“เชื่อข้า ในเมื่อนางเลือกเจ้า ก็วางใจเถิดทุกอย่างจะราบรื่นเองเมื่อถึงเวลานั้น มาดื่ม!” เขาลงมือรินน้ำชาหนึ่งจอกเมื่อครู่ส่งมอบให้นาง
ดวงตากลมกะพริบตาปริบๆ ยิ่งคุยกับบุรุษผู้นี้ยิ่งปวดหัวควรมีคนหยุดพูดเพื่อจบบทสนทนานี้เสียที ก็คือฉันเอง มือเรียวบางรับน้ำใจที่เขารินชาให้ตัวเองเข้าปาก ก่อนจะมีเสียงแผ่วเบาบ่นเขาอย่างลอยๆ “พล่ามอะไรของเขาว่ะ”
หลี่เหมยซินกับเฉิงเซ่อเลิกถกเถียงกันไปมา พวกเขาไม่ได้ให้ความสนใจผู้ร่วมโต๊ะที่เงียบปากมองพวเขาถกเถียงกันออกรสออกอารมณ์เต็มที่ ข้ามหน้าข้ามตาหลงลืมไปว่ามีบุรุษสูงศักดิ์ร่วมโต๊ะอีกคน เฉิงเซ่อจึงชวนเหยียนเฟิ่งคุยบ้างเห็นหน้าดำหน้าแดงอย่างกับจะฆ่าใครสักคนให้รู้แล้วรู้รอด
ทว่าการสนทนากับเว่ยเหยียนเฟิ่งเป็นการถามคำตอบคำเสียมากกว่า เฉิงเซ่อบุรุษผู้มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีไม่เก็บสิ่งใดไปคิดให้รกหัวสมองหรือเขารู้เหตุผลที่เหยียนเฟิ่งดูอารมณ์เสียกันแน่
ในที่สุดภาพวา
