“ตาเฒ่านั่นมีอะไรให้ต้องกลัวกัน ข้าก็ไม่ได้ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านหรอกแต่มันจำเป็น เลิกทำตัวเป็นสามีง้อภรรยาเสียทีแล้วกลับไปห้องที่เจ้าควรอยู่ได้ล่ะ” ครั้งนี้เป็นสิ่งที่สตรีเจ้าของหอคิดและพูดเองไม่เกี่ยวกับหลี่เหมยซิน ฮ่องเต้ยังไม่กลัวนับประสาอะไรกับเสนาบดีเฒ่ามากเล่ห์นั้นยิ่งไม่เคยเห็นหัวด้วยซ้ำดีดนิ้วทีเดียวหัวมันก็ขาดแล้ว
“องค์ชายหม่อมฉันมีเรื่องจะหารือกับท่านเจ้าของหอเป็นการส่วนตัว” หลี่เหมยซินก้มหน้าไม่สบตาเขา ฝืนความเจ็บแสบที่มุมปากพูดความต้องการออกมาอีกครั้ง
“ไม่ข้าจะอยู่ห้องนี้ อย่าไล่ข้าอีกเลย ข้าขออยู่ข้างกายเจ้า ข้าเป็นห่วงเจ้าคนเดียวจะให้ข้าไปอยู่ห้องสตรีอื่นได้อย่างไร” เว่ยเหยียนเฟิ่งคล้ายจะน้ำตาคลอดวงตาแดงก่ำ
“…”
“…”
เกิดความเงียบเมื่อกันทั่วหน้าทุกคนต่างหันไปมองเว่ยเหยียนเฟิ่งเป็นตาเดียวกันยกเว้นสตรีเจ้าของหอที่มองไปทางอื่นไม่ใส่ใจสิ่งใดแต่ก็รู้ว่าควรให้คนอื่นที่ไม่เกี่ย
