“ตกลงเอาจริงหรือวะ” พงษ์ระพีถอดแว่นสอดลงไปในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตภายใต้สูทสีดำราคาแพง
“ไหนบอกว่าเป็นตาแดง” อณวัฒน์มองตามใบหน้าที่ไร้แว่น
“เมื่อกี้เป็น ตอนนี้ไม่เป็น” พงษ์ระพีตอบอย่างยียวน
“ไอ้กะล่อน แกตามคุณกาลมาล่ะสิ ร้อยวันพันปีไม่เคยมีธุระอะไรเข้ามา วันนี้กระแดะเข้ามาเชียว”
“แล้วไง”
“ไม่แล้วไงหรอก ว่าแต่แกเถอะ จะเป็นศัตรูหัวใจกับฉันแน่นะ”
“แกว่าไง ฉันไม่เหมาะสมจะลงสนามกับแกหรือไง”
“ผู้หญิงแกเยอะแยะ จะมาแย่งกับฉันทำไม”
“กลัวฉันหรือวะ”
“ไม่กลัว คนอย่างอณวัฒน์กลัวใครที่ไหน”
“ไม่กลัวก็ดี มีคู่แข่งสมน้ำสมเนื้อหน่อย ชีวิตจะได้มีรสชาติ ฮ่าๆๆๆ” พงษ์ระพีหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขาไม่ซีเรียสเรื่องแข่งกันจีบหญิง นานๆ อณวัฒน์จะมีสเปคหญิงตรงกับตัว จึงนึกสนุกอย่างแข่งกับเพื่อนตัวเอง ที่ผ่านมาอณวัฒน์มักเป็นฝ่ายถอยให้เขา เพราะคนอย่างเขามันเอาแต่ใจ
“จะแวะมาคุยเรื่องรีสอร์ตพันด
