“แน่จริงก็จับให้ได้สิ” ชายหนุ่มท้า และทำท่าวิ่งหนี เมื่อหญิงสาวกำลังตามมา เขาจึงแกล้งวิ่งให้ช้าลงเพื่อให้เธอจับได้
“มานี่เลย” วรกาลกระชากเต็มแรง แต่ทำได้เพียงทำให้ชายหนุ่มเซถลาน้อยๆ เท่านั้น ขณะเดียวกันเขากระชากเธอกลับ จึงทำให้เธอเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของเขาอย่างจัง อาภรณ์ที่เปียกชื้นแนบสนิทชิดกัน พงษ์ระพีกอดกระชับวรกาลทางด้านหลัง หวังแผ่ความอุ่นจากอกให้กับเธอ
“คุณกาลครับ ผมขออะไรได้มั้ย” เขากระซิบข้างหูเธอเสียงแผ่ว ราวกับกำลังขอความเห็นใจ
“ขอ...จะขออะไรคะ บอกซะก่อน ถ้ายากไม่ทำให้นะ” เธอตีรวน เกรงว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างเขา จะขอในสิ่งที่เธอยากจะทำตามคำขอ
“ไม่ยากหรอก”
“ว่ามา ถ้าไม่ยาก ยินดีทำให้ตามคำขอ” ดูเหมือนว่าเธอจะยอมอ่อนข้อให้เขามาก หลังจากที่ปล่อยให้เขากอด โดยไม่อิดออด
“เรียกพี่อาร์มนะ” เขาบอกเสียงอ่อนโยน ไม่มีผู้หญิงคนไหนได้สิทธิ์พิเศษนี้สักคน ยกเว้นหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดเขานี้
