Pretty spa อาบรัก เริงโลกีย์

ตอนที่1 นางฟ้าคนใหม่ ทาวน์เฮ้าส์สามชั้นตรงหน้าของฉันตกแต่ง**ด้วยสวนเล็กๆอ่างน้ำตกมีรูปปูนปั้นสีขาวเป็นหญิงสาวเปลือยกายถือคนโทมีน้ำหยาดลงมาตลอดเวลาด้านบนของประตูทางเข้ามีป้ายบ่งบอกสถานที่อโคจรนี้ว่า ป่านางฟ้า จู่ๆฉันก็เริ่มรู้สึกว่าขาแข้งของตัวเองมันแข็งไปหมดไม่กล้าที่จะเดินผ่านประตูเข้าไปด้านในทั้งที่ตอนแรกตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะมาสมัครเป็นนางฟ้าของที่นี่      กรุงเทพฯตอนบ่ายโมงเวลานี้แสงแดดอันร้อนแรงทำให้ใบหน้าของฉันชุ่มไปด้วยเหงื่ออายไลน์เนอร์และเครื่องประทินผิวที่ฉาบบนดวงหน้าเริ่มเยิ้มเป็นมันนั่นทำให้ความมั่นใจของฉันลดน้อยถอยลงไปมากโขอีกอย่างคือฉันชักไม่แน่ใจว่าตนเองเหมาะที่จะทำงานในสถานที่ตรงหน้าจริงหรือเปล่าเพื่อนที่รู้จักกันทางเฟสบุ๊คคนหนึ่งแนะนำสถานที่แห่งนี้ให้กับฉันหล่อนบอกว่าเงินดีเดือนหนึ่งถ้าแขกขึ้นเยอะๆนับรวมกันก็อาจได้เป็นแสน          “เป็นแสนเลยหรอ”           ฉันอุทานกับตัวเองในขณะที่พิมพ์ข้อความผ่านโปรแกรมหาเพื่อนยอดนิยมในโลกโซเชียลมีเดียตอบกลับไปจำนวนเงินเดือนค่าจ้างที่เพื่อนคนนั้นกล่าวอ้างทำให้ฉันตัดสินใจเดินทางออกจากห้องเช่าอันอับทึบออกจากปากซอยต่อมอเตอร์ไซด์วินมาขึ้นรถเมย์แดงซึ่งเป็นรถเมย์ฟรีเพื่อประชาชนคนรากหญ้าแบบฉันเดินทางมาครึ่งค่อนวันเพื่อมาสมัครในตำแหน่ง         **Pretty spa…**  ใช่ว่าก่อนหน้าฉันไม่ได้ทำการบ้านกับสถานที่แห่งนี้มาก่อนฉันเปิดหาข้อมูลร้าน “ป่านางฟ้า” จากอินเตอร์เน็ตแล้วหลายรอบรู้ว่ามันเป็นร้านที่พวกผู้ชายชอบมาเที่ยวกันเพื่อผ่อนคลายในร้านจะมีพนักงานเป็นหญิงสาวหน้าตาดีคอยให้บริการอาบน้ำและนวดตัวให้ผู้ชายพวกนี้จะว่าไปแล้วมันก็ไม่ใช่งานยากเย็นอะไรนักฉันเติบโตในจังหวัดแถบชนบททำงานหนักมาตั้งแต่เด็กที่สำคัญตอนนี้ฉันกำลังร้อนเงินอย่างมากค้างค่าเช่าห้องมาแล้วสองเดือนเจ้าของห้องยื่นคำขาดให้ภายในสิ้นเดือนนี้ฉันต้องหาเงินไปชำระไม่งั้นก็อย่างที่รู้กันว่าฉันต้องย้ายออก                                                 ฉันเข้ามาในกรุงเทพหลังจากจบมัธยมศึกษาปีที่หกตามเพื่อนที่รู้จักกันเข้ามาในเมืองหลวงแสนศิวิไลซ์หวังหาเงินเลี้ยงตัวและส่งไปจุนเจือพ่อแม่ที่แก่ชรามากแล้วเนื่องจากฉันเป็นลูกสาวคนเดียวเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงสำคัญเป็นความหวังอันยิ่งใหญ่ของผู้ให้กำเนิดทั้งสองทำงานได้ปีกว่าในโรงงานเย็บผ้าก็มีแฟนเป็นพนักงานในโรงงานเดียวกันแรกรักน้ำต้มผักก็หวานเหมือนที่คนเฒ่าคนแก่ชอบพูดกันแต่ไม่นานนักไอ้แฟนตัวดีของฉันมันก็ออกลายกลายเป็นตัวเงินตัวทองมันมีผู้หญิงอีกคนซึ่งฉันแทบล้มทั้งยืนเมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่มันแอบมีอะไรด้วยคือเพื่อนสนิทที่ฉันไว้ใจมากที่สุด                                                   =pl=ฉันเก็บข้าวของหนีออกมาทันทีทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจะไปไหนความเจ็บปวดที่ถูกทั้งเพื่อนและคนรักทรยศหักหลังมันเจ็บจนฉันไม่สามารถทนเห็นหน้าพวกเขาได้อีกต่อไปฉันใช้เงินเก็บอันน้อยนิดหาห้องเช่าราคาถูกออกหางานทุกวันแต่ไม่มีที่ไหนรับคนการศึกษาแค่มัธยมศึกษาปีที่หกอย่างฉันกระทั่งโชคชะตาทำให้ฉันได้รู้จัก  =pl=“ป่านางฟ้า” แห่งนี้และมายืนอยู่หน้าร้าน                                                               =pl=“เป็นไงเป็นกันสิ”                                                              =pl=ฉันสูดหายใจเข้าปอดลึกๆสองสามครั้งรวมรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเดินเข้าไปด้านในในห้องอากาศเย็นด้วยเครื่องปรับอากาศมีโซฟาหลายตัววางเรียงกันไว้ตามมุมห้องภายในตกแต่งด้วยธีมของป่าไม้เขียวขจีมองเย็นตามันให้ความรู้สึกเย็นจนฉันประหม่า =pl=  “สวัสดีจ้าน้องสาวมีอะไรให้ช่วยมั้ยเอ่ย” =pl=  นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับพี่บลูพี่บลูเป็นหัวหน้าของพนักงานที่นี่หรือจะเรียกว่าคนคุมร้านก็ได้พี่บลูเป็นหนุ่มผมยาวอายุประมาณสามสิบปีเศษชอบพูดจาจ๊ะจ๋าสไตล์ผู้ชายเจ้าชู้ =pl=   “เอ่อ…หนูหนูมาสมัครงานค่ะพี่” =pl=   ฉันแทบหาเสียงของตัวเองไม่เจอทั้งด้วยความตื่นเต้นและสายตาชั่งสำรวจของพี่บลู =pl=  “อืมมมหน้าตาสวยหุ่นดีใช้ได้เลยน้องชื่ออะไรครับอายุเท่าไหร่กำลังเรียนอยู่หรือเปล่าตอนนี้ ถ้าเรียนอยู่นี่แจ่มเลย” =pl=           “หนูชื่อดาวค่ะพี่อายุสิบเก้าย่างยี่สิบปีหนูไม่ได้เรียนต่อค่ะจบแค่มอหก” =pl=           “แหมน่าเสียดายจัง แต่ไม่เป็นไร พี่ชื่อบลูนะครับพี่เป็นคนดูแลที่นี่ทำงานที่นี่น้องดาวต้องมีชื่อใหม่นะมันเป็นกฎของร้านเราเอาเป็นว่าชื่อเมญ่าก็แล้วกันแต่ก่อนที่พี่จะรับน้องเข้าทำงานเนี่ยต้องมีการเทสสอนงานกันก่อนว่าน้องจะทำได้มั้ยยอมรับได้มั้ยถ้าได้ก็โอเคเราจะมาพูดถึงรายละเอียดของค่าแรงของน้องกันต่อ” =pl=           “หนูต้องทำอย่างไรบ้างคะ” =pl=           แววตารวมทั้งรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของพี่บลูเริ่มทำให้ฉันรู้สึกประหม่า =pl=           “น้องตามพี่ไปข้างบนพี่จะสอนงานให้เดี๋ยวรอพี่แป๊บนะ” =pl=           พี่บลูเดินเข้าไปหลังร้าน ฉันมองตามเข้าไปเห็นเขาเปิดประตูเข้าไปในห้องพักของพนักงาน =pl=“แนนซี่ช่วยออกไปดูแขกหน้าร้านให้พี่หน่อยสิมีน้องใหม่มาสมัครงานพี่จะขึ้นไปสอนงานหน่อย” =pl=           “ได้เลยพี่” =pl=           หญิงสาวที่ชื่อแนนซี่เดินออกมาจากห้องหล่อนส่งยิ้มให้ฉันอย่างมีเลศนัยบางอย่างแฝงเอาไว้เสียงพูดคุยของหญิงสาวหลายคนดังสวนออกมาจากห้องพักแต่ฉันไม่ได้ทันเห็นคนอื่นๆประตูห้องก็ปิดลงก่อนพร้อมกับมือของพี่บลูที่คว้าแขนของฉันดึงให้เดินขึ้นไปชั้นบนของร้านหัวใจฉันเต้นแรงเดินตามพี่บลูขึ้นไปชั้นสองของร้านด้านบนมีห้องหลายห้องถูกซอยแบ่งออกเป็นห้องส่วนตัวพี่บลูเลือกห้องหนึ่งเป็นห้องเทสงานของฉัน