ตอนที่ 5 อยากกิน...?
1423 คำ
"อะ...เอวา" เอรินร้องด้วยความตกใจเมื่อออกจากห้องเรียนกับภูแล้วเจอเอวายืนอยู่หน้าห้องเรียนนั้น
"ฮั่นแน่ เข้าไปทำอะไรกันในห้องนั้นน่ะ" เอวาพูด
"ถ้าพี่บอกว่าพี่เข้าไปคุยปรับความเข้าใจ แล้วก็ขอเอรินเป็นแฟน เอวาจะไปบอกไออาชิไหม" ภูถาม
"เอรินว่า เอวาบอกพี่อาชิดีไหมนะ"เอวาหันไปถามเอริน
"เอวาจะฟ้องพี่อาชิจริงๆหรอ"
"จะบอกก็ตอนเอรินว่าเอวาฟ้องนี่แหละ"
"เอรินไม่ว่าเอวาฟ้องก็ได้" เอรินบอกเสียงอ่อย
"เอวาไม่บอกพี่อาชิหรอกน่า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เอาเป็นว่าเอวาเข้าใจ เพราะเอวาก็มีหัวใจ แต่ถ้าพี่ภูมีขนมอร่อยๆมาปิดปากเอวาก็จะยิ่งดีนะ เอวาจะได้ไม่เผลอหลุดปากพูดออกไป"
"ได้เลยครับ พี่ภูจะเอาขนมมาปิดปาก เอ้ย! ไม่ใช่สิ พี่ภูจะเอาขนมอร่อยๆมาฝากเอวาทุกวันเลย"
"ดีมาก รับรองเลยว่าเรื่องนี้จะไม่ถึงหูพี่อาชิแน่นอน แล้วก็พ่อแทนด้วย"
"ขอบใจนะ เอรินรักเอวานะ" เอรินใช้สองแขนโอบกอดเอวาแฝดผู้พี่ไว้แน่น
"ย่ะ เอวาก็รักเอริน" เอวากอดตอบ
"พี่ภู มาได้ไงคะ หรือมาทำอะไรแถวนี้" เอรินเอ่ยด้วยความดีใจเมื่อเจอภูนั่งอยู่ที่หน้าโรงเรียนกวดวิชา
"ไม่ได้มาทำอะไร แค่มาหาหัวใจตัวเองครับ"
"ถ้าหัวใจพี่ภูอยู่กับเอริน ทำไมพี่ภูถึงยังไม่ตาย" เอวาว่า
"วันนี้พี่ภูมีขนมมาปิดปากเอวาด้วย" ภูยื่นถุงกระดาษที่มีขนมจากต่างประเทศให้เอวา
"แบบนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อย อยากพาเอรินไปไหนก็เชิญตามสบายเลยค่ะ"
"เห็นแก่กิน" เอรินว่า
"กล้าว่าเอวาหรอ เดี๋ยวก็ฟ้องเสียหรอก"
"เอรินไม่ว่าเอวาคนหล่อ เอ้ย...คนสวยแล้ว"
"แล้วเอวาจะไปไหน ไปด้วยกันไหม" ภูถาม
"โนค่ะ เอวาไม่นิยมไปเที่ยวกับหนุ่มๆ อย่างเอวาต้องไปหาสาว แล้วที่สำคัญไม่อยากไปเป็น ก ข ค ด้วย ไปละนะ บ๊าย" เอวาพูดก่อนจะยกมือขึ้นมาทำท่าบ๊ายบาย
"เอริน แล้วต้องกลับมารอเอวาตรงนี้ก่อนห้าโมงเย็นรู้ไหม" เอวาหันกลับมาตะโกนบอกกำชับเรื่องเวลา เพราะบอดี้การ์ดของแทนไทจะมารับที่หน้าโรงเรียนกวดวิชาตอนห้าโมงตรง
"อื้อ ขอบใจนะ" เอรินพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม
"หิวไหม อยากกินอะไรหรือเปล่า" ภูเอ่ยถามเมื่อเข้ามานั่งในรถยนต์คันหรูของเขา
"อยากกินพี่ภูได้ไหม" เอรินถามหน้าทะเล้นอย่างล้อเล่น
"ใครสั่งใครสอนให้พูดแบบนี้ หืม?" ภูยื่นมือมาดึงแก้มนุ่มนิ่มของเอรินจนยืด
"ทำไม? กินไม่ได้หรอ?" เอรินเอียงคอถามด้วยท่าทางน่ารักดูไร้เดียงสา
"แล้วรู้ไหมว่าที่พูดมันหมายความว่ายังไง" ภูยื่นหน้าเข้ามาใกล้เอ่ยถามด้วยสายตาเป็นประกาย
"ก็กินแบบนี้ไง...งั่มๆๆ" เอรินจับมือของภูขึ้นมา แล้วกัดที่มือของเขาเบาๆ พร้อมกับสบตาหวาน
"หึ" ภูยกยิ้มออกมาให้กับท่าทางน่ารักๆของเธอ
"พี่ภูก็อยากกินเอริน" พูดจบภูก็ประกบปากกับริมฝีปากนุ่มทันที ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากหวาน เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่างอ่อนหวานซาบซ่าน ทำให้ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายของคนตัวเล็กที่เคยเนิบนาบ บัดนี้เต้นรัวเร็วและแรงราวกับจะปะทุออกมานอกอก
เอรินหน้าร้อนวูบด้วยความเขินอาย ที่สำคัญเธอชักจะเริ่มหายใจไม่ออกเพราะจูบอันแสนหวานของเขา
ผ่านไปอีกเกือบนาที แต่เนิ่นนานเหลือเกินในความคิดของเธอ กว่าเขาจะยอมปล่อยให้ริมฝีปากของเธอเป็นอิสระ
"หวานจัง" ใบหน้าอันหล่อเหลายิ้มกริ่มเมื่อได้ลิ้มลองความหวานในปากเธอ ใบหน้าหวานแดงซ่านด้วยความเขินอาย
"อยากกินพี่ภูอีกไหม" ภูเอ่ยยิ้มด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
"ถ้าหนูกินพี่ภู พี่ภูก็จะกินหนูแบบเมื่อกี้อีกหรอ"
"เมื่อกี้ยังไม่ได้กินเลย พี่ภูแค่ชิม"
"พี่ภูขี้โกง" เอรินเอ่ยว่าพร้อมทั้งทำแก้มป่อง
"ถ้าพี่ภูโกง พี่ภูให้เอรินชิมพี่ภูคืน"
"ใครจะไปชิมแบบนั้นกันหล่ะ หนูอยากกินเค้ก พาหนูไปกินเดี๋ยวนี้เลย"
"แน่ใจนะว่าไม่อยากชิมพี่ภู พี่ภูอร่อยนะ"
"ถ้าพี่ภูพูดอีก หนูจะโมโหแล้วนะ"
"โอเคครับ ไม่พูดก็ได้ แต่อย่ามาเสียดายทีหลังแล้วกัน" ใบหน้าหล่อเหล่ายิ้มกริ่ม หยอกล้อคนตัวเล็กที่ใบหน้าแดงซ่านรามไปจนถึงใบหู
"ไหนบอกจะพาหนูไปกินเค้ก แล้วพามาคอนโดทำไม" เอรินเอ่ยถามเมื่อภูเลี้ยวรถเข้ามาจอดในคอนโดมิเนี่ยมสุดหรู
"ก็พามากินเค้กไง เค้กที่นี่อร่อยมาก"
"พาหนูมากินเค้กที่คอนโด คิดจะทำอะไรหนูใช่ไหม"
"คิด แต่ยังไม่ทำหรอกน่า พามากินเค้กจริงๆ ไปกันเถอะ"
"มาแล้วครับ เค้กฝีมือพี่ภู" ภูวางจานเค้กช็อกโกแลตลงบนโต๊ะก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้เอริน
"พี่ภูทำเองจริงๆหรอคะ"
"ใช่ พี่ภูเป็นคนแกะมันใส่จานด้วยมือของพี่ภูเองเลย"
"โธ่! หนูก็คิดว่าพี่ภูทำเอง"
"กินสิ" ภูส่งช้อนให้เอริน
"งั้นหนูไม่เกรงใจแล้วนะ" เอรินรับช้อนมาตักเค้กเข้าปากทันที เธอตักเอาเค้กขึ้นมากินเรื่อยๆ คำแล้วคำเล่าอย่างเอร็ดอร่อย
"อร่อยไหม" ภูถามพร้อมกับสายตาหวานฉ่ำ
"อร่อยค่ะ พี่ภูกินไหม อ่ะหนูป้อน" เอรินตักเค้กแล้วยื่นมาตรงปากของเขา
"เอรินกินก่อน" ภูจับมือเอรินแล้วป้อนเค้กคำนั้นใส่ปากเธอ
"อื้อ!!" เด็กสาวทำตาโตเมื่อโดนภูจับประคองใบหน้าหวานก่อนจะฉกริมฝีปากลงมาแนบชิดกับริมฝีปากของเธอ จนเธอเสียหลักล้มลงบนโซฟา ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปเกี่ยวตวัดเค้กคำนั้นจากปากเธอ
ตึกตัก!! ตึกตัก!!
หัวใจดวงเล็กเต้นรัวเร็ว
"อร่อย" เจ้าของใบหน้าอันหล่อเหลาเอ่ยบอก ใบหน้าของเธอกับเขาอยู่ห่างกันเพียงนิด จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดใบหน้าของกันและกัน
"เค้กติดปากพี่ภู" คนตัวเล็กยื่นมือมาเช็ดคราบเค้กที่ติดอยู่ตรงขอบปากของเขา คนตัวโตจับมือเล็กที่เลอะครีมเค้กไว้แล้วเลียมือของเธอ
ตึกตัก!! ตึกตัก!!
วันนี้เขาทำหัวใจดวงเล็กของเธอเต้นแรงราวจะหลุดออกมาจากอกถึงสามครั้งแล้วนะ
"พะ...พอแล้วค่ะ" เอรินร้องห้ามเมื่อเขาไม่ได้แค่เลียมือ แต่ยังดูดนิ้วของเธอด้วย
"นึกว่าจะไม่ห้ามซะละ กำลังเพลินเลย" ภูพูดยิ้มๆ ก่อนจะผละออกจากร่างเล็ก แล้วดึงเธอขึ้นมานั่งตามเดิม
คนตัวเล็กเขินจนหน้าแดงตักเค้กเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆต่อไม่พูดไม่จาจนหมด
"อ๊ะ!" ภูดึงตัวเอรินเข้ามากอดจนเจ้าตัวตกใจและพยายามดันตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งเบาๆด้วยความเขินอาย
"กินเค้กเสร็จแล้วทำอะไรต่อดีครับ" ภูยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
"ทะ...ทำอะไร พี่ภูอยากทำอะไรหล่ะคะ" เอรินหันไปมองหน้าภู
"นอนดูหนังกันไหม"
"ค่ะ" เอรินตอบ ภูก็ลุกขึ้นไปเปิดหนังทันที
ภูดึงเอรินเข้ามานอนหนุนแขนบนโซฟา โดยที่เขานอนตะแคงซ้อนหลังเธอไว้ และก็กอดเธอไว้แน่น
ทั้งคู่เผลอหลับกันไปตอนไหนไม่มีใครรู้ ภูตื่นขึ้นมาอีกทีในเวลาเกือบสี่โมงเย็น ก่อนจะปลุกคนตัวเล็กให้ตื่น เพราะต้องไปส่งเธอที่หน้าโรงเรียนกวดวิชาก่อนเวลาห้าโมงเย็น
- ผู้เขียน
