ตอนที่ 4 ‘ไนท์แมร์’ บุรุษแห่งรัตติกาล
3327 คำ
ตอนที่ 4
‘ไนท์แมร์’ บุรุษแห่งรัตติกาล
ให้ตายสิ! นอนไม่หลับ >OO‘จะว่าไป…เมื่อคืนเราฝันไปหรือว่าของจริงกันนะ?’
ไม่ว่าจะคิดทบทวนอีกสักกี่ครั้งก็นึกไม่ออกจริงๆ จำได้ลางๆว่าเมื่อคืนฉันฝันถึงเหตุการณ์เมื่อสิบปีก่อน แล้วก็มีความรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคนมาหา แต่พอเดินสำรวจดูรอบๆห้องก็ไม่มีอะไรผิดอกติ ไม่มีร่องรอยว่ามีใครเข้ามาเลยสักคนเดียว
“คงฝันไปล่ะมั้ง”
ให้ตายสิ ถ้าความฝันมันจะชัดเจนราวกับภาพ HD ขนาดนั้น ฉันคงกลัวที่จะฝันไปยันลูกบวชเลยล่ะ T^T
อาหารการกินของโรงเรียนจะเป็นแบบบุฟเฟ่ต์ทุกมื้อ ซึ่งทุกคนจะต้องมารวมตัวกันที่โรงอาหารของโรงเรียนโดยไม่มีแบ่งแยกเขตแดนใดๆทั้งสิ้น รู้สึกว่าสถานที่ที่เป็นของส่วนรวมและทุกคนต้องใช่ร่วมกันก็จะมีหอสมุด หอประชุม โรงอาหาร โรงยิม สระว่ายน้ำ ฟิตเนสและสวนสาธารณะ ใช่…โรงเรียนนี้มีสวนสาธารณะอยู่ในตัวค่ะทุกคน!
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอีตาออร์คัสถึงลงทุนแหกกฎมาช่วยเหลือฉันเพราะโรงยิม ก็ในเมื่อมันเป็นของส่วนรวม ถ้าเขาสามารถยึดมันเอามาเป็นของส่วนตัวได้ พวกเขตแดนอื่นๆก็จะต้องพ่ายแพ้ และเวลาต้องการใช้งานโรงยิม ทางเดียวที่จะสามารถทำได้ก็คือ…ต้องอ้อนวอนขอร้องหมอนั่นเท่านั้น -_-;
หมับ!
“เหวอ =O=;”
ฉันร้องเสียงหลง ข้อมืออันแสนบอบบางถูกใครที่ไหนก็ไม่รู้มาจับเอาไว้ เรียกว่าจับคงจะไม่ถูก ต้องใช้คำว่าบีบ! ถ้าคิดจะบีบกันแรงขนาดนี้ ขอแนะนำให้ไปเอาเครื่องบดมาบดแขนฉันเลยดีกว่า ฮือๆๆ เจ็บนะยะ TOT
“เธอคือยัยนักเรียนแลกเปลี่ยนใช่มั้ย!”
ทำไมใครๆก็เอาแต่เรียกฉันว่ายัยนักเรียนแลกเปลี่ยนนะ ฉันชื่อมินมินต่างหาก แต่เรียกมินเดียวก็พอจะได้สนิทๆกัน T^T
“ชะ…ใช่ค่ะ”
ฉันตอบอีตาหัวสกินเฮ้ดหน้าดุเสียงสั่น ก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ไม่เห็นจะต้องทำหน้าตาบึ้งตึงใส่ขนาดนั้นเลย หัดคิดว่าฉันอาจจะเจ็บบ้างอะไรบ้างก็ได้นะ T_T
“ท่านออร์คัสให้มาตามเธอไปพบ”
“ใครนะคะ?”
“ท่านออร์คัส”
อีตาหน้าหล่อชวนฝันนั่นน่ะเอง เขาจะมีธุระอะไรกับฉันนักหนานะ จะไม่ปล่อยให้หายใจหายคออยู่คนเดียวบ้างเลยหรือไง
“งั้นฉันขอกิน…”
“ต้องไปเดี๋ยวนี้! ท่านออร์คัสไม่ชอบรอใครนานๆ!”
ลาก่อนอาหารเช้าที่เฝ้ารอ อีตาออร์คัสสร้างปัญหาให้ฉันอีกแล้ว กร๊าซซซซซซ ( อยากพ่นไฟ T^T! )
อีตาสกินเฮ้ดพาฉันบ้านกลางน้ำซึ่งอยู่ก่อนถึงกำแพงโรงเรียนประมาณห้าร้อยเมตร เมื่อวานไม่ทันได้สังเกตว่ามีที่แบบนี้อยู่ด้วย เหมือนในละครเลย เพียงแต่มันดูหรูหรากว่าก็เท่านั้น ทางเดินโดยรอบถูกปูด้วยหินอ่อน ต้นไม้บริเวณนี้ก็ถูกดูแลอย่างดีเพราะมันเท่ากันทุกต้น ไม่มีต้นไหนจะมีใบไม้หรือว่ากิ่งก้านอะไรยื่นออกมาเลย เรียกได้ว่ามันคือวิมานบนดิน ติดอยู่แค่อย่างเดียวเท่านั้นแหละคือ…
ฉันว่ายน้ำไม่เป็น -_-;
ถ้าตกน้ำขึ้นมาคงไม่ต้องพูดถึงอัตราในการรอดชีวิตเลย
“เข้าไปสิ รออะไร -_-“
“เอ่อ…ไม่มีเสื้อชูชีพหรือว่าห่วงยางก่อนเข้าไปเหรอ T_T”
“หา?”
ขนาดขึ้นเรือยังมีชูชีพให้เลยนะ แล้วบ้านกลางน้ำแบบนี้ทำไมถึงไม่มีให้ล่ะ เกิดมีแผ่นดินไหวใต้น้ำทำให้บ้านถล่มขึ้นมา ฉันไม่จมน้ำตายเหรอ TOT
“เข้าไปได้แล้ว ท่านออร์คัสเสียเวลารอเธอมาสิบนาทียี่สิบสองวินาทีแล้วนะ -_-“
“นี่นายนับด้วยเหรอ -*-“
“ทุกวินาทีของท่านออร์คัสมีค่า ฉันต้องใส่ใจ”
อ๋อเหรอ บูชาท่านออร์คัสประดุจเทพแบบนี้ แอบคิดไม่ซื่ออยู่ในใจแน่ๆเลยใช่มั้ย กับผู้ชายที่หลงตัวเองจนน่ากลัวแบบนั้น…
คิดแล้วขนลุกอ่ะ T_T
ฉันเลิกจินตนาการอะไรพิสดารในหัวสมองแล้วเดินเข้าไปตามทางเดินที่มีอยู่เพียงทางเดียวเพื่อไปหาไอ้ผู้ชายหลงตัวเองคนนั้น ในใจก็ท่องนะโมไปนับร้อยจบขอให้แคล้วคลาดปลอดภัย ไม่ตกน้ำป๋อมแป๋มไปซะก่อน คิดๆไปแล้วในโรงเรียนนี้มันก็ยังมีเรื่องอีกมากมายที่ฉันยังไม่รู้เหมือนกันนะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการล่าเนกไทเมื่อคืนนี้ แล้วยังจะข่าวลือแปลกๆเมื่อเช้าอีก เฮ้อออ ขอถอนคำพูดเมื่อวานที่บอกว่าโรงเรียนนี้ก็แค่โรงเรียนธรรมดาๆ ทั้งที่จริงมันคือโรงเรียนที่นำเข้ามาจากนอกโลกชัดๆ T^T
“มินมินระวัง!”
เสียงเตือนที่ดังขึ้นทำให้ฉันหลุดออกจากความคิด แต่ยังไม่ทันจะหันกลับไปถามคนที่เตือน เท้าของฉันก็เหยียบเข้ากับอะไรจนร่างกายน้อยๆเอนหลังไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก
“กรี๊ด >O//////O<!
และแล้วก็อยู่กันตามลำพังสองคนอีกจนได้ -_-// ภายในบ้านกลางน้ำนี้มีเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่างเหมือนในหอพักเลยล่ะ ต่างกันก็แค่ไม่ได้มีเตียงนอน ดูเหมือนจะเป็นแค่สถานที่พักผ่อนหย่อนใจในช่วงวันหยุดส่วนตัวของออร์คัสซะมากกว่า คนมีอำนาจมันน่าอิจฉาแบบนี้นี่เอง
“เธอน่ะ…ได้ยินข่าวลือเมื่อเช้าหรือเปล่า”
“หมายถึงเรื่องบุรุษแห่งรัตติกาลกาละแมร์อะไรนั่นอ่ะเหรอ =O=”
“ไนท์แมร์เฟ้ย -*-“
“เออๆ นั่นแหละ หมายถึงเรื่องนี้ใช่หรือเปล่าล่ะ”
“ใช่”
“ก็ได้ยินนะ ทุกคนในโรงอาหารเอาแต่พูดเรื่องนี้กันไม่หยุดเลยล่ะ ว่าแต่…เขาเป็นใครเหรอ”
ที่ฉันอยากรู้จริงๆก็แค่ว่าคนๆนี้เป็นคนหรือผีก็เท่านั้นแหละ อย่างน้อยถ้าเป็นคนเวลาเจอฉันจะได้ไม่ต้องรีบเผ่น แต่ถ้าเป็นผี…แม่จะได้เตรียมตัวสิบเมตรต่อวินาที คือแบบว่า…ฉันเป็นพวกไม่ถูกกับผีเท่าไหร่ -_-;
“มันคือปิศาจแห่งฝันร้าย”
“คะ…คืออะไร =O=?”
“ปิศาจแห่งฝันร้าย ไนท์แมร์ไงล่ะ!”
………………………………………..
……………………………..
………………………
“เป็นญาติกับคุณกาละแมร์ใช่มั้ย -O-“
“นี่เธอ…”
“…”
“เลือกมาเรียนแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนภาษาอะไร ถึงได้ไม่รู้เรื่องอะไรของที่นี่เลยสักอย่าง!”
เอาแล้วไง ไปจุดชนวนต่อมอาละวาดของหมอนี่เข้าแล้วสินะเรา TT^TT ถ้าบอกความจริงไปว่ามันคือเรื่องผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยทำให้ฉันต้องมาเรียนที่นี่ มีหวังต้องถูกสับเป็นชิ้นๆโยนให้เป็นอาหารกบแหงๆ ดูท่าออร์คัสจะเป็นพวกรักโรงเรียนยิ่งชีพซะด้วยสิ -_-;
“ท่าทางวันหยุดสองวันนี้ ฉันคงต้องอัดทุกอย่างเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ใส่สมองเธอซะแล้วล่ะ”
“หมาย…ความ…ว่า…-_-;;”
สัมผัสได้ถึงลางหายนะหน่อยๆ -_-;;;
“ฉันจะสอนให้เธอเข้าใจเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ในทุกๆเรื่องชนิดที่ต้องจำไปจนวันตายเชียวล่ะ ^^”
อภิมหึมามหาหายนะจริงๆด้วยยยยยยย TTOTT
ข้าวเช้าของช้านนนน แง้!!!
- ผู้เขียน
