นางจึงได้แต่ยอบกายลง “ท่านอ๋องทรงชมเกินไปแล้ว หม่อมฉันไม่กล้ารับจริงๆ เพคะ”
“แต่ถึงยังไงเจ้าก็ได้ล้างแค้นบ้างไม่ใช่หรือ ไหนลองบอกหน่อยซิ ว่าครั้งนี้จะตอบแทนข้าเช่นไร”
“สามีภรรยาคือคนคนเดียวกัน ท่านอ๋องคาดคั้นเอาของตอบแทนจากหม่อมฉันเช่นนี้ ไม่พระทัยร้ายไปหน่อยหรือ”
“เจ้าไม่ให้?”
“ก็...” ครานี้นางเป็นฝ่ายขยับมือลูบไล้แก้มสากของเขา นัยน์ตาทั้งสองข้างดูยั่วยวนอย่างเห็นได้ชัด “เหตุใดหม่อมฉันจะไม่ตอบแทนพระองค์เล่า ต่อให้รู้ทั้งรู้ว่าถูกพระองค์หลอกใช้ แต่หม่อมฉันก็ยังเต็มใจตอบแทนอยู่ดี”
“ถ้าอย่างนั้น...”
“ราตรีนี้ทรงค้างคืนกับหม่อมฉันสิเพคะ” ไม่รอให้เขาเอ่ยปาก นางก็ชิงตัดหน้าพูดออกมาเสียก่อน ช่วยไม่ได้จิตวิญญาณของนางมาจากยุคที่ผู้หญิงกับผู้ชายเท่าเทียมกัน แถมผู้ชายแท้ๆ สมัยของนางยังหายากยิ่งกว่าหาสมบัติเสียอีก ดังนั้นเรื่องที่จะให้ทำตัวเหนียมอาย พูดจาเคอะเขิน ไม่กล้าแสดงออกนั้นลืมไปได้เลย
