ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ...เสียงโทรศัพท์อีกแล้ว มันปลุกสติฉันให้สะดุ้งไปด้วย เพราะใจกำลังขลาดกลัวหวั่นระแวงไปเสียทุกอย่าง ฉันเอื้อมมือเสี่ยงไปหยิบมันมาดูรายชื่อที่โชว์หน้าจอแล้วก็รีบกดรับ เพราะเป็นพี่เพิร์ทที่โทร.มา เขาคงทราบความเรื่องนี้แล้วเช่นกัน
‘เป็นยังไงบ้าง...รู้ข่าวแล้วใช่ไหม พี่เพิ่งเห็นเมื่อกี้นี้’
“ค่ะ...ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย...” ฉันปล่อยโฮอย่างไม่อาจกลั้น น้ำตาที่ยังไม่ทันจะเหือดแห้งรินไหลพรากดั่งทำนบกั้นน้ำได้พังครืนลงอีกครั้ง
‘พี่ขอโทษ พี่ผิดเองที่ไม่ยอมลบภาพนั้นในมือถือ’
“หนูจะทำยังไงดี...จะทำยังไงดี...” ฉันพร่ำถามเขาซ้ำๆ หวังได้รับคำตอบที่พอจะช่วยเยียวยาจิตใจยามนี้ แต่ดูเหมือนเขาเองก็สูญสิ้นหนทางแล้วเช่นกัน จึงได้แต่ฟังฉันพร่ำพรรณนาเงียบๆ ยิ่งทำให้รู้สึกปวดใจเหลือประมาณ รู้สึกเหมือนตัวเองต้องแบกรับความทุกข์ครั้งนี้เพียงลำพัง
‘เดี๋ยวพี่ไปรับ...รีบแต่งตัวนะ’
“ไม่ได้นะคะ ถ้าเก
