ช่วยมาเป็นแฟน
2727 คำ
พอกลับมาถึงบ้านฉันก็นั่งเล่นโน้ตบุ๊กสักพักเล่นได้ไม่นานฉันจัดการปิดเจ้าโน้ตบุ๊กแล้วพับไว้ที่โต๊ะทำงาน เอ๊ะ! ทำไมวันนี้รู้สึกปวดท้องจังนะ ;( นี่ก็2ทุ่มครึ่งแล้วจะว่าหิวก็คงไม่ใช่เพราะฉันก็เพิ่งจะกินไปเอง สงสัยจะเป็นโรคกระเพราะแน่ๆเลย แต่ทำไมรู้สึกว่าก้นเปียกล่ะเนี้ย เมื่อรู้สึกดังนั้นฉันก็เริ่มมั่นใจเลยว่าฉันเป็นอะไรจึงรีบไปที่ห้องแม่ด่วน
ก๊อกๆๆ แอ๊ด!!
“อ้าวมิว มีอะไรล่ะ”
“เอ่อ...แม่มีผ้าอนามัยไหมคะ”
“มันหมดน่ะจ่ะ แม่ก็ลืมซื้อมาซะด้วย-_-”
“แล้วทำไงดีคะแม่ คือหนูเป็นน่ะค่ะ-o-”
“ออกไปซื้อตอนนี้ก็ได้ ยังไม่ดึกมากด้วยจะให้แม่ไปเป็นเพื่อนไหม”
“งั้นเดี๋ยวมิวไปซื้อเองก็ได้ค่ะ แม่นอนเถอะ”
“จ่ะ อ่ะนี่เงิน”แม่ยื่นเงินให้ฉัน
มาเป็นอะไรตอนนี้เนี้ย มาแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ใครเขาจะรับมือทันแถมไม่มีไว้สำรองอีก เฮ้อ...เป็นก็ดันมาเป็นตอนกลางคืนอีกรู้ไหมมันลำบากเนี้ย เกิดเป็นผู้หญิงนี่มันลำบากจริงๆเลย
~~
เสียงโทรศัพท์จากพอร์ชนี่โทรมาช่วยชีวิตแท้ๆเลย กำลังเหงาอยู่พอดีเลยแถมทางเดินออกมาจากซอยก็มีแค่เเสงไฟสลัวๆอีกเงียบก็เงียบ
“พอร์ช...”
(มิวเข้านอนหรือยัง)
“ยังจ่ะ มิวออกมาข้างนอกน่ะ”
(ออกไปไหนนี่มันจะ3ทุ่มแล้วนะ)
“มิวออกมาซื้อของใช้ส่วนตัวน่ะ พอร์ชโทรมาก็ดีแล้วมิวจะได้มีเพื่อนคุย”
(มิว...มิวจะไปซื้อของที่ไหนให้พอร์ชพาไปไหม) โห ลำบากไปไหมจ๊ะคุณแฟน
“ไม่เป็นไรพอร์ช ใกล้ๆเอง”
(แต่พอร์ชเป็นห่วงนะมิว ให้พอร์ชไปเป็นเพื่อนนะ)
“ไม่เป็นไรจริงๆพอร์ช ขอบใจนะที่เป็นห่วงมิว น่ารักแบบนี้รักตายเลย>.น้ำขิง
“ฉันไม่ได้บ้า ฉันสติดีฉันแค่อยากทดสอบอะไรบางอย่างเฉยๆ^_^”
“อย่าบอกนะว่าแกจะทดสอบนายนั่น”ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปทางปอร์เช่ ที่กำลังก้มหน้าก้มตาลอกงานอะไรสักอย่างโดยที่ไม่ได้ยินฉันและเพื่อนๆที่กำลังนินทาเขาอยู่
“เห้ย...ถามจริง...แกจะทำจริงหรอ”ฉัน
“พิกเล็ทเธอจะทำจริงหรอ แล้วถ้าเกิดว่าผลออกมาไม่ใช่อย่างที่เธอคิดล่ะเธอจะไม่เสียใจใช่ไหม”ปาร์ตี้เตือน
“ถ้าเกิดว่านายนั่นไม่ชอบฉัน ฉันก็จะห่างออกมาเอง ฉันรู้ว่าการที่เรารักคนที่เขาไม่รักเรามันเจ็บ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรไม่ใช่หรอ ถ้าคำตอบมันชัดเจนสำหรับฉันแล้วฉันจะถอยออกมาเอง”แววตาที่ร่าเริงเมื่อกี้ของพิกเล็ทตอนนี้กลับกลายเป็นตรงข้าม เพราะมันทั้งดูเศร้ามาก
“แกจะทำอะไรฉันไม่ว่าหรอกนะ ถ้าแกคิดว่ามันดีฉันก็สนับสนุน แต่ถ้าวันไหนแกไม่ไหวที่จะพยายามแล้วพวกฉันก็พร้อมที่จะอยู่ข้างแกนะ”ฉันปลอบพิกเล็ท
“ฉันรู้...ว่าพวกแกไม่มีวันทิ้งฉันหรอกแล้วฉันก็จะไม่ทิ้งพวกแกด้วย^o^”คำพูดที่มั่นใจของพิกเล็ททำให้ฉันและเพื่อนๆยิ้มจนแก้มปริ
“เอาแล้วไงเริ่มเข้าโหมดดราม่าและ”>น้ำขิง
พักเที่ยง....
“แกเอาจริงใช่ไหมพิกเล็ท”ฉันหันไปถามพิกเล็ทอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ก็ดูยัยนี่สิให้ฉันเข้าไปพูดกับซันให้เรื่องที่จะไปเป็นแฟนหลอกๆให้ซัน จะทำเองแต่กลับให้ฉันไปพูดให้เนี้ยนะ เจริญเถอะคุณเพื่อน
“ก็เอาจริงน่ะสิ นี่แกจะถ่วงเวลาฉันเพื่อ? รีบเข้าไปเร็ว”พิกเล็ทดันหลังให้ฉันเข้าไปที่ห้องซ้อมของวงซีเคร็ตโค้ด
หวังว่าพอร์ชคงจะไม่อยู่นะ ไม่งั้นมีหวังเข้าใจผิดแน่ๆขนาดแค่กับเอพริลยังไม่ให้ไปยุ่งเลย ฉันตั้งสติก่อนที่จะผลักประตูเข้าไปข้างใน ฉันค่อยๆมองไปรอบๆห้องเพื่อดูว่าข้างในนั้นจะมีพอร์ชอยู่ไหม แต่แล้วก็ไร้วี่แวว โอ้เย้^o^ ทางสะดวกแล้ว จากนั้นพิกเล็ทก็เดินตามเข้ามาในห้อง เอาวะเพื่อเพื่อน ส่วนจะเป็นยังไงต่อไปเนี้ยก็ค่อยว่ากันอีกทีเนอะ
“ซัน”เจ้าของชื่อหันมามองฉันอย่างงงๆ
“อะไร...”
“จำได้ไหมที่นายบอกว่าจะให้ฉันไปเป็นแฟนหลอกๆให้นายน่ะ”ฉันเริ่มเข้าประเด็น
“อื้อ...จำได้...นี่อย่าบอกนะว่าเธอจะทำน่ะ*O*”แหมตาเป็นประกายเลยนะ
“นี่อย่าเพิ่งดีใจได้ป้ะ ฟังให้จบ ไม่ใช่ฉัน!”
“อ้าว-o-”
“แล้วถ้าเป็นเพื่อนฉันล่ะ เพื่อนฉันอยากทำ”
“>___พิกเล็ทยิ้มจนตาหยี
“เอ่อ...ยัยนี่น่ะหรอ”ซันทำหน้าผิดหวังเล็กๆ “ก็ได้...แต่เธอห้ามชอบฉันจริงๆนะเว้ย แค่ชั่วคราว”
“โอ๊ย...นี่นายคิดได้ไงเนี้ย...ไม่มีทางเว้ย...ฉันมีคนที่ชอบแล้ว แล้วฉันก็อยากรู้ว่าเขาจะชอบฉันไหมเท่านั้นเอง-___-”
“โอเคงั้นถือว่าเรามีความประสงค์เดียวกัน ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วย^o^”ซันยื่นมือเพื่อแสดงความยินดีที่ได้ร่วมงานกันไปตรงหน้าพิกเล็ท จากนั้นพิกเล็ทก็ยื่นมือไปเชดแฮนด์ตอบ
แอ๊ด!!
ประตูห้องถูกเปิดออก พร้อมกับคำพูดที่ทักขึ้นจนคนให้ห้องต้องรีบชักมือออกจากกันอย่างเร็ว
“ทำอะไรกันน่ะ!”นี่เป็นเสียงของปอร์เช่ที่ทักขึ้นพร้อมกับสายตาที่มองมายังมือของพิกเล็ทกับซัน
“เปล่า...ก็แค่มาหาแฟน”คำพูดของพิกเล็ทเล่นเอาผู้มาเยือนคนใหม่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“แฟน? ใครแฟนเธอ”
“ซันไง^O^”
“ว่าไงนะ!!”
“ฟังไม่ผิดหรอก ฉันกับซันเป็นแฟนกันใช่ไหมซัน”พิกเล็ทหันไปถามซัน
“ใช่”
“แกจะบ้าไปแล้วหรอ แกมีแฟนแล้วนะเว้ย”
“ก็ฉันอยากลองมี2คนบ้างอ่ะ”
“พวกแกเล่นบ้าอะไรกันวะ”ดูท่าทางปอร์เช่จะไม่ค่อยพอใจเลยนะ
“เรื่องของฉัน ฉันไม่สนหรอกว่าซันเขาจะมีแฟนกี่คน...อ้อแล้วที่นายบอกว่าฉันไม่มีคนเลือกนะพูดผิดแล้วนะเพราะซันเลือกฉัน”พูดจบพิกเล็ทก็เดินออกจากห้องด้วยใบหน้าที่ปลื้มปิติสุดๆ
“ซันตอนเย็นเจอกันนะ^o^”พิกเล็ทพูดทิ้งท้ายไว้พร้อมกับโบกมือให้ซันด้วยรอยยิ้ม
“แกเห็นหน้าปอร์เช่ป้ะ”ฉันถามพิกเล็ทระหว่างที่เดินกลับห้องเรียน
“เห็น...ฮ่าๆๆๆ^o^ นายนั่นคงไม่คิดล่ะสิว่าฉันจะมาเป็นแฟนกับเพื่อนเขา”
“ฉันว่าไม่ใช่ตกใจอย่างเดียวหรอก”
“แกว่าอีตานั่นมันจะหึงฉันป้ะ^o^”
“ฉันว่าแกรอลุ้นเหอะ^_^”ฉันคิดว่าแกอาจจะมีสิทธิ์ก็ได้นะเพื่อนแต่ฉันยังไม่อยากพูดไปเพราะถ้าเกิดนายนั่นไม่ได้คิดอะไรกับแกฉันกลัวแกเสียใจ ฉันไม่อยากให้ความหวังแก
“ฉันคิดนะว่า1.นายนั่นอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับฉันแล้วโมโหที่ฉันไปคบกับคนที่มีแฟนแล้ว ซึ่งฉันอาจจะถูกมองไม่ดีก็ได้หรือ2.นายนั่นอาจจะโมโหเพราะหึง แต่ฉันคิดว่าเปอร์เซ็นที่จะเป็นน่าจะเป็นข้อ1มากกว่าอ่ะ”
“แกอย่าเพิ่งคิดแบบนั้นสิ ถ้าได้ยินจากปากนายนั่นค่อยว่ากันอีกที”
ฉันเดินคุยกับพิกเล็ทไปเรื่อยๆจนมาถึงห้อง พอถึงห้องเพื่อนอีกสองคนก็ไม่ค่อยอยากรู้เท่าไหร่ วิ่งเข้ามาถามกันใหญ่เลย คงอยากรู้ว่ายัยนี่ทำจริงหรือเปล่า
“พิกเล็ทว่าไงบ้าง สรุปว่าไง”>น้ำขิง
“เธอพูดเล่นใช่ป้ะ เธอไม่ได้ทำจริงๆใช่ป้ะ”>ปาร์ตี้
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันทำจริง”
“เห้ย...แกทำจนได้แกไม่กลัวแฟนคลับนายนั่นหรอ”>น้ำขิง
“ไม่อ่ะ เพราะฉันรู้ไงว่าซีเคร็ตโค้ดเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องห่วง^o^”
“แล้วนาเดียล่ะ เธอไม่กลัวนาเดียหรอ”>ปาร์ตี้
“ยัยนั่นไม่ได้รักซัน เธอไม่ต้องกลัวหรอกปาร์ตี้ปล่อยให้พิกเล็ททำไปเถอะ”ฉันกล่าว ดูเหมือนว่าเพื่อนของฉันจะเป็นกังวลกันมากๆเลยนะ
เห้อ!! กว่าจะเลิกเรียนก็ปาไปเกือบ4โมงแล้ว แล้วช่วงนี้พอร์ชก็เลิกช้าอยู่ด้วย แล้วคราวนี้ใครจะกลับบ้านกับฉันล่ะT^T เสียใจ สงสัยวันนี้ฉันคงต้องกลับบ้านพร้อมยัยพิกเล็ทซะแล้ว
- ผู้เขียน
