“เชิญครับ” พงษ์ระพีเลื่อนเก้าอี้ให้วรกาล
“ขอบคุณค่ะ” วรกาลหย่อนก้นลงนั่ง สายตามองไปรอบด้าน เกรงว่าจะมีใครที่เธอรู้จักโผล่มาแถวนี้ เมื่อมั่นใจว่าไม่น่าจะมีใคร เธอจึงนั่งลง คลายกังวลลงนิดหน่อย แม้จะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ ในเมื่อผู้ชายที่นั่งตรงข้ามเธอเป็นคนดังกว่าเธอ
ทั้งสองลงมือสั่งอาหารที่ชอบ ซึ่งล้วนแต่เป็นของอร่อย หญิงสาวเลี่ยงไม่สั่งอะไรสักอย่าง ในเมื่อเธอไม่ได้เต็มใจมากับเขานี่นา ฉะนั้นหน้าที่นี้ควจจะเป็นของเขาไม่ใช่เธอ ส่วนเธอมีหน้าที่กินและกิน อาหารตามที่สั่งไปถูกทยอยนำมาเสิร์ฟ ความจริงมันเป็นของโปรดของหญิงสาวแทบทั้งสิ้น วรกาลได้แต่จ้อง อยากจะงาบ ทุกอย่างตรงหน้า แต่ด้วยมารยาท ทำให้เธอเลือกทานเฉพาะที่ตัวเองชอบที่สุด ก้มหน้าก้มตาไม่สนใจสายตาที่จ้องมาทางเธอไม่ละ
“จะจ้องอีกนานมั้ย ไม่ทานหรือไงคะ” ในที่สุดเธอก็ต่อว่าเขา ในเมื่อเขาจ้องเธอไม่วางตานี่นา
“มองคุณแทนอาหาร ผมก็อิ่ม
