“นี่ปล่อยฉันนะ!-o-”ฉันพูดพร้อมกับผลักตัวเขาให้ออกห่าง
“ไม่...เธอต้องรับปากฉันก่อนว่าจะไม่ไปยุ่งกับเอพริล”เขาบอกอย่างต่อลอง ดูเหมือนว่าเขาจะถือไพ่เหนือกว่าฉันนะ
“แต่เขาเป็นเพื่อนฉัน...นายจะบ้าหรออยู่ๆก็มาสั่งห้ามฉันให้ทำตามใจนายน่ะ”
“เพื่อนแค่ตอนนี้...แต่อนาคตมันไม่หวังแค่เพื่อนหรอกนะ”
“ขอร้องนะซันนายปล่อยฉันเถอะ...ฉันไม่อยากเข้าห้องปกครอง”แล้วเขาจะมาห้ามฉันทำไมเนี้ย บ้าจริง!
“รับปากมาก่อน...ฉันเตือนเธอด้วยความหวังดีนะ”ฉันเผลอจ้องที่ดวงตาเขาไปอีกครั้ง เหมือนกับว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นหวังดีกับฉันจริงๆ
“ที่นี่มันโรงเรียนนะ ไม่ใช่โรงแรม!”
พรึบ!
ฉันตั้งสติผลักร่างของซันออกจนเขาถอยหลังตามแรงผลักของฉันไปสองสามก้าว
“พอร์ช!”นี่มันเรื่องอะไรของฉันนะ ฉันจะไม่ตกใจถ้าคนคนนี้ไม่ใช่พอร์ช ถ้าจะเป็นพอร์ชฉันยอมเข้าห้องปกครองยังจะดีซะกว่า
“ไง...ยังจำฉันได้อยู่อีกหรอ...ถ้าเทียบกับไอ้นี่ฉันคงเป็นคนรักที
