เข้าใจผิด
3124 คำ
“…”>ฉัน
“...ว่าพอร์ชไม่ขยับออกไปไหนพอร์ชจะอยู่ที่เดิมอยู่ดูว่ามิวจะขยับออกไปจากพอร์ชหรือเปล่า^o^”
“นี่ง้ออยู่ป้ะ”นี่คือการง้อของเขาหรอ บอกตามตรงใช้ไม่ได้อย่างแรง
“ก็พอร์ชเตรียมการง้อหวานๆไม่ทันนี่...หายงอนเถอะนะมิวพอร์ชสัญญาเลย ว่าพอร์ชจะให้เวลากับมิวมากกว่านี้*o*”
“แล้วถ้าเกิดว่าพอร์ชผิดสัญญาล่ะ”
“มิวจะให้พอร์ชทำยังไงก็ยอม...พอร์ชยอมทุกอย่างเลย ขอแค่มิวกลับมาเป็นมิวคนเดิมของพอร์ช...”
“ก็ได้...”
“แต่พอร์ชขอถามอีกอย่างได้ไหม...ผู้ชายคนเมื่อวานเป็นใครหรอ...ทำไมมิวต้องขึ้นรถไปกับผู้ชายคนนั้นด้วย”
“พี่มาร์ช...พี่ชายมิวไงคนที่ไปอยู่ฝรั่งเศสน่ะ^_^”
“ค่อยโล่งอกหน่อย พอร์ชนึกว่ามิวจะประชดพอร์ชด้วยการควงหนุ่มอื่นมาให้พอร์ชหึงซะอีก”
“ฮ่าๆๆ...คิดมาก^o^”
“มิวอีก3วันพอร์ชจะขึ้นแสดงแล้ว พอร์ชกลัวว่าจะไม่มีเวลาให้แล้ว วันนี้ตอนเย็นไปฉลองกันนะชวนเพื่อนๆมิวไปด้วยก็ได้เพราะว่าเพื่อนพอร์ชก็จะไปเหมือนกัน”
“โอเค...งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วมิวขอตัวไปเรียนก่อนนะ^_^”พอฉันจะกลับห้องก็โดนมือของพอร์ชคว้าตัวฉันเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยวก่อนสิมิว...ก่อนไปพอร์ชขอทำโทษก่อน>_^”พอร์ชพูดพร้อมกลับทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน อ๊าย!! เขิน นายจะทำให้ฉันใจเต้นระรัวอยู่นะพอร์ช
“ทำโทษ...ทำโทษอะไรมิว-o-”ฉันถามอย่างงงๆ
“ก็ทำโทษ...ที่มิวทำให้พอร์ชคิดถึงไง..รู้ไหมที่เรางอนกันพอร์ชอึดอัดแค่ไหนกระวนกระวายแค่ไหน...โทษฐานที่มิวทำให้พอร์ชเป็นแบบนี้ก็ต้องโดนทำโทษนะ^_^”
ฟ่อด!!
“เฮ้ย! >//0//////ฉัน
และสุดท้ายคุณพ่อที่หวงลูกสาว แสนสวย เรียบร้อย เรียนเก่ง ก็ได้อนุญาตให้ลูกสาวมาฉลองจนได้ ส่วนภายในงานเลี้ยงตอนนี้ดูเหมือนว่าปอร์เช่จะไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ แต่ก็ได้แต่นั่งเงียบๆไม่พูดไม่จากับใคร
“มัวนั่งเงียบกันทำไม ฉลองกันหน่อยเร็ว^o^”พอร์ชเริ่มเปลี่ยนบรรยากาสให้มันครึกครื้น
“ใช่ๆ ชนแก้วหน่อยเร็ว”>ฉัน ^o^
“เชียส์”ทุกคนต่างก็ยกแก้วโค้กขึ้นมาชน ใช่แล้วค่ะอ่านไม่ผิดหรอกเราดื่มโค้กกันค่ะ เราไม่ดื่มแอลกอฮอล์น่ะ จากที่เงียบๆอยู่ๆก็เริ่มเกิดสีสันขึ้น
“ซัน...วันนี้ไปส่งฉันที่บ้านหน่อยนะ^o^”
“อ่อย”ซันยังไม่ทันที่จะตอบอะไร ก็ต้องชะงักไปเมื่อปอร์เช่พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“นี่นาย...ฉันให้แฟนไปส่งที่บ้านเนี้ย...มันอ่อยตรงไหนมิทราบ”ดูเหมือนว่าพิกเล็ทจะหน้าเสียที่ได้ยินคำพูดของปอร์เช่แต่เธอก็ต้องทำเป็นไม่สนใจกับคำพูดนั้นและตอบออกไปด้วยอาการเหมือนคนปกติ
“ว่าไงนะ!!”พอร์ชกับเอสถามขึ้นพร้อมกัน ลืมบอกไปว่าเขาสองคนยังไม่รู้ว่าสองคนนี้คบกัน(แบบหลอก)
“ลืมบอกไป ว่าสองคนนี้เป็นแฟนกัน”>ฉัน
“ซัน...แต่แกมีแฟนแล้วไม่ใช่หรอ”เอสถาม
“ก็ใช่...ฉันแค่อยากลองคบสองคนบ้าง...ตื่นเต้นดี”ซันตอบ
“แล้ว...เธอก็รับได้เนี้ยนะ ยอมได้ไงเนี้ย”พอร์ช เอาแล้วไงพูดจาแบบนี้เดี๋ยวก็มีเรื่องหรอก
“หึ...ก็จะไม่ยอมได้ไงล่ะ...การที่แทรกกลางคนอื่นเนี้ยมันน่าตื่นเต้นจะตายไป...ก็เหมือนแย่งขนมของคนอื่นไปกินนั่นแหละ...มันก็มักจะอร่อยกว่าขนมของตัวเองเป็นธรรมดา”ปอร์เช่เริ่มยั่วโมโหพิกเล็ทด้วยการตอบอย่างลอยหน้าลอยตา คำพูดของปอร์เช่ถ้าให้เดามันคงเป็นคำพูดที่กีดลงไปกลางใจของเธอ สงสารพิกเล็ทจังไม่หน้าชอบคนแบบนี้เลย แต่จะทำไงได้ล่ะรักกันใช้เวลาไม่กี่วินาทีก็รู้ว่าใช่ แต่จะให้ตัดใจภายในกี่วินาทีมันเป็นไปไม่ได้
“มันจะมากเกินไปแล้วนะปอร์เช่...นายชักจะดูถูกฉันเกินไปแล้ว”พิกเล็ทเริ่มฉุนกับคำพูดที่ไม่ให้เกียรติของเขา ซึ่งบัดนี้บรรยากาสเริ่มไม่น่าสนุกซะแล้ว
“นายพูดแบบนี้ไม่ให้เกียรติแฟนฉันเลยนะ แกยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า”ซันปกป้องพิกเล็ท
“แกนี่มันก็บ้า คิดได้ไงเอายัยนี่มาทำกิ๊ก...”
ซ่าส์!!
“นี่แค่น้ำจิ้ม”และแล้วเยื่อบางๆก็ได้ขาดลง พิกเล็ทโมโหและทนไม่ไหวกับคำพูดอันร้ายกาจที่ปอร์เช่พูดออกมา ทำให้พิกเล็ทต้องคว้าแก้ที่มีโค้กเกือบเต็มแก้วสาดเข้าไปที่ใบหน้าของปอร์เช่อย่างจัง สร้างความตกใจของบุคคลทั้งหลายที่จ้องมองดูเหตุการณ์นี้อยู่
ซ่าส์!!
“ส่วนนี่...สำหรับคำพูดที่นายดูถูกฉัน”แก้วที่สองพิกเล็ทหยิบจากมือฉันแล้วสาดเข้าไปอีก
“และนี่...คือของแถม”
ซ่าส์!!
พิกเล็ทหยิบแก้วที่น้ำขิงกำลังจะกระดกเข้าปากมาสาดตบท้ายเป็นแก้วที่สาม จากนั้นก็กระแทกแก้วลงโต๊ะอย่างอย่างแรงสร้างความตกตะลึงกับเพื่อนร่วมโต๊ะเป็นอย่างมาก
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ”ปอร์เช่ ตะคอกใส่พิกเล็ทพร้อมกับเอามือปาดน้ำที่ใบหน้าออกอย่างลวกๆ
“มันไม่มากไปหรอกสำหรับคนอย่างนาย ซันฉันกลับบ้านก่อนนะ...ฉันขอโทษ...ฉันคงทำงานให้นายไม่ได้อีกแล้ว”พูดจบพิกเล็ทก็เดินออกจากร้านไป
“พอร์ช...เดี๋ยวมิวมานะ”ฉันบอกพอร์ชก่อนที่จะวิ่งตามพิกเล็ทออกไป
ทำไมฉันรุ้สึกผิดจัง...ดูเหมือนว่าอะไรที่กำลังไปได้สวยกลับแย่ลงไปหมดเลย นี่มันเป็นเพราะฉันหรือเปล่าที่สนับสนุนให้พิกเล็ททำจนต้องมาเจอคำพูดและการกระทำที่โหดร้ายของปอร์เช่ เป็นเพราะฉันใช่ไหมที่ปกป้องเพื่อนไม่ได้เลย ฉันมันเป็นเพื่อนที่แย่จริงๆเลย
“พิกเล็ท!!”
“มิว...T_T”พิกเล็ทหยุดวิ่งแล้วหันมากอดฉันแทน พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของเธอ “ฉันไม่ไหวแล้วแก” น้ำเสียงที่สั่นเครือจาการร้องไห้พูดขึ้น “ฉันเหนื่อย...แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าเขาเกลียดฉันแค่ไหน...ทำไมฉันทำอะไรก็ดูแย่ไปซะหมด...ในสายตาเขา...ฮือๆๆ..ฮึก...ไม่มีอะไรดีเลยใช่ไหมแก...ฮือๆๆ”พิกเล็ทระบายความในใจออกมาก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“เฮ้ยแก...ไม่เป็นไรแกยังมีฉัน”ฉันปลอบพลางเอามือลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน
“ฉันทนกับคำพูดของเขาไม่ได้อีกแล้ว...แค่เริ่มไม่กี่วันฉันก็แพ้แล้ว...ขืนฉันดื้อทำต่อไปฉันต้องตายเพราะคำพูดที่เจ็บแสบของเขาแน่ๆเลยTOT ฮือๆๆๆ”
“พิกเล็ทแก...เป็นไงบ้าง”ปาร์ตี้และน้ำขิงที่วิ่งตามออกถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ร้องออกมาให้พอเลยพิกเล็ท...ระบายออกมาให้หมด...แต่แกต้องเข้มแข็งและไม่อ่อนแอให้เขาเห็นนะ”น้ำขิงปลอบ
“เชื่อฉัน...ว่านายนั่นต้องเสียใจกับการกระทำที่ทำกับเธอในวันนี้”ปาร์ตี้กล่าวอีกคน
อีกด้าน...
“ไอ้ปอร์เช่…”>เอส
“ทำไมแกพูดแบบนั้นกับผู้หญิงวะ”ซันถามเพื่อนร่วมวง
“แฟนแก...แกไม่ตามไปปลอบหน่อยหรอวะ^_^”ปอร์เช่ยังคงถามติดเล่นด้วยใบหน้าทะเล้นแต่หารู้ไม่ว่าภายในใจกลับตรงข้ามกับความรู้สึกที่แสดงออกมา
“ปอร์เช่...ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะปากหาเรื่องแบบนี้...ฉันจะบอกแกให้หายโง่นะเพราะฉันเองก็เริ่มทำเรื่องแบบนี้ไม่ลงแล้ว...ต้นเหตุเป็นเพราะฉันเอง...อีกอย่างฉันไม่อยากให้ยัยนั่นมาเจอเรื่องแย่ๆเพราะฉันเป็นต้นเหตุแล้ว...เรื่องที่ฉันคบกับพิกเล็ทเป็นเรื่องที่ฉันทำขึ้นมาเองเพียงเพราะอยากให้นาเดียหึงฉันก็เท่านั้นเอง...แต่ก็ไม่ได้ผล...แกทำมันพังซะก่อน...เพราะฉะนั้นไปรับผิดชอบในสิ่งที่แกทำซะ...เรื่องนี้พิกเล็ทไม่เกี่ยว”ซันอธิบายความจริงทั้งหมดให้ปอร์เช่ฟัง ทำเอาคนตรงหน้าอึ้งไปพร้อมๆกับผู้ฟังที่บังเอิญรู้เรื่องอย่างพอร์ชและเอส
“โธ่เอ๊ย...แล้วทำไมแกไม่บอกฉันตั้งแต่แรกวะ”ปอร์เช่อุทานอย่างหัวเสีย
“ลูกผู้ชาย ผิดต้องรู้จักขอโทษนะเว้ย...ถ้าไม่อยากให้มันสายก็รีบไปขอโทษเธอซะก่อนที่มันจะไม่มีโอกาส”>พอร์ช
“แกมันปากไว ปากหาเรื่อง”เอสซ้ำเติม
คำพูดทุกคำของเพื่อนร่วมวงทำเอาปอร์เช่ถึงกับคิดหนักกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปโดยไร้สติ ปอร์เช่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำแถมยังเริ่มละอายใจกับอารมณ์ที่อยู่เหนือเหตุผลอีกด้วย เขาคิดในใจแค่ว่าเขาไม่น่าทำมันลงไปด้วยซ้ำ แล้วอย่างนี้จะทำอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นดี จะปล่อยให้เธอหายโกธรเองดีไหมหรือว่าจะเข้าไปขอโทษอย่างลูกผู้ชายดี
วันต่อมา...
เช้าวันนี้บรรยากาสไม่ค่อยดีนัก ไม่ครึกครื้นเหมือนทุกวันปกติพิกเล็ทจะชวนคุยเมาส์เรื่องนั้นเรื่องนี้ตามประสาผู้หญิง แต่ดูตอนนี้สิกลับต้องมานั่งเศร้า ซึมอยู่ตรงนี้คนเดียว ตั้งแต่มาโรงเรียนก็ไม่ยอมพูดยอมจากับใครเลย ฉันและเพื่อนๆจ้องมองพิกเล็ทด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ได้แค่นั่งอยู่ข้างๆ ยังไม่กล้าพูดอะไรให้เธอต้องคิดมาก แต่อยู่ๆเธอก็หันมามองฉัน3คนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเหมือนกับเขื่อนที่กลั้นไม่อยู่
“พิกเล็ท...แกอย่าร้องไห้เลยนะ...ฉันขอโทษที่เอาแต่เรื่องมาให้แก ฉันไม่น่าให้แกทำเรื่องนี้เลย”สุดท้ายฉันก็เด้งตัวลุกขึ้นไปปลอบพิกเล็ทโดยที่น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาเหมือนกัน ฉันสงสารพิกเล็ทขึ้นมาจับใจทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องที่ร้ายแรงแบบนี้ด้วย นี่ฉันช่วยอะไรเพื่อนไม่ได้เลยหรอ
“ขอ...ฮึก..ขอโทษ...ฉันทำไม”พิกเล็ทถามทั้งที่ยังสะอึกอยู่ “ฉันทำเอง...แกไม่ต้องขอโทษฉันเลยนะ”
“พิกเล็ทเช็ดน้ำตาก่อนนะ...ปอร์เช่มาเดี๋ยวนายนั่นเห็น”ว่าแล้วฉันก็เอื้อมมือเข้าไปช่วยเช็ดน้ำตาของเธอออก
ปอร์เช่มองมาทางเราแวบหนึ่งก่อนที่จะหันกลับไป นี่เขาไม่คิดที่จะมาขอโทษเพื่อนฉันหน่อยหรอ ทำอะไรเอาไว้แล้วทำเป็นลืมคอยดูนะปอร์เช่ สักวันนายจะเสียใจกับสิ่งที่นายทำกับเพื่อนของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้เพื่อนฉันเสียน้ำตาฟรีๆหรอกนะ
“อื้ม...ฉันโอเคขึ้นแล้วแกจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ^____^”พิกเล็ทยิ้มทั้งที่น้ำตายังคลอ
อยู่ๆปอร์เช่ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ตัวเองนั่ง หันหลังเดินมาทางพิกเล็ท เขาจ้องพิกเล็ทที่ยังก้มหน้าอย่างไม่ละสายตา หวังว่านายคงจะมาขอโทษพิกเล็ทนะ ใช่จริงๆด้วยเขาเดินตรงมาทางพิกเล็ท เขาค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาใกล้พิกเล็ทเรื่อยๆและคุกเข่าลงตรงหน้าพิกเล็ท
“O_O”พิกเล็ทเบิกตากว้างเมื่อเห็นการกระทำของคนตรงหน้าด้วยแววตาที่รู้สึกผิดอย่างมหันต์
“ฉัน...ฉัน...มาเก็บยางลบน่ะ”โธ่เอ๊ย!! ไอ้ปอร์เช่บ้า กะจะซึ้งอยู่แล้วเชียว แล้วมาเก็บยางลบทำบ้าอะไรตอนนี้ ดูสิเนี้ย
พิกเล็ทตกใจหมด
“เก็บเสร็จแล้วก็รีบๆไสหัวไปซะสิ...เหม็นขี้หน้า”พิกเล็ทกล่าวก่อนที่จะเบือนหน้าไปทางอื่น
“คนอะไร...ผิดไม่รู้จักยอมรับผิด”น้ำขิงพูดลอยๆ
“ช่างเขาเถอะน้ำขิง เขาคงจะสนุกก็ปล่อยเขาไปเถอะคนพวกนี้...มันไม่สลดหรอกถ้าไม่เกิดกับตัวเอง”และนี่ก็เป็นคำพูดที่กินใจฉันเหลือเกิน ปาร์ตี้
“เฮ้ย...อย่าเครียดเลยนะ”ฉันตบไหล่พิกเล็ทเบาๆอย่างเป็นกำลังใจให้
พักกลางวันฉันและเพื่อนๆ ลงไปทานอาหารกลางวันยกเว้นก็แต่พิกเล็ทที่ไม่ยอมลงไปด้วย ฉันว่ายัยนี่คงคิดมากเรื่องปอร์เช่อยู่แน่ๆเลย วันนี้ดูหงอยๆตลอดเวลา แถมเวลาถามอะไรก็ดูเหม่อๆ และก็ชอบนั่งซึมๆ แล้วนี่ฉันจะเอาเพื่อนคนเดิมกลับมาได้อีกเมื่อไหร่เนี้ย พิกเล็ทจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ
“แก...จะไม่ลงไปกินอะไรหน่อยหรอพิกเล็ท”ฉันถามย้ำเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่คำตอบก็ยังคงเหมือนเดิม
“ไม่อ่ะ...ฉันกินไม่ลง”
“แก...ฉันว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้พิกเล็ทเป็นโรคซึมเศร้าแน่ๆเลย”>น้ำขิงพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อนหลังจากที่เราเดินเข้ามาภายในโรงอาหารแล้ว
“แล้วเราควรทำไงดีอ่ะ”>ฉัน
“เราก็ต้องแก้ปัญหาด้วยการลากตัวนายปอร์เช่...”ปาร์ตี้ชะงักเมื่อเห็นปอร์เช่เดินมาทางกลุ่มฉัน
“นินทาฉันอยู่หรอ^o^ ”ใบหน้านายนี่มันเป็นสุขได้ทุกเวลาจริงเลยนะ ไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับเรื่องที่ทำเลยหรือไงหา
“ใช่ฉันนินทานายอยู่”>ฉัน
“อ้าวแล้วยัยนั่นไม่มากินข้าวด้วยหรอ”
“ยัยนั่นน่ะใครหรอ”ฉันทำแป็นแอ๊บไม่รู้เรื่อง
“ก็ยัยพริกขี้หนูเพื่อนเธอไง^_^”
“พิกเล็ท!”ดูสิยังมีหน้ามาเปลี่ยนชื่อให้เพื่อนฉันอีก
“นี่นาย...ถามจริงเหอะ...จิตใจนายมันทำด้วยอะไรหรอ...ทำผิดแล้วยังไม่สลดอีกนายยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่าปอร์เช่...เพราะนายเพื่อนฉันเลยต้องมาเป็นแบบนี้”น้ำขิงถามปอร์เช่เป็นชุด
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าเพื่อนเธอจะไปเป็นแฟนหลอกๆของเพื่อนฉัน”เอ๊ะ!! เขารู้เรื่องแล้วหรอ
“นายรู้ความจริงแล้วแต่นายก็ไม่สำนึกอะไรเลยเนี้ยนะ...น่าโมโหชะมัดเลย”ฉันพูดอย่างอารมณ์เสีย
“ฉันไม่ผิดเพราะฉันไม่รู้เรื่อง ใครจะไปรู้ล่ะก็ซันมันเพิ่งมาบอก ถ้าฉันรู้เรื่องตั้งแต่แรกฉันก็จะไม่ทำ”ยังมีหน้ามาแก้ตัวอีก
“งั้นก็ดี...ถ้าคิดว่าตัวเองถูกแล้ว...ก็ไม่ต้องขอโทษก็ได้...แต่อย่ามายุ่งกับเพื่อนฉันอีก”พูดจบฉันก็ลากเพื่อนอีกสองคนให้เดินตามฉันไปโดยที่ไม่สนใจปอร์เช่อีก
เลิกเรียน...
หลังจากที่ออดบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น ฉันก็รีบกวาดของทั้งหมดลงกระเป๋าทันที โอ๊ยรอเวลานี้มานาน ฉันล่ะอยากกลับบ้านจะแย่อยู่แล้ว เห้อ...เอ๊ะลืมไปวันนี้มันเวรฉันนี่นาโอ๊ย นี่อย่าบอกนะว่าฉันต้องอยู่ทำความสะอาดห้องอีกน่ะ
“มิวนิค...มีคนฝากการ์ดมาให้”ฉันรับการ์ดจากหัวหน้าห้องมาถือไว้ในมือก่อนที่จะอ่านข้อความในการ์ดใบนั้น
‘ถ้าอยากรู้ว่าฉันเป็นใคร...มาเจอกันหน่อยไหมที่หน้าห้องซ้อมของวงซีเคร็ตโค้ด'
- ผู้เขียน
