บอกความจริงกับซัน
2733 คำ
“เฮ้...เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ-o-”
“อย่าตามฉันมานะพอร์ชขอฉันอยู่คนเดียว”ฉันวิ่งมาแถวๆสวนสาธารณะไม่ใกล้ไม่ไกลจากหมู่บ้านฉันเท่าไหร่
นอกจากพอร์ชจะทำร้ายจิตใจฉันด้วยการบอกฉันว่าเขามีคนที่ชอบแล้ว เขายังใจร้ายลากฉันไปซื้อของสำคัญให้กับคนที่ชอบอีกหรอ นายมันคนใจร้าย หรือว่าผิดที่ฉันเองที่ไม่เคยบอกเขาเลยแล้วพอรู้ว่าเขากำลังจะมีเจ้าของฉันก็มานั่งเสียใจทั้งที่มันก็ไม่มีประโยชน์เลยด้วยซ้ำT^Tมันสายไปแล้วสินะมิว...สายไปแล้ว...ที่ไม่เคยบอกเขา เธอมันไม่กล้าที่จะเสี่ยง ปอดแหก!!
“หึ”เสียงหัวเราะในลำคอของใครบางคนทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมามอง
“นายหัวเราะอะไรของนายน่ะซัน”ใช่แล้วค่ะคนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้คือซัน
“นี่เธอก็เฮิร์ทเหมือนกันหรอ”อย่าบอกนะว่า...
“นาย...โอเคหรือเปล่า”
“ฉันควรจะถามเธอสิ...เพราะฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“นายยังไม่เลิกกับนาเดียหรอ-_-”
“เฮ้...เธออยากตายหรอ...อยู่ๆมาแช่งกัน-o-”
“ก็เห็นนายถามว่าเธอก็เฮิร์ทเหมือนกันหรอ ฉันก็คิดว่านายถูกบอกเลิกมา-_-”นี่ฉันผิดหรอเนี้ย
“ก็เมื่อวานพอร์ชก็มาบ่นๆเรื่องคนที่ชอบให้ฟัง ช่วงนี้เป็นอะไรกันหมดวะมีแต่คนอกหัก”ใช่สิก็นายไม่ได้อกหักนี่ แต่นายกำลังจะโดนแฟนตัวเองปั่นหัวนะ เอ๊ะแต่เดี๋ยวนะเมื่อกี้เขาบอกว่าพอร์ชงั้นหรอ...เฮ้อชั่งเขาเถอะฉันไม่สนใจแล้ว-___-^
“เออ...ฉันไม่อยากรู้แล้วนะว่าคนที่ส่งการ์ดมาให้ฉันเป็นใครนายไม่ต้องตามหาแล้วนะ”เพราะฉันรู้ว่าความหวังของฉันยังไงก็ไม่ใช่พอร์ชแน่นอน
“ทำไมล่ะ...แล้วข้อตกลงของเราล่ะ-o-”
“ก็ถือว่าโมฆะ”
“หรือว่าเธอรู้แล้วว่าเป็นใคร=_=”
“ฉันไม่รู้หรอกว่าเป็นใครแต่ฉันไม่อยากรู้แล้ว”ฉันตอบเสียงเศร้าๆ
“งั้นก็ตามใจ ฉันก็คิดว่ามันไร้สาระเหมือนกัน”ถ้าคิดว่าไร้สาระแล้วนายจะมารับปากกับฉันตั้งแต่แรกทำไมเล่า-___-*
“ใช่ฉันมันไร้สาระ เขาถึงไม่ชอบฉันไง...ฮึกๆToT”นี่ฉันจะร้องไห้ทำไมเนี้ย โอ๊ยเมื่อคืนยังทำใจได้อยู่เลยไง๋มาตกม้าตายต่อหน้าผู้ชายคนนี้ไปได้ล่ะ
“O_O นี่...ร้องไห้หรอ...เฮ้...”ซันตกใจทีาอยู่น้ำตาของฉันก็ไหลทะลักลงมาอย่างกับเขื่อนแตก
“เปล่าฉัน...ฮึกๆ...ฉันหัวเราะอยู่”ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่น้ำตาก็ดันไหลลงมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย
“อะไรวะเนี้ย...เธอนี่ตลกชะมัดเลย-o-”
“...”
“นี่เธอ...อย่าร้องดิ”ซันก้มลงพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ฉัน แต่ฉันก็ต้องเผลอหัวเราะออกมาเมื่อเห็นลายกบเคโรโระสีเขียวของเขา
“ฮ่าๆๆ...ToT”ฉันหัวเราะทั้งน้ำตา
“เธอเฮิร์ทจริงๆหรอวะเนี้ย-_-”แต่ซันก็ไม่ละความพยายาม เขาใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขาเช็ดคราบน้ำตาของฉันออกจนหมดก่อนที่จะยัดผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไว้ในมือฉัน
“ฉันคงน่ารำคาญมากเลยใช่ม้ะ”
“เหมือนเด็กๆเลย ไม่ต้องเสียใจไปหรอกอกหักครั้งเนี้ยเธอก็จำแล้วนำไปเป็นประสบการณ์ก็เท่านั้นเอง...เธอลองคิดดูนะว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงไม่ชอบเธอ...เธอลองมองข้อบกพร่องของตัวเองดูสิแล้วถ้ามีรักครั้งใหม่เธอก็อย่าทำอีก”คำพูดของซันทำให้ฉันคิดได้ ว่าการรักใครซักคนไม่จำเป็นต้องเป็นฝ่ายรอคำนั้น แต่ถ้าเราชอบเขาเราควรบอกเขาไปก่อนที่เขาจะหลุดมือไปเหมือนตอนนี้ที่ฉันเป็นอยู่
เป็นเพราะความคิดที่ว่าเริ่มก่อนนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ดี เป็นสิ่งที่ดูไม่มีค่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งต้องเอ่ยคำนั้นออกไปก่อนแต่นั่นเป็นสิ่งที่ผิดมหันต์ ที่จริงแล้วความรักไม่ว่าใครจะพูดก่อนมันก็ไม่ได้เสียหาย แต่อยู่ที่ว่าเรากล้าพอที่จะยอมรับคำตอบที่เขาจะบอกมาหรือเปล่า ตอนนี้มันสายไปแล้ว...สายไปจริงๆเพราะฉันไม่บอกเขา ทำให้ฉันต้องมาเสียใจในวันที่เขาจากไป
‘อย่าร้องไห้ให้กับคนที่ไม่รักเลย ลองมองรอบกายเธอสิยังมีคนที่รักเธออยู่มาก’
ฉันนั่งมองการ์ดใบนี้อยู่นาน จริงสินะร้องไห้ไปก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา ฉันคิดว่าผู้ชายปริศนาคนนี้ต้องรู้ความเคลื่อนไหวของฉันแน่ๆเขาถึงได้รู้ว่าฉันกำลังอกหัก แต่นี่เป็นการ์ดใบแรกที่ไม่ได้เลี่ยนแต่เป็นการ์ดที่ให้กำลังใจเสียมากกว่า ฉันควรจะดีใจที่มีคนรอบข้างรักฉันสิไม่ใช่มาร้องไห้ให้พวกเขาไม่สบายใจ ก็อย่างที่ซันบอกนั่นแหละ ‘จำแล้วนำไปเป็นประสบการณ์’
“มิว...มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียว”ปาร์ตี้ทักฉัน
“คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ^__^”
“ช่วงนี้ฝืนยิ้มบ่อยน่ะแก”เสียงน้ำขิงกล่าวขึ้นอีกคน
“แค่ผู้ชายคนเดียวมันทำให้เพื่อนที่แสนร่าเริงของฉันเป็นถึงขนาดนี้เลยหรอเนี้ย”>พิกเล็ท
“ขอบใจพวกแกมากเลยนะ^^”คราวนี้ฉันไม่ได้ฝืนยิ้มแต่ฉันยิ้มจริงๆยิ้มแบบจริงใจจนเพื่อนๆพลอยยิ้มตามไปด้วย
“ถึงนายนั่นจะไม่รักแก แต่แกยังมีพวกฉันที่รักเสมอนะ”>พิกเล็ท
“ฉันรู้แล้วน่า^^”
“ฉันว่าเราไปกินไอศกรีมร้านพี่เมลอนกันดีกว่า^^”น้ำขิง
“อืม...ก็ดีเหมือนกันนะ”
“อีกอาทิตย์กว่าก็จะมีงานดนตรีแล้วเธอจะบอกซันไหมมิวว่านาเดียเขาวางแผนจะล่มวงเขาน่ะ”>พิกเล็ท
“ฉันคิดว่าจะไม่บอกนะ ฉันไม่ได้ชอบพอร์ชแล้วฉันจะปกป้องเขาไปเพื่ออะไรล่ะ”
“แต่ปอร์เช่ ก็อยู่วงนั้นด้วยนะ...ดนตรีก็เป็นสิ่งที่เขารักเหมือนกัน...เธอ...บอกซันเถอะนะ”ความรักทำให้เราสามารถทำเพื่อเขาได้ทุกอย่างจริงๆนั่นแหละก็อย่างที่พอร์ชพูด ‘ถ้าเธอรักใครมากๆก็ต้องอยากปกป้องคนที่เรารักเป็นธรรมดา’
“งั้น...ฉันจะหาทางบอกเขาก็แล้วกันนะ”
ระหว่างที่ฉันและเพื่อนๆเดินมาที่ร้านไอศกรีมของพี่เมลอนอยู่นั้นฉันก็มองไปเห็นนาเดียกับเอพริลกำลังคุยลับๆล่อๆกันอยู่ข้างๆร้านที่ไม่ค่อยมีใครจะสังเกตเห็น
ฉันตัดสินใจลากเพื่อนๆไปใกล้ๆเธอเพื่อฟังสิ่งที่พวกเขากำลังคุยกัน โดยที่พวกเขาไม่ทันได้สังเกตเห็นฉันและเพื่อนๆ ฉันจะไม่ปฏิเสธว่าฉันยังตัดใจจากพอร์ชไม่ได้ ถ้าสิ่งไหนเขามีความสุขฉันก็ดีใจด้วยถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็นความดีของฉันก็เถอะแต่ฉันก็ดีใจที่ฉันได้พยายามทำเพื่อเขาแล้ว...ในวันที่สายนี้
“เหลือเวลาอีกแค่อาทิตย์กว่า ไหนลองบอกฉันมาสินาเดียว่าเธอจะเอายังไง”
“นาเดียพยายามแล้วนะเอพริล แต่คนของนาเดียก็พลาดตลอดซันดวงแข็งแล้วก็รอดไปได้ตลอดเลย”
“เธอส่งไปกี่คน”
“3คน...แต่ไม่ต้องห่วงนะนาเดียจะส่งไปเพิ่มอีกคราวนี้ซันไม่รอดหรอก”
“ก็ดีคราวนี้อย่าให้พลาดล่ะในเมื่อเอาชนะแบบใสๆไม่ได้งั้นฉันก็จะเล่นแบบสกปรกนี่แหละ^^*”นี่พวกเขาอยากจะชนะขนาดนั้นเลยหรอ ถึงขนาดยอมทำร้ายคนอื่นโดยไม่นึกที่จะละอายใจเลย
“แต่ไม่เอาถึงตายนะ นาเดียกลัว”
“อย่าบอกนะว่าเธอรักมันจริงๆ ไม่รู้ล่ะทำยังไงก็ได้ให้คนในวงได้รับบาดเจ็บจนขึ้นเวทีไม่ได้”เอพริล นายเล่นสกปรกมากจริงๆฉันไม่คิดเลยว่าการอยากเอาชนะนั้นจะทำให้คนยอมทำได้ทุกอย่างแบบนี้
“เอาไงดีมิว”พิกเล็ทถามฉันในขณะที่เราเดินออกมาจากบริเวณนั้น ตอนแรกฉันคิดว่าจะไปกินไอศกรีมกันแต่เมื่อเจอเรื่องแบบนี้ทำให้พิกเล็ทไม่สบายใจจนไม่อยากกิน ฉันกลัวว่าจะทำให้ทุกคนพลอยไม่สบายใจไปด้วยก็เลยพาพิกเล็ทเดินกลับไปที่โรงเรียนเหมือนเดิม
“ฉันควรจะบอกกับซันก่อนถึงวันขึ้นประกวด”
“จริงๆนะมิว แกต้องบอกซันนะ^^”น้ำเสียงของพิกเล็ทบ่งบอกว่าฝากความหวังไว้กับฉัน
“อื้ม^_^”
“เอ่อ...แม่มาพอดีเลยงั้นฉันกลับก่อนนะเธอก็กลับบ้านดีๆล่ะ^^”
“จ่ะ^^”
เวลานี้ ที่ตรงนี้ เมื้อก่อนนี้ฉันเคยกลับบ้านกับพอร์ชทุกวันแต่วันนี้ฉันคงต้องกลับคนเดียวแล้ว เฮ้อ...พอร์ชไม่ได้ชอบฉันซักหน่อยทำแบบนี้ก็ถูกต้องแล้วนี่เนอะ^_____^’’
“มิว...”เสียงนี้ถึงแม้ว่าไม่หันไปมองก็รู้ว่าคนที่เรียกชื่อฉันคือใคร
“พอร์ช0.0”
“ขอโทษนะวันนี้รอนานหรือเปล่า”เปล่าเลยฉันไม่ได้รอนายเลยพอร์ช
“อ๋อ...ฉันก็เพิ่งเลิก”พอร์ชยังคงร่าเริงเป็นมิตรเหมือนเดิม เขาเหมือนเดิมได้ แล้วทำไมฉันจะทำตัวเหมือนเดิมไม่ได้ล่ะ ฉันไม่ควรแสดงอะไรให้มากไปกว่านี้ฉันไม่อยากให้ความรักของพอร์ชสั่นคลอนเพราะฉัน
“วันนั้นเธอเป็นอะไรหรอ อยู่ๆเธอก็วิ่งออกจากร้านไปแถมยังไม่ให้ฉันตามเธอไปอีกด้วย”
“อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอก”
“มิวอีกแค่อาทิตย์กว่าแล้วก็จะถึงงานขึ้นเวทีของฉันเอ่อ...เธอไปดูด้วยนะ^^”
“ขอดูก่อนนะ ฉันไม่อยากรับปาก”
“ฉันอยากให้เธอไปนะมิว”ทำไมไม่ไปบอกผู้หญิงคนนั้นล่ะนายจะอยากให้ฉันไปทำไม จะตอกย้ำกันไปถึงไหนกัน
“แล้วนายบอกคนที่นายชอบไปหรือยัง”
“บอกไปแล้วแต่ไม่รู้ว่าเขาจะไปไหม-_-”แววตาของเขาแลดูเศร้าเหมือนกลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่ไป
“รถมาแล้ว”ฉันตัดบทก่อนจะชิ่งขึ้นไปก่อน
“เอ่อ...ช่วงนี้เธอดูแปลกๆไปนะไม่ร่าเริงเหมือนเดิมเลย”เขาถามพร้อมกับก้าวขึ้นรถตามมา ไม่ได้ตามฉันแต่บ้านฉันเป็นทางผ่าน ใช่ก็แค่ทางผ่าน อย่าคิดไปไกลนะมิว ท่วงไว้เขามีคนที่ชอบแล้ว
“ช่วงนี้เหมือนจะไม่ค่อยสบายน่ะ”ฉันแก้ตัว เพราะไม่อยากบอกอะไรไปมากกว่านี้เดี๋ยวเขาจะสงสัยไปมากกว่านี้
“งั้นก็ดูแลตัวเองดีๆนะอย่าให้เป็นไข้ล่ะ”คงเป็นห่วงเพราะเห็นว่าฉันเป็นแค่เพื่อนล่ะสิ
“ขอบใจนะที่เป็นห่วง^___^”
“ไม่เป็นไร^^”
“เอ่อ...พอร์ชนายมีเบอร์ของซันหรือเปล่า”ฉันถามพอร์ชเมื่อนึกขึ้นได้ว่าต้องบอกเรื่องสำคัญกับเขาก่อนที่จะสายไปมากกว่านี้
“เธอจะเอาไปทำไมหรอ-__-”พอร์ชถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ น้ำเสียงดูเหมือนไม่ค่อยอยากให้เลย
“ฉันมีธุระต้องบอกเขานิดหน่อยน่ะ”
“คงสำคัญมากสินะ^____^”
“สำคัญ”ถ้าฉันไม่บอกเขาความฝันของนายก็ต้องหยุดลงสิ นี่ฉันทำเพื่อนายอยู่นะ
“08x-xxx-xxxx”แล้วพอร์ชก็บอกเบอร์ของฉันมาแต่โดยดี
“ขอบใจนะพอร์ช...เอ่อ...ถึงบ้านฉันแล้วฉันไปก่อนนะ”
“บาย^__^”ฉันรู้สึกเหมือนว่าครั้งนี้พอร์ชจะฝืนยิ้มให้ฉันนะ
ตู๊ด!!
เมื่อฉันกลับมาถึงบ้านฉันก็ต่อสายไปหาซันทันที เอาไงเอากันวะบอกๆไปซะตอนนี้ก็ไม่สาย ฉันไม่อยากบอกพวกเขาในวันที่มันเกิดเรื่องขึ้นแล้วส่วนเขาจะเชื่อหรือไม่นั้นก็อีกเรื่องหนึ่งเพราะถือว่าฉันได้บอกเขาไปแล้ว
(ฮัลโหล...) นี่ไม่ใช่เสียงซันแต่กลับกลายเป็นเสียงของผู้หญิงแทน ฉันจึงรีบวางสายเพราะกลัวว่าปลายสายที่รับนั้นจะป็นนาเดีย ใช่ถ้าฉันจะบอกซันนาเดียจะรู้ตัว...เป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด
“แล้วทีนี้จะบอกนายยังไงดีเนี้ย”ฉันบ่นกับตัวเอง เวลาก็เหลือเพียงน้อยนิดเข้าไปทุกวันแล้ว
~~~
(ฮัลโหลเมื่อกี้ได้โทรมาเบอร์นี้หรือปล่าครับ) คราวนี้เป็นเสียงผู้ชายโทรกลับมาพร้อมกับถามประโยคนั้นขึ้นมา
“นายใช่ซันหรือเปล่า”ฉันถามเพื่อนความแน่ใจ
(ใช่)
“ฉันอยากจะให้นายระวังตัวหน่อยน่ะ ก่อนขึ้นงานดนตรีนายต้องดูแลตัวเองให้ดีเพราะมีคนกำลังจ้องทำร้ายนาย”
(เธอเป็นใคร...แล้วฉันเชื่อเธอได้ด้วยหรอ)
“ก็แล้วแต่นายว่าจะเชื่อหรือไม่ เพราะฉันถือว่าฉันบอกนายแล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนล่ะ”
(แล้วเธอมาบอกฉันเพื่ออะไร...เธอเป็นใคร)
“นายสืบเก่งอยู่แล้วนี่เรื่องแค่นี้ไม่เกินความสามารถนายหรอก”
ติ๊ด!!!
ฉันตัดสายหลังจากที่พูดจบ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าซันจะเชื่อเรื่องที่ฉันบอกเขาไปหรือเปล่าแต่ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะไม่เชื่อฉันเลย ฟังจากน้ำเสียงแล้วเขาไม่น่าจะเชื่อคนง่ายยังไงก็เถอะถือว่าฉันเตือนเขาแล้วมันหมดหน้าที่ของฉันแล้ว
“มิวแกบอกซันไปหรือยัง”>พิกเล็ทถามหลังจากที่อาจารย์เดินออกนอกห้องไปแล้ว
“ฉันโทรบอกเขาไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อหรือเปล่า-_-”
“แกบอกกับเขาว่ายังไงหรอ=o=”
“ก็บอกว่าช่วงนี้ให้ระวังตัวเพราะมีคนกำลังจ้องทำร้ายเขาอยู่”
“แล้วเขาว่าไงบ้าง”
“นายนั่นก็บอกว่า ‘ฉันเชื่อเธอได้ด้วยหรอ’”
“นายนั่นโง่ชะมัดเลย ถ้าเขาไม่ระวังตัวแล้วถ้าเกิดพลาดท่าให้พวกเอพริลวงซีเคร็ตโค้ดขึ้นไม่ได้เพราะเขาล่ะ-__-^”>พิกเล็ทกล่าวอย่างอารมณ์เสีย
“ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้เขาเข้าใจ ฉันพยายามที่สุดแล้วถ้าเขาไม่เชื่อก็คงต้องปล่อยเขาไปพิกเล็ท...อะไรมันจะเกิดก็ให้มันเกิดเถอะนะ-_-”
“แล้วปอร์เช่ของฉันล่ะT0T”
“ขาดนักร้องไปคนเดียวเอง ยังไงมือเบส มือกีต้าร์ก็ร้องแทนได้อยู่ดี”ฉันพยายามอธิบายให้พิกเล็ทเข้าใจและไม่เครียด
“มิว...แกก็รู้ว่าซีเคร็ตโค้ดเป็นวงอันดับหนึ่งของโรงเรียนเราถ้าคนไม่คบจะขึ้นได้ยังไง”
“หาคนขึ้นแทนไม่ได้หรอ”
“เฮ้อ...ยังไงก็ขอบใจมากนะที่แกช่วยพูดให้...แต่ชั่งมันเถอะมันไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อย!”ท้ายประโยคพิกเล็ทพูดกระแทกเสียงเหมือนต้องการให้ใครได้ยิน แต่พอฉันหันไปมองตามสายตาของเธอฉันก็ถึงบางอ้อเลยค่ะ
พิกเล็ทมองปอร์เช่ที่เดินมากับรุ่นน้องหน้าตาป่องแบ๊วคนหนึ่งด้วยความหมั่นไส้ รอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้าของปอร์เช่เวลาพูดคุยกับรุ่นน้องคนนั้นฉันรู้สึกได้เลยว่าพิกเล็ทรู้สึกยังไงเพราะไม่นานความรู้สึกนั้นก็กำลังจะมาเยือนฉันเหมือนกัน ภาพที่พอร์ชเดินมากับสาวปริศนาที่ฉันไม่เคยเห็นหน้ายิ่งนึกถึงภาพนี้ทีไรก็ยิ่งรู้สึกเจ็บแปลบๆที่อกข้างซ้ายทุกที
“ฉันเข้าใจแกนะพิกเล็ท เพราะตอนนี้ฉันกับแกก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่T_T”ฉันตบไหล่เธอเบาๆเพื่อปลอบใจ
“การที่เรารักใครคนหนึ่งน่ะมันยากนะ แต่การที่เราตัดใจจากคนคนหนึ่งมันยากยิ่งกว่า”พิกเล็ทพูดด้วยแววตาเศร้าๆก่อนที่จะหันหน้าไปมองทางอื่นเพราะไม่อยากเห็นภาพของปอร์เช่และรุ่นน้องคนนั้น
- ผู้เขียน
