้พอได้เจอตัวจริงแล้ว เธอสวยมาก สวยกว่าในจอหลายเท่าเลย “สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้ผมหลังจากเดินเข้ามาเผชิญหน้ากัน “ครับ ทำตัวตามสบายนะ” ผมรับไหว้ก่อนจะพูดขึ้น “ค่ะ ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขอโทษไว้ล่วงหน้าด้วยนะคะ” เธอพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเกร็งๆ “ไม่ต้องเกร็ง แล้วมันจะผ่านไปได้ด้วยดี” “ยังไงก็ขอบคุณคุณนิกมากนะคะ ที่เสนออัญให้เล่นเรื่องนี้” คนอื่นๆก็คงจะแปลกใจกับการเลือกอัญญาของผมจนพูดต่อๆกันไปสินะ “ถ้าอัญไม่มีฝีมือพอ แค่คำพูดของพี่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก” เพราะว่าเธอทำมันได้ดีไง ผมเป็นเพียงคนเปิดทางให้เธอก็เท่านั้น “ขอบคุณที่เชื่อใจอัญนะคะ แล้วก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ” เธอพูดแล้วก้มหัวให้ผมอีกครั้ง นอกจากหน้าตาจะสวยแล้ว มารยาทยังดีอีก “พร้อมนะครับ!” แล้วเสียงผู้กำกับก็ดังขึ้นถามทีมงานแต่ละฝ่ายรวมถึงนักแสดงอย่างพวกผมด้วย “ครับ” ผมตอบกลับก่อนจะเข้าไปประจำที่ตัวเอง ก่อนเสียงเสลทดังขึ้น ผมก็เข้าสู่บทบาทของตัวเองที่ได้รับมาทันที โดยการที่เดินเข้าไปหาอัญญาที่รับบทเป็นแฟนของผมที่กำลังนั่งจัดดอกไม้อยู่ แล้วสวมกอดเธอจากด้านหลังพร้อมกับหอมแก้มเธอ...ก่อนที่การแสดงจะดำเนินต่อไปเรื่อยๆตามบท ซึ่งอัญญาเองก็เข้าถึงบทเหมือนกับเป็นคนรักของผมจริงๆ “คัท! ดีมากทั้งสองคน” แล้วเสียงสั่งคัทก็ดังขึ้น “ขอโทษนะ” ผมบอกเธอออกไปหลังจากถ่ายเสร็จสิ้น ซึ่งมันเป็นมารยาทของการทำงานที่ถึงเนื้อถึงตัวกันอยู่แล้ว เพราะผมไม่ได้ทำไปเพราะฉวยโอกาสเธอแต่อย่างใด “ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นการทำงานนี่คะ” อัญญาตอบกลับด้วยรอยยิ้มใสซื่อ “ดูมืออาชีพมากเลยนะ” ผมอดชมเธอไปไม่ได้จริงๆ “ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่พี่แพนสอนไว้ ว่าการแสดงที่ดีก็แค่เข้าให้ถึงบทเท่านั้น ส่วนเวลามาฉากแบบนี้ การที่จะทำให้เราทำงานได้อย่างเต็มที่ เราก็แค่คิดว่าตอนนั้นเราเป็นตัวละครตัวนั้น ไม่ใช่เป็นอัญญาที่ให้คนไม่รู้จักถูกเนื้อต้องตัว” เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม ทุกคำพูดของเธอมักจะประดับด้วยรอยยิ้มตลอดเวลาจริงๆ และนั่นก็คือสิ่งที่เรียกว่าเสน่ห์ในตัวเธอ ซึ่งมันทำให้ผมละสายตาจากเธอไม่ได้ แต่จะพูดว่ารักแรกพบมันก็เร็วเกินไป เรียกได้ว่าเธอคือคนที่ผมอยากคบหาอย่างจริงจัง และเป็นคนที่ทำให้ผมคิดถึงรอยยิ้มของเธออยู่ตลอดเวลา หลายอาทิตย์ต่อมา... ผมตกลงจะเล่นละครเรื่องหนึ่งที่มีแผลนจะเปิดกล้องเร็วๆนี้ แต่เรื่องนี้ผมเป็นคนพาตัวเองเข้ามาเอง และบทของผมก็ต้องเล่นเป็นพระรองทั้งที่ไม่เคยเล่น และผมก็กำชับเตยหอมจัดการอย่างเร็วเพื่อเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของกับบทนี้ เพราะมันเป็นเรื่องที่ผมได้เล่นประกบกับอัญญาอีกครั้ง “ตอบตกลงทางนั้นไปเลย” ผมบอกผู้จัดการส่วนตัวออกไปโดยไม่ได้อ่านบทด้วยซ้ำ “จะรับบทพระรองจริงๆหรอคะ” แล้วเตยหอมก็ถามขึ้น “อืม” ผมตอบกลับปัดๆออกไป “ค่ะ” แล้วเตยหอมก็ตอบตกลงออกมาอย่างไม่เรื่องมากเหมือนเคย และที่ผมยอมมารับบทตัวรองแบบนี้ก็ไม่ใช่อะไร เพราะสิ่งที่ผมสนใจไม่ใช่บทละคร แต่เป็นคนที่ผมต้องเล่นประกบมากกว่า

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more